Ex Post

όσοι πιστοί προσέλθετε όσο ακόμα ο μετρονόμος χτυπάει το πικρό και το γλυκό γυρίζουν στη γλώσσα η μνήμη της γεύσης μνήματα και σημεία έξω απ' τον κύκλο σσσσσσ σκοτάδι και όνειρα ακαριαία διαπερνούν μπερδεμένα τοπία εκκωφαντικά κενά κι αναχωρητές αυτοί είναι οι δρόμοι μου κι αυτές οι αιτίες όσοι πιστοί ας πορευόμαστε εν ειρήνη και αγνοία σαν αθώοι κι ανυποψίαστοι αμνοί σαν το καθαρό νερό

...κι έχοντας προσκολληθεί σταθερά σε ένα σημείο σ' ένα χρονικό αποτύπωμα που έχει σάρκα με προκαλεί κάθε μέρα' σαν ένα σταυροδρόμι απ' όπου πρέπει να περάσεις ή μία διάβαση χωρίς σηματοδότη ένα ποτάμι έρχεται σταθερά ή μάλλον η ανάμνηση μίας θάλασσας των βράχων το αψύ άγγιγμα να απλώνεσαι ' εκεί επάνω σχεδόν Δεκέμβριος όχι ότι έχει σημασία όπως ποτέ δεν είχε εξάλλου απλώς αρκετά ώριμοι πια με το βάρος της επωνυμίας είναι δύσκολο πια αν όχι και ακατόρθωτο να χλευάζεις το χρόνο στέκοντας σαν τον ακροβάτη μήτε πίσω να μπορείς να πας αλλά και πόσα βήματα απομένουν από την άβυσσο στα δύο ημισφαίρια παραμένω προσηλωμένος με τη δύναμη του πιστού που ξέρει όμως γιατί πιστεύει όχι από αδυναμία αλλά από ταύτιση βαθιά από την κατάργηση του διχασμού που φέρνει ηδονή και τελειότητα χαρά και απόγνωση περίφερε λοιπόν μ' επίγνωση και πυρετό και με μάτια που κοιτάνε βαθιά ένωσέ με απ' τα χείλη σου κατευθείαν στον πιο βαθύ ...

ξέρεις πως διαρκώς με κάθε τρόπο μπαίνεις και γυρίζεις μέσα μου χωρίς καμία προσπάθεια κατακτάς κάθε μου ανάσα το σώμα μου δεν μου ανήκει αυτό που πιάνω δεν είναι δικό μου καταλαβαίνω ότι όλα είναι στη θέση τους βρίσκονται στο χώρο τα μέλη αυτά κινούνται τα χείλη τα δάχτυλα στο κρεσέντο και στην παύση αλλά δεν είναι δικό μου το 'χεις κάνει κατοχή και τώρα πια δεν υπάρχει και δεν νιώθω ποτέ καμία έλλειψη πώς να λείπει ό,τι φέρεις εντός τόσο που καμιά φορά δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις την αίσθηση γιατί όλα μα όλα είναι το ίδιο αισθητά κι αληθινά και μου δίνεις ω, μου δίνεις απέραντη χαρά όπως το μυαλό μου το γαμάς τόσο απόλυτα κι εξαίσια με επικίνδυνη παραφορά επικίνδυνη που είναι τόσο αληθινή

κι ενώ κατεβαίνω στην αγορά βλέπω τα σπίτια να στολίζονται όλοι σαν να ετοιμάζονται για μια γιορτή αν δεν μου μιλάνε τα σπίτια δεν θα  μπορώ ν' αναγνωρίζω ούτε τους ανθρώπους το άγγιγμα που εκκρεμεί είναι στιγμές ανεπίδοτες αποτυχία αποστολής μηνύματος μαζεύουμε φόρα κάτω από τις ρίζες μας για την ώρα που θα εκτιναχθούν οι χυμοί από τα φύλλα προς το παρόν συγκεντρώνουμε βροχή και φως για να μπορούμε μετά να το πλάσουμε πάλι από την αρχή στο σκοτάδι με τη μυστική μας συνταγή που κατέχουμε καλά καλά καμωμένη δική μας πυρωμένη σιγοκαίει στην αγκαλιά σου που περιμένω

Οι επαίτες της Πράγας κάμπτουν το σώμα τους δεν κοιτούν στα μάτια το βλέμμα υπονοείται κι αυτό ίσως είναι πιο σκληρό κι αδέκαστο απ' τον πιο άμεμπτο κριτή κρύβουν και φανερώνουν μαζί ίσως πάλι να μην είναι παρά μια επιτηδευμένη σκηνοθεσία τα πολλαπλά προσωπεία μας τόσα και τόσα φορεμένα που δεν ξέρουμε πια αν υπάρχει κάτι αληθινό από κάτω ή χάσκει αδιαφοροποίητο και αύταρκες το απόλυτο κενό δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους γιατί δεν έχουν μάτια το βλέμμα συγκροτείται από μνήμη προσπάθειες αγώνες νίκες και ήττες αφίξεις και απουσίες

Γι' αυτούς που γίνονται όλα και το καταλαβαίνετε ποτέ δεν καταλαβαίνετε ό,τι και να πω ποιος θα μ' ακούσει ποιος θ' ακούει σε πέντε σε δέκα σε δεκαπέντε πρέπει αυτό ακούγοντας συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου σαν τα αρχαία καύκαλα' των ανασκαφών που σκάνε μύτη στο αιώνιο φως ένα αποπνικτικό μεσημέρι κι όσοι έρχονται ακάλεστοι στον ύπνο τα σπίτια ανοίγουν διάπλατα δεν ωφελεί το κλείδωμα κανέναν δεν ωφέλησε ποτέ [που είσαι, αν έχει νόημα να το λέω] σαν τα σκυλάκια που βγάζουν το κεφάλι τους χαρούμενα έξω από το παράθυρο έτσι να ζούμε αρκεί; είναι κι αυτό το σώμα που βαραίνει γαμώτο και κάμπτεται στάσου ίσια μην καμπουριάζεις πώς να λέω στα παιδιά μου γι' αυτά που δεν έκανα ούτε δάσκαλος ούτε οδηγός μου δώσανε να πλοηγήσω κι εγώ που δεν ξέρω καν τι είναι μια πυξίδα που δεν διαβάζω χάρτες που ευχάριστα μονάχα ξέρω να χάνομαι κι όσο συσσωρεύονται οι λογαριασμοί δεν θ' αυξάνει πάντοτε αυτή η πίστωση η ζωή ξεπληρώνεται με λή...

Οι μέρες  κλείνουν σ' ένα σύννεφο γκρίζο που πέφτει βαρύ σε μια νάρκη βυθίζονται όλα στην κοιλιά της γης μόνο τα μάτια δε λένε να σταματήσουν ν' αντιφεγγίζουν το φως που θα μας φέρει πάλι μέσα σου  αν ανοιχτώ έτσι να τα καταχτήσω όλα πάλι λέω στο αναπάντεχο ξάφνιασμά σου να με δέχεσαι σαν την ακτίνα [που σχίζει το θολό τοπίο σαν το γλυκασμό  απ' τη δαγκωματιά αίφνης και το γλυκό αγκάλιασμα [που ζεσταίνει το σκοτάδι σαν την ήρεμη γραμμή των χειλιών αυτών που δεν ήρθαν μάταια σαν τον έρωτα των φαντασμένων την ανεμυαλιά των ονειροπόλων σαν εμένα  που περιμένω τη στιγμή να γίνω πάλι σαν εσένα

Να φέρουμε πίσω το καλοκαίρι παιδιάστικα να φερόμαστε' και αστεία χαμογελώντας και κλαίγοντας' την ίδια στιγμή λυτρωτικά διαμαντένια δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου κι ήταν τόσο αβάσταχτη η νοσταλγία όλα ξαναγυρνάνε κάποτε σε φως ένας μεγάλος γυάλινος πύργος όπου μέσα του παίζουμε σε δωμάτια κλειστά απ' έξω κυλάει η ζωή με κορίτσια που γυρίζουνε από τη βόλτα τα μάτια  με τα χρόνια γίνονται βαθύτερα οι άνθρωποι βαθαίνουν πηγάδια ανοίγονται από την άλλη μεριά του ουρανού ένας ήλιος αντιφεγγίζει και μακραίνει τα βλέφαρα σκεπάζουνε του κόσμου τη σκόνη' και το δάκρυ' γίνεται μια μαύρη γραμμή λεκιασμένη στον ορίζοντα για να διαθλάται το φως όσα μάτια' τόσα ουράνια τόξα και γλυκά πικρά χαμόγελα των αγαπημένων από μακριά

