Άλλη μια σοβαρή ανάλυση τεκμηρίωσης των... αυτονόητων. Κι όμως, η συστηματική προπαγάνδα για τον αντιπαραγωγικό και ζημιογόνο δημόσιο τομέα καλά κρατεί. Τι στιγμή που το ποσοστό ιδιωτικής συμμετοχής για την παροχή υπηρεσιών υγείας ήδη έχει αυξηθεί, τη στιγμή που η αποδιάρθρωση της δημόσιας παιδείας ανοίγει διάπλατα την πόρτα στους επιχειρηματίες (αλήθεια, παιδεία και επιχειρηματικότητα, δύο τόσο ασύμβατες έννοιες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να συγκλίνουν), τη στιγμή που χιλιάδες είναι ήδη ανασφάλιστοι, τη στιγμή που και η περίοδος χορήγησης του επιδόματος ανεργίας περικόπτεται (ε, κουτσο - ζήσε πέντε μήνες και μετά στον Καιάδα). Τη στιγμή που η μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι εδώ, εμείς ανεχόμαστε ακόμα να μας κουνάνε το δάχτυλο αυτοί που θα έπρεπε να απολογούνται. Αλλού (βλ. Ισλανδία) το κοινωνικό κίνημα, αφ΄ενός, απαίτησε και επέβαλε δικαιοσύνη, αφ΄ετέρου, διαμόρφωσε συμμετοχικά νέες δομές λήψης αποφάσεων και διαχείρισης των δημοσίων. Εμείς, κοιτάμε το δάκτυλο και καγχάζουμε που, επί τέλους, το κακό δημόσιο τιμωρείται. Καθυστερημένος Θατσερισμός του χειρίστου είδους σε κάθε επίπεδο και - το χειρότερο - με τους πολιτικο- οικονομικούς απολογητές του εν εξάρσει...
Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο κι ανεπανάληπτο της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου