Ex Post

Πιστεύω στον έρωτα που καταλύεται σε δύο σώματα γιατί έτσι μπορεί να βρει το δρόμο για τις ψυχές πιστεύω σε σένα Πιστεύω στα μικρά απογευματινά σκιρτήματα με τον ενθουσιασμό της εφηβείας που επιμένει πιστεύω στα μάτια που κοιτάω βαθιά πιστεύω σε σένα Πιστεύω στις άγρυπνες νύχτες στα ξαφνικά και αναπάντεχα ερωτηματικά και στην αγωνία του εγώ που ολοένα ζητά να συναντήσει το εμείς πιστεύω σε σένα Πιστεύω στις αμφιβολίες στην έξαψη και στο έρεβος που ανοίγεται εμπρός σου να πέσω μέσα να χαθώ εντός σου να μην υπάρχει τέλος βεβαιότητες συνήθειες ν' αγωνίζομαι συνέχεια σαν τον αέρα που σε περιβάλλει μέσα σου να μπω γιατί πιστεύω σε σένα

Αιφνιδίως στο μεταίχμιο της νύχτας ξυπνάς και το αίμα κατακαίει το δέρμα τους μυώνες γίνεται πόνος ποταμός διάπλους εκτείνεται σαν χορδή συσπάται βρίσκοντας αίφνης διέξοδο δύο και μισή αυτό το μισό το ανολοκλήρωτο το θεσπέσιο ρεύμα που στέκεται για λίγο στην κόγχη ακροπατώντας ζυγίζοντας χάνομαι - βρίσκομαι προτού να εκτοξευθεί σ' ένα τώρα δίχως όριο

Πρόσκαιρες βροχές τοπικά ισχυρές βαρομετρικά χαμηλά  τα σύννεφα λόγια μας ισχυρές πτώσεις ρημάτων στα υδράργυρα χρόνια με νοτιάδες νοτισμένη υγρή έξαψη στο σώμα σου μια πνιγηρή Παρασκευή βλέποντας τη θάλασσα μακρινή σαν ένα θόλο μια περίκλειστη διάφανη σφαίρα να φύγουμε, θα έλεγα να λύσουμε σχοινιά και ν' ανοιχτούμε δίχως να νοιαζόμαστε ο καιρός μαίνεται ο χρόνος διαστέλλεται τα σώματα φλέγονται παραληρώντας ηδονή και οδύνη ζωική καύλα κι απόγνωση Θε μου, να βγαίναμε λέει γυμνοί στη βροχή και να χορεύαμε σαν τους τρελούς νιώθοντας με πόθο σε κάθε πόρο μας να εισχωρεί αυτή η εξαίσια  καταιγίδα

Ναι η καρδιά υπερβάλλει δεν ξέρεις πάντα στο μυαλό και στο σώμα τι να συμβαίνει ίσως να είμαστε μόνοι ίσως και όχι πέρασαν χρόνια κι ακόμα δεν κατάλαβα ό,τι έκανα κι ό,τι κάνω δεν γίνεται χωρίς κόπο δεν είναι εύκολο ποτέ δεν ήταν να σπάσεις τα δεσμά να υψωθείς λίγο παραπάνω δεν γίνεται χωρίς τον ίλιγγο χωρίς την αβέβαιη ακροβασία να κερδίζεις τι ζωή βήμα το βήμα να βγαίνεις απ' τον σκληρό μανδύα του εαυτού που όλο ζητά, ζητά να είναι η ανταμοιβή σου αυτό το μικρό βήμα μη φοβηθείς την ακροβασία αν ξέρεις να ζυγίζεις καλά το πρέπει και το θέλω δεν έχω, να λες, μόνο είμαι, είσαι και ν' αναζητάς αυτό το δύσκολο είμαστε, γιατί αλλιώς μόνο είσαι, είμαι πώς να το πω δεν ξέρω αλλιώς μόνο έναν τρόπο έχω μάθει μόνο αυτό ξέρω να λέω μονότονα αλλά να, αυτό που έχει σημασία, τελικά, είναι που θέλω να νιώθω την ανάσα σου το βράδυ και να έρχεται το πρωί μια καινούρια μέρα και να λες θα μπορέσω και σήμερα να μετρηθώ με τον κόσμο γιατ...

Απόψε είχε δρόμο Κατηφορίζοντας πέρασα, όχι σκόπιμα, από εκείνη την πλατεία όπου είχαμε στήσει κάποτε μια εκδήλωση - θυμάσαι; - Οι τόποι, λοιπόν, έχουν μια μοναδική ιδιότητα να κουβαλούν την ιστορία τους υπενθυμίζοντας διακριτικά όσες λεπτομέρειες μπορεί να φαίνονται ίσως ασήμαντες αλλά οι ζωές μας είναι που τις κάνουν σημαντικές: το πώς κοιταχτήκαμε κάπως με επιφύλαξη αλλά και με ανεπαίσθητη προσδοκία το πώς με επιμέλεια αποφύγαμε να αγγιχτούμε έστω "τυχαία" τον τρόπο που σ' έβλεπα να κινείσαι να δουλεύεις ευσυνείδητα, όπως κάνεις πάντα, να κρατάς μιαν απόσταση που, ξέρω, θα 'θελες να υπερβείς το να μην ξέρεις πώς να με εξημερώσεις εγώ να λέω: το βράδυ στην εκδήλωση κάποια αφορμή θα βρω αλλά να μην έρχεσαι - η πλατεία κουβαλάει ακόμα την απογοήτευσή μου τότε - Αλλά οι τόποι αλλάζουν διαρκώς εμείς οι ίδιοι αλλάξαμε ευτυχώς όμως, περίεργο, ποτέ δεν έτυχε να ξαναπεράσουμε από κει Θα μου πεις γιατί τα θυμάσαι τώρα αυτά είνα...

Σ' έχω στο συρτάρι μου τακτικά διπλωμένη μαζί με τις βραδινές μου ονειροπολήσεις στο μικρό δωμάτιο που χωρά μια χαρά τα σώματα τις ανάσες την έκσταση και το γέλιο μας ήταν κι εκείνη την άλλη φορά που το κατάλαβες πως δεν κοιμόμουν όχι, μόνο ονειρευόμουνα στον ξύπνιο μόνο,να,  ήθελα ν αποθηκεύσω μια στιγμή στο χρόνο τη νύχτα  εκείνη που η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα κι ακανόνιστα απ' το συνηθισμένο "έκτακτες συστολές" το λένε μείνε κι απόψε το λέω γι αυτό φροντίζω να έχω πάντα κάτι δικό σου φυλαγμένο στο συρτάρι όχι από ματαιοδοξία ή θλίψη αλλά για να μπορώ έτσι μέσα στη μέρα ν' αγγίζω μερικές φορές να φέρνω κοντά στο δέρμα μου κάτι από σένα δεν το 'ξερα, βλέπεις, ότι η οσφρητική μνήμη είναι τόσο αιχμηρή κι επίμονη και ζητά τα δικά της, όσο ακριβώς και η απουσία σου στο ενδιάμεσο γι' αυτό, λοιπόν, άφησέ μου κάτι και την επόμενη φορά κάτι που να χωρά ανάμεσα σε δυο ρούχα σε δυο βράδια σε δυο ζωές ...

Δεν μου αρέσουν οι επέτειοι Μου θυμίζουν επαίτες κούφια λόγια μεγάλα και υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν  Επέτειος είναι το έλα τώρα, τώρα που σε χρειάζομαι δεν θέλω να στο θυμίζω αυτό Έτσι, χωρίς λόγο, να σου κρατήσω το χέρι στο σκοτάδι Να σβήνουμε το φως και να σε κοιτάω στα μάτια για να βλέπω τον κόσμο κρυφά να μου χαμογελά Επέτειος είναι  να γιορτάζουμε την εύκολη, τη δύσκολη, την κακή μου μέρα που γλυκαίνεις Επέτειος είναι το πιάτο που μοιράζεσαι το ένα κομμάτι σοκολάτα που απ το στόμα  μου γλιστρά στο δικό σου που σε ζεσταίνω  τα κρύα βράδια που ανοίγω τα χέρια μου και χωράει όλη η απεραντοσύνη το χθες και το αύριο μέσα στο τώρα Επέτειος είναι  οι ρυτίδες και το γέλιο η μυρωδιά απ΄τα μαλλιά σου ή μια συνηθισμένη διαδρομή με τ' αυτοκίνητο που γίνεται αφορμή να με κοιτάς και να με χαίρεσαι δίπλα σου Επέτειος είναι  να μη λείπεις να είσαι εδώ τώρα που σε θέλω κ...

Δεν είναι η καρδιά που ξεχειλίζει δεν είναι αυτό δεν είναι που τα μάτια σου όταν δω σαν κύμα η φωτιά με πλημμυρίζει όχι, δεν είναι που είν' το σπίτι αδειανό που ονειρεύομαι και ξαναζώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό δεν είναι το ένα πιάτο μες το δίσκο ή τα ποτήρια στο τραπέζι ούτε τα χείλη σου που με το νου αγγίζω ούτε η βροχή που με κυκλώνει όταν γυρίζω που σκέφτομαι: λίγο ακόμα τόσο λίγο όσο για να κρατήσουμε το βράδυ αυτό Μόνο είναι, να, δυο λόγια απλά και ένα μήνυμα ένα με νόημα κοίταγμα μπροστά στους άλλους μια κίνηση αμυδρή ένα άγγιγμα λαθραίο αυτή η λοξή ματιά που τόσο αγαπώ και τόσα άλλα που τα 'χω πια τόσο δικά μου στο αίμα στο κορμί: τα μικρά σου χέρια το σίγουρο βάδισμα με τα πόδια γυμνά στο πάτωμα ο ήχος της αναμονής το φτερούγισμα στο πρώτο χτύπημα η καρδιά που σπαρταρά και η μικρή αμήχανη σιωπή τι είναι λοιπόν απ' όλα αυτά, όχι, δεν θα το  πω για όλα αυτά και γι άλλα τόσα θα είμαι εδώ και θα γυρνάω ξανά, ξανά, ξα...

Αυτό που φοβάμαι είναι πως θα φύγεις θα πάψεις να μ' αγαπάς για να μη με αγαπήσεις πως θα γίνω μια μικρή ανεπαίσθητη ουλή που θα θέλεις να ξεριζώσεις για να μη μάθεις ποτέ να ζεις μ' αυτή αυτό που φοβάμαι είναι πως δεν θα δώσεις μια ευκαιρία στη ζωή ν' αποδειχτεί πιο μεγάλη απ΄τα στοιχειωμένα θέλω σου πως θα μ' αντικρίζεις και δεν θα θέλεις να με βλέπεις για να μην υπνοβατείς τη μέρα να ξαγρυπνάς τα βράδια αυτό που φοβάμαι είναι πως θα δώσεις μια στη ζωή να διαγράψεις: όλες τις εκπλήξεις τους πόνους και τα πάθη και τα λάθη της και τα θέλω που απαιτεί μ' επιμονή για να μην καταμετράς μια μέρα Πως θα γυρίσω πλευρό και θα γλιστρήσεις αθόρυβα αδειάζοντας τον χρόνο απ΄τις αποσκευές σου πως θα μαζέψεις βιαστικά τα ρούχα σου κι εγώ θα μείνω ν΄αναρωτιέμαι πώς δεν μπόρεσα να καταλάβω το χάος που άνοιξα άθελά μου εγώ που ήθελα μόνο ν' ανέβουμε ψηλά μαζί και να κοιτάμε και να λέμε: κοίτα να δεις που λέγαμε πως δεν μπορώ ...

Τέλος το διάλειμμα, τα μάτια μου μη δεις να μη φανεί πως καίνε μέσα μου οι λέξεις τέλος το  διάλειμμα, μη φύγεις, μη χαθείς μια ζωή που μένει πίσω πώς να αντέξεις Θέλω να βγω  να περπατήσω όλα τα πρέπει να γκρεμίσω να τα θυμάμαι όλα, θέλω, να φωνάξω θέλω να βγω, μα η φωνή μου πνίγεται μέσα στο κορμί μου που δεν μπορώ χωρίς εσένα να πετάξω Δεν θα γυρίσω να κοιτάξω όλο λέω μα να και πάλι που σε ψάχνω σαν τον κλέφτη γυρνώ στο σπίτι και τ' ανείπωτά μου καίω κι αντανακλάω τη ζωή μου στον καθρέφτη Θέλω να βγω  να περπατήσω όλα τα πρέπει να γκρεμίσω να τα θυμάμαι όλα, θέλω, να φωνάξω θέλω να βγω, μα η φωνή μου πνίγεται μέσα στο κορμί μου που δεν μπορώ χωρίς εσένα να πετάξω Τέλος το διάλειμμα, για άλλη μια φορά που θα φορά η νύχτα της σιωπής το ρούχο όσο κυλάει ο χρόνος βλέπω καθαρά ποια είν' η αλήθεια μου και η λαχτάρα που 'χω Θέλω να βγω  να περπατήσω όλα τα πρέπει να γκρεμίσω να τα θυμάμαι όλα, θέλω, να φωνάξω θέλω ν...

Μου ζητάς  αριθμό λογαριασμού λες μου χρωστάς αλλά εγώ θα καταθέσω απ' της καρδιάς τα μετρητά και του κορμιού όσα μου πήρε η ζωή  θα επιστρέψω Μου μιλάς  από μακριά και δεν μπορώ το σ' αγαπώ στο κινητό  να το χωρέσω γι' αυτό στο δρόμο σαν σκιά θα περπατώ και το σακάκι σου στο κρύο θα φορέσω Μου ζητάς αριθμό και κωδικούς ενώ στο σπίτι είναι παντού το άρωμά σου απόψε κέρδισα της λύπης του λαχνούς κάθε γωνιά και με τυλίγει τ' άγγιγμά  σου Μου ζητάς τα λεπτά να μη μετρώ να μη σε ψάχνω στη σιωπή και το σκοτάδι μα παραπάνω απ' όλα όσα μου ζητάς είναι που καις μες στην ψυχή μου κάθε βράδυ....

Για όλους αυτούς που αναζητούν για όσους είναι  ή ήταν μόνοι για  όλα όσα μας στερούν τα χρόνια που 'φυγαν στη σκόνη τώρα σιμά να κοιταχτούμε σαν να 'ναι πρώτη μας φορά σε μια αγκαλιά  να ξεχαστούμε και να καούμε στη φωτιά σ' αυτή την άσβεστη  αλήθεια που τη ζωή μας κυβερνά όχι, δεν είναι μια συνήθεια είναι ο έρωτας απλά...

Πρωτοχρονιά είναι το γέλιο μου βαρύ και σκοτεινό να εξηγήσω δεν μπορώ γιατί θα πρέπει να σαι κει και 'γω εδώ γυρνώ στο σπίτι κάνουνε πάρτι κι ο σκύλος πάνω όλο γαβγίζει δεν έχει βλέπεις, σημασία καμιά γι' αυτόν κι ούτε που ξέρει τι περνώ αυτό το βράδυ μέσα στο κρύο άδειο κρεβάτι Πρωτοχρονιά θα κοιμηθώ και πάλι θα σ' ονειρευτώ είσαι στο σπίτι μου εδώ σε κάθε κόγχη κάθε πτυχή απ' το σεντόνι μου στη ντουλάπα μέσα στο μπάνιο στ' άδειο πακέτο ξεχασμένο στο ψυγείο, στο γραφείο ο φάκελος στο μαξιλάρι που αγκαλιάζω Πρωτοχρονιά σε σφίγγω και χαμογελώ είσαι εδώ σε κρατώ σε βλέπω παντού τριγύρω και ξέρω μόνο μονάχα ετούτο: να σ' αγαπώ