Γλυκύτης

Στενά της Πράγας
λιθόστρωτα
από αναρίθμητα πατημένα
βιαστικά πέλματα
ή άλλων φωνακλάδων, χυδαίων
που βρίζοντας
κι ασχημονώντας
καταπατούν και καταπατούν
ο ήλιος πέφτει με φοβερήν ορμή
θα έλεγα πως
βάζει σημάδι με μανία
μέσα στ' απογεύματος το ύστερο
και μ' ένα φως
άγαρμπο
που δεν ξέρει το λείο
το βρεμένο βότσαλο
το ηλιοβασίλεμα στ' ακροθαλάσσι
αυτό είναι το μέτρο μας
κι όχι τ' αψιδωτά τεμένη
που σκίζουν βίαια
το θόλο
αυτό είναι το μέτρο μας
ο σμιλεμένες πέτρες
κι οι λόφοι
σαν γυναίκειοι κόρφοι
τα χωράφια στις πλαγιές
με τις ελιές
στο χρώμα της ίριδας
και τα βαθμηδωτά αμπέλια
βήμα το βήμα
θέλει να φτάνει ο άνθρωπος
στο θεό
λίγο λίγο
να μεστώνει
ο έρωτας στα χείλη
όχι να σκάει
σαν βόρειος παγωμένος ποταμός
αλλά πού να ξέρουνε
αυτά τα μεγαθήρια
τι μέλι βγάζει η υπομονή
και τι αποστάζει
η αργή γλυκύτης
όπως αυτή
που τερπνά σχηματίζεται
στα δύο σου μάτια μέσα