Κι εκεί που πας να χαλαρώσεις στη μεσημεριανή ραστώνη, μετά και από δυο - τρεις μπύρες και την ανηλεή ζέστη της Στερεάς να χτυπά κατακέφαλα, το μάτι πέφτει, καθώς ξεκοκκαλίζεις ενδελεχώς την Εφ. Συν. (Εφημερίδα των Συντακτών) στην εξής είδηση: Τέλος οι εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη, μετά από 39 χρόνια συνεχούς παρουσίας στις συχνότητες της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Το έφερα βαρέως, ούτως ή άλλως, που γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσο πολλά για το "μαύρο" στις οθόνες και τόσα λίγα έως καθόλου για τον περίφημο "λευκό θόρυβο" στις συχνότητες της ΕΡΤ που σίγησαν ελέω Στουρναρο - σουρντίνας. Θα ήθελα, λοιπόν, να γράψω και να ενώσω την ισχνή φωνή μου με των υπολοίπων ακροατών, αυτών που, όπως εγώ, μεγάλωσαν με το "Ποπ Κλαμπ" και το "Ροκ Κλαμπ". Από εκεί πρωτάκουσα και έμαθα τους Stones, τους Pink Floyd, τους Creedence, τους ELOY, τον Eric Clapton και τόσους άλλους, καλύπτοντας ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα, μέσα από αυτές και τις μετέπειτα εκπομπές του Πετρίδη: από τους Beatles μέχρι τον Eric Satie. Από τον Gerswhin μέχρι την Aretha Franklin, τον John Coltrane και τον Miles Davies. Απ' τον Χατζιδάκι και τον Μαρκόπουλο ως τον Σιδηρόπουλο. Και τόσες άλλες αμέτρητες ακροάσεις σημαντικών και λιγότερο σημαντικών έργων και καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, που όμως άφησαν το αποτύπωμά τους στο μουσικό στερέωμα.
Δεν είναι μόνο ότι ο Πετρίδης είναι μια ζώσα μουσική εγκυκλοπαίδεια, που κάνει την απουσία του τόσο αισθητή. Τιμώ το γεγονός ότι με δική του απόφαση αποχωρεί αξιοπρεπώς, αρνούμενος την ισοπέδωση και τον φασιστικής έμπνευσης και εκτέλεσης ξαφνικό θάνατο των ραδιοφωνικών συχνοτήτων της ΕΡΤ. Αυτό που κυρίως δεν μπορώ να χωνέψω, πέρα και ξέχωρα από τη μνήμη και τις προσωπικές αναφορές του καθένα μας, είναι η όλο και μεγαλύτερη ευκολία με την οποία αποδεχόμαστε ως δεδομένη την ένδεια, την πολιτισμική αφασία και το συλλογικό κενό μας, ενώ παραδίπλα, στον Άγιο Παύλο και την Πλατεία Αττικής παιανίζουν τα εμβατήρια των Waffen SS, "γαρνίροντας" κατάλληλα μια σακούλα τρόφιμα που πετιέται εν είδει σκυλοτροφής στους πενομένους αλλά εθνικά υπερήφανους κατόχους ελληνικής ταυτότητας.
Κάθε μέρα και ένα σκαλί ξεπεσμού, όλο και πιο κάτω, όλο και πιο απο - φασιστικά, τι να λέμε τώρα, για τον Πετρίδη; Τι ορίζεται ως σύγχρονος πολιτισμός ενός τόπου και τι ως πενία; Τολμώ να ισχυριστώ ότι ο τρόπος που ο Καββαθάς, κομμάτι υπερφίαλα, διαφήμιζε τα έντυπά του, αντιπροσωπεύει αυτή την πλούσια κληρονομιά που καταλίπει ο Γιάννης Πετρίδης: δεν ήταν μόνο "κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού". Ήταν για χρόνια η ονειροπόληση και το ταξίδι στα μοναχικά απογεύματά μας.
Εν τω μεταξύ, εξακολουθώ και επιμένω να ανοίγω το ράδιο στις γνωστές παλιές συχνότητες με αυτόν τον θλιβερό "λευκό θόρυβο", το αντίστοιχο του "χιονιού" που σκεπάζει τις οθόνες όταν χάνεται το σήμα: "Μας συγχωρείτε, διακοπή".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου