Ex Post

wir spielen als kindern die zeit ist unbeschriebt und alles wissen das es ist kein mehr kein mehr als diese nacht und unbedingt Ich will kommen zuruck deine augen als spielst du diesem melodische worte zeigen die strasse das Ich mus gehen weg 

κι όλο γύρω απ' το ίδιο φωτεινό σημαδάκι τριγυρνώ σαν μέλισσα που πάει τυφλωμένη ίσα επάνω στο φως κι ας ξέρει κι ας μην ξέρει πως ίσως αυτός να είναι ο χαμός της όμως παντού με αρρωστημένη εμμονή θα δω δυο χείλη θα είναι τα δικά σου θα δω μάτια να κοιτούν εταστικά θα δω εσένα και σαν τον παραχαράκτη όλο την ίδια ιστορία σκαλίζω λες και κάτω από τα γράμματα όταν σβήνω το φως θα ψηλαφίζω το δικό σου στόμα λες και αγγίζω το σώμα μου με τα δικά σου χέρια επικίνδυνες εμμονές ολότελα δικές μου κι άλλος κανείς δεν έχει θέση εδώ στο σχήμα που περιμένει για να γεμίσει το κορμί σου

θέλω να γράψω ένα τραγούδι που να ταιριάζει στα χείλη σου σαν φιλί να μην χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μόνο τον εαυτό του θέλω να υπάρχουμε αυτάρκεις και μεθυσμένοι ελαφρώς να βρίσκουμε μόνο το δρόμο απ' το ένα κορμί στο άλλο θέλω να βραδιάσει νωρίς για να  έρθεις ν' αναδυθείς μέσα απ' το διανυκτερεύον κέλυφος των ξεχασμένων καλοκαιρινών σκιών θέλω να σ' επινοήσω και ν' αποτύχω οικτρά αναπαριστώντας το πάθος μου σε άπειρες κενές δηλώσεις θέλω να οριοθετήσεις το θέλω σου και να βρεθώ και πάλι παγιδευμένος στο υγρό το βλέμμα ώσπου να μ' αφομοιώσεις ολότελα δικό σου να μην υπάρχω αλλιώς ούτε να μπορώ ούτε και να θέλω

χάνομαι συχνά σε όνειρα παράξενα και καταπιάνομαι μέσα στον ύπνο να τα εξηγώ πώς εξαπατά έτσι το βάθος της συνείδησης ή ό,τι είναι αυτό που κάνει την επιθυμία ένα πέταγμα μια στιγμιαία αναλαμπή οι τόποι εναλλάσσονται λες ή μήπως όλοι ένα γύρο γύρω από το ίδιο κέντρο σταθερά καρφωμένοι στην ακτίνα που διαγράφει η μοίρα κι όλα αυτά το ξέρεις πως μόνο στον έρωτα καταλύονται διακυβεύονται διαρκώς από την αρχή ήταν σαν να σε βλέπω με καινούρια μάτια ανανεωμένος ενθουσιασμός που μες το στήθος μου ενοικεί αλλά και πάλι σαν να μην έχει περάσει ο ελάχιστος καιρός είναι μυστήριο το πώς διαχέεται η κάθε εντύπωση με την αίσθηση ή τη σκέψη της  ή την υπόνοιά της χωρίς χρόνο χωρίς όρια σαν μία αδιάσπαστη κι ενιαία ύπαρξη

Ένα παιδί που λαχταρά που χάνεται στη σκέψη και στα όνειρα μια στιγμιαία αναλαμπή η σταγόνα που κρέμεται από τα χείλη το πρώτο ξύπνημα δεν είμαστε αθώοι στ' αλήθεια γι' αυτό ζηλεύω τα ανυπόκριτα χαμόγελα δυο γουλιές νερό μαζί με φρέσκο ψωμί πράγματα που είναι πια μόνο στη φαντασία όπως παιδιά  ανεβαίναμε την ανηφόρα στις κακοτράχαλες νεροσυρμές τώρα όλα αυτά περιστοιχίζονται από μίαν αχλύ μυστηρίου αδιόρατα μάτια παραφυλάνε τις ζωές μας τα πουλιά δεν ξέρουν πια πώς να χτίζουνε φωλιές ούτε και τα παιδιά να τις χαλούνε γαμώτο μου έσπασε το κινητό πώς θα θυμάμαι τώρα τα πρόσωπα και τα πράγματα που αγαπώ αν δεν τα κρατώ επισφαλή στην εφεδρική μου μνήμη μου είπες δεν έμαθες ποτέ απ΄εξω το νούμερό μου ας ήτανε να μπορούσα να περπατώ μέσα στη θάλασσα κι όλα ανοιχτά να πηγαίνω κι όλο έναν ορίζοντα να προσπερνώ έπειτα άλλον ένα ώσπου ένα αμάλγμα να γίνω με το μισοσκόταδο στο προσκεφάλι σου

