Πειραιώς

Δεν έχω  χρόνια

Δεκατίες αναμονής

Με τα τσιγάρα κάτω ένα σωρό

Και το μολύβι να κατακάθεται αμείλικτα
ένας σωρός από άτακτες φράσεις

Δεν έχω σιωπές

Έχω κραυγές

Κρυμμένες μέσα σε καταιγίδες

[που δεν ξέσπασαν ποτέ

Ούτε λίγα ούτε πολλά\

Το ένα με το άλλο

Στοιβάζονται τα χρόνια

Σαν σκοινιά βαριά

Στην προβλήτα

Για να κάθουνται επάνω

αφηρημένοι γλάροι

ν' ατενίζουνε

το αδύνατο του καιρού’

μέσα στο λιγοστό τους κεφάλι

κι έπειτα έρχονται

και παίρνουν τη στροφή βαριά

σαν κουρασμένοι γίγαντες

τα φέρρυ ξεβράζοντας

εφήμερες αναμνήσεις

άνοιξε το ραδιόφωνο

θέλω ν’ ακούω τραγούδιθα

για εκδρομές που δεν έγιναν ακόμα

ενώ επιστρέφουμε

ελαφριοί σαν ίσκιοι

αντανακλάσεις ακροθαλασσιάς

με τα βαριά φορτία

Κυριακή στην Πειραιώς