Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυτό που φοβάμαι

Αυτό που φοβάμαι
είναι πως
θα φύγεις
θα πάψεις να μ' αγαπάς
για να μη με αγαπήσεις
πως θα γίνω
μια μικρή
ανεπαίσθητη ουλή
που θα θέλεις
να ξεριζώσεις
για να μη μάθεις ποτέ
να ζεις μ' αυτή
αυτό που φοβάμαι
είναι πως
δεν θα δώσεις μια ευκαιρία
στη ζωή
ν' αποδειχτεί πιο μεγάλη
απ΄τα στοιχειωμένα θέλω σου
πως θα μ' αντικρίζεις
και δεν θα θέλεις να με βλέπεις
για να μην υπνοβατείς τη μέρα
να ξαγρυπνάς τα βράδια
αυτό που φοβάμαι
είναι πως θα δώσεις μια
στη ζωή
να διαγράψεις:
όλες τις εκπλήξεις
τους πόνους
και τα πάθη
και τα λάθη της
και τα θέλω
που απαιτεί μ' επιμονή
για να μην καταμετράς
μια μέρα
Πως θα γυρίσω πλευρό
και θα γλιστρήσεις
αθόρυβα
αδειάζοντας τον χρόνο
απ΄τις αποσκευές σου
πως θα μαζέψεις βιαστικά
τα ρούχα σου
κι εγώ θα μείνω
ν΄αναρωτιέμαι
πώς δεν μπόρεσα
να καταλάβω
το χάος που άνοιξα
άθελά μου
εγώ που ήθελα μόνο
ν' ανέβουμε ψηλά μαζί
και να κοιτάμε
και να λέμε:
κοίτα να δεις
που λέγαμε πως δεν μπορώ
δεν έχω
δεν φτάνω
αυτό που φοβάμαι
είναι αυτό που αγαπώ
κι αυτό που με κρατά
αυτό που κάνω πανί
και ταξιδεύω
απλώνοντας τα χέρια
απλώνοντας την καρδιά μου
αυτό που φοβάμαι
στο δίνω να το φυλάξεις
βαθιά μέσα σου
εκεί που κατοικώ
και τώρα
και πάντοτε
αχ, αυτό το "πάντοτε"
που δεν μπορώ
να το χωρέσω
σ' ένα δυαράκι
σ' ένα τραγούδι
σ' ένα φιλί
αυτό που φοβάμαι
είναι το πιο
δικό σου
απ' τα δικά μου
είμαι εγώ
που φοβάμαι...


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...