δεν το λες

ενώ αδιάφορα
περνούν όσα είναι
τι υπήρξε και τι όχι
στους παρατατικούς
απλώνουμε ξέγνοιαστα τα πόδια
και με σκέψη καμία
ξέχασα να κοιτάζω
ακόμα και τα βραδινά φώτα
τώρα βαραίνω πια νωρίς
μη με σηκώνεις
έχω ν' απλώσω
κάποιες ξεχασμένες μου λέξεις
τώρα που φυσά τα βράδια
εκείνον τον μακρινό αέρα
που δεν το λες και λησμονιά
μα ούτε κι ευχαρίστηση
απλώς
σαν να κυλά από πάνω
ένα ρεύμα ακανόνιστο
που άλλοι ορίζουνε
κι εσύ ένα σώμα
σ' οριζόντια αδράνεια
αναμονής