και είναι αυτό το κρύο
που εκπορνεύεται από το μέσα
όσο κι αν πέφτει φωτιά
μες τη φωτιά
οι αρμοί λυπημένοι
τα σίδερα χλωμά
μηδέ δένουν
πότε περάσανε
οι ισημερίες
φύγε
μακριά από τον θόρυβο'
φύγε πιο μέσα
ίσως γλυτώσει κάτι
από τις νέες σου νόρμες
τις φανερές
ποτέ ξανά
τόσο πολύ προφανές
δεν αναλώθηκε
στο πώς και το γιατί
βγαίνω έξι
και γυρνώ την ίδια στιγμή
όπου και να πάω
ένα ανυπόφορο βάρος
με ορίζει
που δεν μπορώ να ξεφύγω
και να πεις
ότι μαθαίνω κάτι
τίποτα απολύτως
δεν έχω ανακαλύψει ακόμα
πετάω τα ρούχα
και πέφτω πάλι σαν μωρό
σαν τους παλιούς σκαπανείς
έρποντας πεισματικά
σε τούτο δω
το ορυχείο
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου