Ex Post

Άλλη μια σοβαρή ανάλυση τεκμηρίωσης των... αυτονόητων. Κι όμως, η συστηματική προπαγάνδα για τον αντιπαραγωγικό και ζημιογόνο δημόσιο τομέα καλά κρατεί. Τι στιγμή που το ποσοστό ιδιωτικής συμμετοχής για την παροχή υπηρεσιών υγείας ήδη έχει αυξηθεί, τη στιγμή που η αποδιάρθρωση της δημόσιας παιδείας ανοίγει διάπλατα την πόρτα στους επιχειρηματίες (αλήθεια, παιδεία και επιχειρηματικότητα, δύο τόσο ασύμβατες έννοιες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να συγκλίνουν), τη στ ιγμή που χιλιάδες είναι ήδη ανασφάλιστοι, τη στιγμή που και η περίοδος χορήγησης του επιδόματος ανεργίας περικόπτεται (ε, κουτσο - ζήσε πέντε μήνες και μετά στον Καιάδα). Τη στιγμή που η μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εδώ, εμείς ανεχόμαστε ακόμα να μας κουνάνε το δάχτυλο αυτοί που θα έπρεπε να απολογούνται. Αλλού (βλ. Ισλανδία) το κοινωνικό κίνημα, αφ΄ενός, απαίτησε και επέβαλε δικαιοσύνη, αφ΄ετέρου, διαμόρφωσε συμμετοχικά νέες δομές λήψης αποφάσεων και διαχείρισης των δημοσίων...

Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές που με συνθλίβουνε Ειν' η χαρά που γίνεται σα θλίψη και με σφίγγει Είναι οι μέρες που θυμώνουνε στην άσφαλτο Τα σκισμένα πανό και οι αφίσες Ο παγωμένος ουρανός και οι σειρήνες που μακραίνουν Οι φωνές που σκορπίζουν στον αέρα Οι αλήθειες που καήκανε Τα περσινά μου θέλω και οι νέες υποσχέσεις Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές Δεν είναι οι νύχτες οι φίλοι που αργήσανε και τα θλιμμένα σου μάτια που θολώνουν την αυγή Τα πλοία που ακροβατούνε στον ορίζοντα με την ηχώ της τελευταίας αναγγελίας Δεν είναι, φίλε, οι γιορτές

Αν μπορούσα να είμαι ο καθένας κι όλοι μαζί Αν με στέρεο χώμα ραίναμε τούτο τ' αβέβαιο μονοπάτι Αν οι πατρίδες, καθώς λεν, είναι η  πιο σίγουρη αυταπάτη και η σιωπή του διπλανού σαν μια κραυγή μες την καρδιά μου αντηχεί   Τότε, καλά λες πως βαδίζουμε Τότε, ίσως έτσι εξηγείται πως δεν υπάρχει τόπος  που να μας χωρά Να μην ξεχνάμε και το  μουσικό μέρος ή, όπως λένε, "You can't teach an old dog new tricks"

Ήταν μια ωραία γιορτή, γεμάτη λόγο, εικόνες και σκέψεις, αυτή που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ Μοσχάτου το Σάββατο 12 του Οκτώβρη 2013, επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί, με επίτιμο προσκεκλημένο τον Μανώλη Γλέζο. Κεντρικός εισηγητής, ο ιστορικός Μενέλεαος Χαραλαμπίδης, που με την εξαιρετική - αν και μακροσκελέστατη -  εισήγησή του ξεδίπλωσε μπροστά μας πτυχές της ΕΑΜικής αντίστασης και της αυτοοργάνωσης των χειμαζόμενων πολιτών, τον δύσκολο χειμώνα του '41-'42. Που ανέλυσε πώς δημιουργήθηκαν και έδρασαν αλληλέγγυα, ειδικά στις ανατολικές προσφυγικές συνοικίες, οι Λαϊκές Επιτροπές Συνοικίας, (κάθε ομοιότητα με τις σημερινές συλλογικές κινήσεις κάθε άλλο παρά συμπτωματική είναι) προτείνοντας ένα πρωτοφανές υπόδειγμα ώσμωσης των λαϊκών στρωμάτων με τα μεσοαστικά, χάριν, καταρχάς, της επιβίωσης, αλλά μετέπειτα με το πρόταγμα της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. [βλ. σχετικά Χαραλαμπίδης Μ. (2012) Η εμπειρία της κατοχής και της αντίστασης στην Αθήνα, Αλεξάνδρεια, Αθή...

Έχουμε και λέμε: Να κατεβάσω τις ψευδαισθήσεις πριν γίνουν συνήθειες Να απλώσω τα αποφόρια του Αυγούστου Να τινάξω τα χθεσινά όνειρα πάνω στις περαστικές αυταπάτες Να  φτιάξω λίστες με στιγμές ανεπίδοτες Να σιάξω λίγο τις αντιθέσεις Να σκουπίσω επιμελώς τις εμμονές Α, να σου παραδώσω και τις αλήθειες μου Δε μου χρειάζονται πια Ξέμειναν σα γριές πουτάνες Που δεν τις θέλει πια κανείς Από αύριο, θέτομεν εαυτόν εις διαθεσιμότηταν

Δε μου φτάνει μια στιγμή να ξεχαστώ Γυρνώ στο πλάι κι όλα πάλι είν' εδώ Σαν ξένο σώμα κάθε μέρα κουβαλώ Γυρνώ στο σπίτι κι όλα φταίνε Ως εδώ Είν' ένας φαύλος κύκλος Ένας χαμένος κήπος Σαν ξεχασμένος στίχος που στο μυαλό κολλάει Είναι μια ειρωνεία Ανάξια τυραννία Χαμένη Ερινύα Καρδιά μου που γερνάει Ώσπου θα φτάσει ένα σημάδι οριστικό Ό,τι τελειώνει θα έχει τέλος βιαστικό Είναι του χρόνου το χαρτιά σημαδεμένα Όσα σου δίνει παίρνει πίσω μαζεμένα Είν' ένας φαύλος κύκλος Ένας χαμένος κήπος Σαν ξεχασμένος στίχος που στο μυαλό κολλάει Είναι μια ειρωνεία Ανάξια τυραννία Χαμένη Ερινύα Καρδιά μου που γερνάει Και για το δρόμο ούτε τσιγάρο ούτε λεπτό Μόνο ένα βλέμμα απ΄τ΄αυτοκίνητο κλεφτό Σε μια πορεία που οδηγεί χωρίς σκοπό Σαν τις ψιχάλες που κυλάνε στο καπό  Είν' ένας φαύλος κύκλος Ένας χαμένος κήπος Σαν ξεχασμένος στίχος που στο μυαλό κολλάει Είναι μια ειρωνεία Ανάξια τυραννία Χαμένη Ερινύα Καρδιά μου που γερνάει ...

Αν με ζητήσεις δεν θα μπορέσω, φοβάμαι, να είμαι εκεί συνεπής Σαν πεταμένη ετικέτα μιας άγνωστης αποσκευής Και ούτε καν να με σκεφτείς Με παραισθήσεις τώρα που ζω μια χαρά ακροβατώ σε ταινίες βουβές Και δεν θυμάμαι να έχω πια ρόλο κι ατάκες πολλές Υπερβολές. Αυτά, που λες Θα είμαι εδώ χαμένος για πάντα για πάντα ένας ξένος Κι αν με ζητήσεις μπορεί να με βρεις μια στιγμή Μα πάντα θα φεύγω στην άλλη σκηνή Αν έχεις χάσει ό,τι ο καθένας μας έχει ν' αντέχει στην έρημη γη ό, τι τελειώνει κι αφήνει ακόμα μια εικόνα θολή Μια ξαφνική αναβολή Ούτε καπνός ούτε και χώμα και στάχτη κι αλάτι ούτε γη κι ουρανός ένα δελτίο συμβάντος που πέρασε σαν κεραυνός Ούτε σκιά, ούτε θεός Θα είμαι εδώ χαμένος για πάντα για πάντα ένας ξένος Κι αν με ζητήσεις μπορεί να με βρεις μια στιγμή Μα πάντα θα φεύγω στην άλλη σκηνή

Οι μέρες κύλησαν Εσύ, παιδί Χλωρό κι αδύναμο Ασουλούπωτο Δεν χωρούσες καλά- καλά μέσα στα είκοσι τα χρόνια σου Κι ας ήτανε φαρδιά η στολή Φτερούγιζε η καρδιά με κάποιο φόβο με κάποια ελπίδα σαν παιδί Σαν για ταξίδι να ετοίμαζες ή στης μάνας την αυλή πίσω να γύριζες Όλα κλείνονται μια μέρα στο συρτάρι Οι μέρες κύλησαν Εσύ, παιδί Χλωμό κι αδύναμο ακόμα στο συρτάρι Κι όλοι λείπανε

Κι εκεί που πας να χαλαρώσεις στη μεσημεριανή ραστώνη, μετά και από δυο - τρεις μπύρες και την ανηλεή ζέστη της Στερεάς να χτυπά κατακέφαλα, το μάτι πέφτει, καθώς ξεκοκκαλίζεις ενδελεχώς την Εφ. Συν. (Εφημερίδα των Συντακτών) στην εξής είδηση: Τέλος οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, μετά από 39 χρόνια συνεχούς παρουσίας στις συχνότητες της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Το έφερα βαρέως, ούτως ή άλλως, που γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσο πολλά για το "μαύρο" στις οθόνες και τόσα λίγα έως καθόλου για τον περίφημο "λευκό θόρυβο" στις συχνότητες της ΕΡΤ που σίγησαν ελέω Στουρναρο - σουρντίνας.   Θα ήθελα, λοιπόν, να γράψω και να ενώσω την ισχνή φωνή μου με των υπολοίπων ακροατών, αυτών που, όπως εγώ, μεγάλωσαν με το "Ποπ Κλαμπ" και το "Ροκ Κλαμπ". Από εκεί πρωτάκουσα και έμαθα τους Stones, τους Pink Floyd, τους Creedence, τους ELOY, τον Eric Clapton και τόσους άλλους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα, μέσα από αυτές και τις μετέπειτα εκπομπές του Πετρ...

Προσωρινώς θα διάκειμαι θα επίκειμαι και θα ελπίζω Προσωρινώς ο τόπος Το ενθάδε, το αλλού Κι αυτή η τομή Το σχίσμα του χρόνου Χρονίως διαφεύγον Προσωρινώς θα απέχω Θα μετεωρίζομαι σπουδαίως μέχρι νεωτέρας κατακρημνίσεως Αναβάλλοντας εισέτι το μοιραίο deadline.

Έρημη γη δε με ακούς που ξυπνώ και τρομάζω και  με τους λίγους  και με τους πολλούς και με τον κανέναν που αστόχαστα φορτώνομαι σαν οφειλή που δε χρωστώ Στον αιώνα χαμένοι Πολύφερνοι σαλτιμπάγκοι Παλιάτσοι εσείς  Tης νεύρωσής μου  χορηγοί με ευαρέσκεια  Πόσες λέξεις κουρελιάσατε Πόσες ελπίδες δημεύσατε Δήμιοι των ονείρων Επάρατοι δεσμώτες Ολίγιστοι κι ολόιδιοι Ίδιοι εγώ, θαρρείς, ή και εσύ. Δες, πώς μεγάλωσαν οι εφιάλτες μας.

Είναι μια γιορτή.  Μια αβίαστη, ακηδεμόνευτη, αυθεντική έκφραση ελευθερίας. Ένας έρωτας, αίφνης,  για το ωραίο, το πηγαίο, το αληθινό. Μια τελεστική συνάντηση προσώπων που ψηλαφίζουν αλληλέγγυα νέες αδιαμεσολάβητες προτάσεις νοήματος της ζωής:  πέρα απ΄το κέρδος, το έχειν, την κτήση, την πλαστή ευμάρεια της ύλης. Ναι, στο προαύλιο της ΕΡΤ γιορτάζουμε προς ώρας το όνειρο μιας ζωντανής, πάλλουσας, ζέουσας κοινωνίας προσώπων που συναπαρτίζουν ένα διαρκώς διαμορφούμενο και αλληλεπιδρούν όλον. Εκεί, τώρα, μπροστά μας ανιχνεύεται μια πρωτόγνωρη χειραφετική ουτοπία.  Χτίζεται μια νέα συλλογική μνήμη, που ενθυλακώνει στα κύτταρά της τις μεγάλες ιστορικές μνήμες της μεταπολίτευσης. Τις  πιο άφθαρτες αξίες του συλλογικού μας είναι.   Όσοι νομίζουν ότι είμαστε εκεί για να υπερασπιστούμε τα δίκαια μιας επαγγελματικής τάξης είναι βαθιά νυχτωμένοι κι έτσι θα μείνουν. Αυτά που διακυβεύονται αυτή την ιστορική στιγμή σε αυτό τον τόπο είναι υπέρτερα όλων:  ...

Όχι, δε θα στο συγχωρέσω Που με άφησες σπίτι Εκείνη την Κυριακή Της παιδικής μου λήθης Και μου στέρησες τη μικρή απόλαυση Να κάτσω στο πίσω κάθισμα Να σε βλέπω να οδηγείς τη συνηθισμένη διαδρομή Έπειτα να μην έχω τη χαρά (Για σκέψου, εγώ, ένα παιδί της Μιχαήλ Βόδα) Της πρόσκαιρης απόδρασης στην "εξοχή" Στο σπιτικό με την αυλή Τις τριανταφυλλιές και τα ψηλά πεύκα Την παράγκα με τις ροκ αφίσες και τον πειρατικό πομπό Τη retro Triumph - A, τότε ξέρανε οι Εγγλέζοι να φτιάχνουν αμάξια - Και θα πει κανείς: "Καλά εμένα τι με αφορά αυτό;" Και θα πω: αν δεν έχεις ξεθωριασμένες kodak instamatic, του '70 Αν δεν σου έχει "ξύσει" τ΄αυτί γρατζουνισμένο βινύλιο Και δεν φόρεσες ποτέ "καμπάνα"- ζιβάγκο Αν δεν θυμάσαι που μαλώναμε "ροκάδες- καρεκλάδες" Αν απορείς τι σχέση έχουν οι Stones Με σπιτική θεσπέσια μυρωδάτη σπανακόπιτα Με πολιτική συζήτηση  περί Καραμανλή (το γέρο, λέω) Και κρίσεις των Ενόπλων Με ουίσκι και φιστίκια...

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013 Στιγμιότυπα από την αντιφασιστική - αντιρατσιστική ποδηλατοπορεία των "Γιατρών του Κόσμου" και του "Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες", στο πλαίσιο της δράσης: ENOUGH!  "Πρόγραμμα προώθησης της ανοχής στη διαφορετικότητα και πρόληψης της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα". h http://mdmgreece.gr/%CE%A4%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%9D%CE%AD%CE%B1/ENOUGH-%CE%91%CE%A1%CE%9A%CE%95%CE%A4%CE%91 Ήμασταν εκεί, κόντρα στην Κυριακάτικη ραστώνη. Θα είμαστε και σε άλλες δράσεις, κόντρα στη μιζέρια και την ατελέσφορη γκρίνια. Γιατί, όπως λέει και ο μεγάλος θεωρητικός και ακτιβιστής -  δάσκαλος της χειραφετικής εκπαίδευσης Paulo Freire, "δρώντας μόνος σου είναι ο καλύτερος τρόπος για να αυτοκτονήσεις" (Shor I. και  Freire P.I. (1987) Απελευθερωτική Παιδαγωγική Διάλογοι για τη μετασχηματιστική εκπαίδευση, Μεταίχμιο, Αθήνα)  Εμπρός, λοιπόν, συμμετοχή και δράση, αυτό που μπορεί ο καθένας μας! ...

Μέσα σε αυτές τις κρίσιμες, οριακές συνθήκες που διαμορφώνονται  εν μια νυκτί (μεταφορικά και στην κυριολεξία) είναι πολύ σημαντικό να παραμείνουμε ψύχραιμοι και να μην αντιδράσουμε εν θερμώ. Σε αυτή τη γενικευμένη επίθεση - εστιαζόμενη σε εκάστοτε λυσσαλέα κατασυκοφαντούμενους επαγγελματικούς κλάδους - οφείλουμε να απαντήσουμε, αλλά όχι στη "λογική" της πρόκλησης σε μετωπική σύγκρουση. Να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, προκειμένου να αλλάξουμε και τον κόσμο. Να ανοίξουμε νέες σελίδες δημιουργικής αντίστασης και θετικής αντι - πρότασης στην ισοπέδωση, στα αυτοδεσμευτικά διλήμματα. Τρόποι υπάρχουν, όσο υπάρχει διάθεση και φαντασία. Εξάλλου,  ο σκοπός δεν είναι να βρεθείς απέναντι από την κοινωνία αλλά μέσα και μαζί. Να συζητήσεις, να ενημερώσεις, να δώσεις παραδείγματα, να διδάξεις, αν θέλεις, μέσα από ένα άλλο ήθος: Απέναντι στην πυγμή του " αποφασίζωμεν και  διαττάσσωμεν", η δύναμη του διαλόγου και της ελεύθερης έκφρασης Απέναντι στο "διαίρει και βασίλε...