βραδινό κολύμπι

είδαμε πάλι
τον ουρανό ν' αντανακλά
στίλβουσες πέτρες
ανόητο παγωμένο φεγγάρι
δεν μου λέει τίποτα
εκτός μόνο
όταν αντανακλά στο νερό
δίπλα σου
βυθίζομαι ευχαρίστως
σ' αυτό το προκλητικό έρεβος
το φως αυτό
το ασημένιο
να τρυπούν οι ρώγες
μετά κάπως φοβήθηκα
κι ένα σύγκρυο με τύλιξε
θεέ μου
αυτή είναι η στιγμή
που αποθηκεύω
και το ξέρω
αλλά για να ζω
δεν πρέπει να το ξέρω
κι έτσι
ίσως αν με τραβούσες στα βαθιά
αν
χάνοντας τον προσανατολισμό
με τρόμο γλυκό
θα βυθιζόμασταν
στην ασημένια
παγωμένη λάμψη
στο αποκορύφωμα
του Αυγούστου
απόκρυφα και σκοτεινά
δέος του έρωτα
παντοδύναμο σκοτάδι