Κοίταξα μέσα απ' τις κόχγες μικρές, ξεκούρδιστες χαραμάδες που αφήνουν οι μέρες του Νοέμβρη σαν έργα σύντομα, ημιτελή ή σαν κορμοί που ανοίγουν  με τα χρόνια ανάλγητα και χαίνουν κι είδα πόσο πιο όμορφο  όσο πιο κοντά το έχεις εκείνο που από μακριά θαυμάζεις και προσέχεις μια ανέμελη αφέλεια το βλέμμα παιχνιδιάρικο και το χαμόγελο γλυκό που απλόχερα σκορπίζεται αυτά κι άλλα πολλά που μόνο το σώμα με τους πόρους του αναγνωρίζει και παραδέχεται μου λείπουνε τώρα καιρό  κι όσο δεν τα 'χω είμαι ένα κάτι που ούτε σωστό το λες ούτε καλά καλά και ζωντανό μηχανικά περνώντας από το βράδυ  στο πρωί μόνο που εσύ εύκολα μπορείς  όλα αυτά να τα συντρίψεις και μέσα σου να μετουσιώσεις σε μια ηλιόλουστη θάλασσα ακύμαντη ήρεμη και γλυκιά όπως μετά τον έρωτα που προσδοκά

το σώμα ένας κορμός πάνω του χαράζονται οι μέρες μία μία πιάσε με το χέρι σου χαρτογράφησέ με τώρα που μπορούμε διάτρεξέ με τώρα που έχουμε ένα στόμα για το νερό για το φιλί που μέσα σου σταλάζει γυναίκα όλος ο χρόνος μέσα σου καταλύεται μόνο εσύ δίνεις τη διάρκεια κι αλίμονο, το ξέρεις όλοι εμείς αδαείς με τη λατρεία του πιστού στα τρυφερά σου χείλη βρίσκεται όλη η γνώση πόσο μάταιος κι όμορφος είναι ο αγώνας στο μικρό σου δαχτυλάκι εναποτίθεται το άπειρο της λατρείας μόνο εσύ μπορείς με γλυκά χάδια και με θωπείες υπόγειες να ανασύρεις το κάθε τι που μετράει και μετριέται στο ρυθμό που δίνεις στο διαρκές και ασίγαστο γυναίκα' μέσα στον πόθο γεννημένη δείξε μου πέρα απ' τα όριά μου μίλησέ μου για τον πόθο που σε καίει κάνε μου αυτό που δίνει ζωή και το ξέρεις πως όλα τ' άλλα μάταια μόνο αυτό που σου ανήκει κάνε το δικό σου πάλι και να μου λες μέσα στη ζάλη πόσο  το θέλεις κι ακόμα πιο πολύ

και παλεύω τώρα πάλι με εικόνες και το κορμί που βγάζει κραυγές βουβές προεκτείνεται σε ύψος και βυθίζεται ως το πιο μαύρο σκοτάδι απλωμένη επάνω στα βράχια από την κορφή ως τ' ακροδάχτυλα τανύζεσαι με τον ήλιο δεν καίγεσαι μα η ουσία σου φλεγόμενη σφύζει γύρω σου μια δύναμη ζωική όχι το φοβερό αυτό το σθένος της καταστροφής ένα θέλω  μόνο που ενώνει και δημιουργεί δεν λέω ανοησίες ξέρω πολύ καλά έμαθα πια και το ξέρω πόσο το νερό έχει ανάγκη να σμίγει με το νερό γλυκό βάσανο και τιμωρία' πάρε την παραίσθησή μου' και κάνε την το δικό σου παιχνίδι στην πέτρα και στο κύμα οι αναπνοές μου είναι δικές σου στα δικά σου χέρια οι ώρες χάνονται τα λεπτά εξαφανίζονται και ούτε πόνος ούτε λύπη προσμονή ή ανάγκη καμία όλα διαλύονται διαχέονται στο πουθενά και παντού μη μου ζητάς να το λέω πόσο ανόητο να περιγράφεται ό, τι είναι έξω από χώρο ούτε ένα ούτε πολλά τι να πω για τον συγκλονισμό της ψυχής του σώματος ή του σώματος της ψυχ...