Κοίτα λίγο κατά την ακτή ίσως να διακρίνεις τα ρεύματα που διαχέονται μέσα μου δεν μπαίνω στα βαθιά γιατί φοβάμαι ότι θα με παρασύρει το ίδιο μου το αίμα σε μία καταστροφή τόσο ολοκληρωτική σαν τον κύκλο που κλείνει μέσα όλες τις θανατερές ακτίνες που από μια απόσταση δίνουν ζωή από κοντά η αγάπη γίνεται κόλαση καταστρέφει τα κύτταρά μας ας φοράμε έναν μανδύα προστασίας μία σύσπαση εδώ μία εκεί μπορεί να μαρτυρούν' αδυναμία δεν ήμουν αρκετά σοφός όπως νόμιζα ότι έτσι γενήθηκα πήρε λίγο παραπάνω χρόνο να καταλάβω και να συγχωρώ  αυτό που μου λένε πως είναι ο εαυτός πίστεψέ με δεν γνωρίζω περισσότερα ποτέ δεν ήξερα ίσως μαζί σου να υπάρχει μια ευκαιρία όχι να πετάξω από πάνω όλη την κούραση αυτό είναι δύσκολο πολύ αλλά να μπορώ να αγαπώ πια χωρίς καμία ανταμοιβή παρά μονάχα να υπάρχω πια γιατί  μπορώ να δίνω

μιλούσαν για ταξίδια ήταν ωραία να θυμούνται και ν' αναπολούν αλλά οι ανέμελες μέρες χάθηκαν μέσα στην παραζάλη κι οι ώρες χτυπούν κούφιες ένα ανελέητο σφυροκόπημα μέρα και νύχτα μόνο η γάτα φαίνεται να μην νοιάζεται αν πέρασε η μία ή κάποια άλλη μέρα κι ούτε αδημονεί οι αναμνήσεις προσπερνούν ο γενέθλιος κύκλος έρχεται και στενεύει σαν ρούχο που πια δεν μπορεί να φορεθεί ας ήταν το αγαπημένο σου τώρα στενεύουν κι οι μέρες κι η διαδοχή των εποχών μοιάζει με χίμαιρα  ας μιλούν οι άλλοι για ταξίδια θα προετοιμάζω τον μικρό χώρο που μας αναλογεί ενόσω η θάλασσα κάτω θα σκουραίνει θα χάνεται στα μαύρα σύννεφα τι με νοιάζει έχω να ετοιμάσω ένα λιτό δείπνο που δεν θα 'ναι ποτέ καλό να στρώσω τα καθαρά σεντόνια που είναι πια παλιά σαν τις μέρες μας να περάσω τις καινούριες χορδές για να βρούμε ξανά τις παλιές μελωδίες δεν γίνεται μαζί με το χρόνο έρχεται κι η νοσταλγία για πράγματα που κανέναν ...

είναι παιδί ένα τρυφερό παιδί που κοιτάζει βαθιά ένα κορίτσι που βλέπει μέσα του ένα αθώο παιδί δεν ξέρει πως οι άνθρωποι σκληραίνουν οι γραμμές τους γίνονται τραχιές τα στόματα στεγνώνουν τα χείλη πικραίνονται το κορίτσι είναι το νερό το απαλό χνούδι από τους πρώτους σπόρους που θα καρπίσουν έχει μέσα του μόνο καλοκαίρι δεν λυπάται όταν βρέχει γιατί ξέρει μόνο να ονειρεύεται κλείνει τα μάτια και χάνεται σε όμορφα όνειρα καλό μου κορίτσι πώς μου σπαράζεις την καρδιά πώς γίνεται να σ' αγαπώ έξω απ' τον χρόνο γιατί να πρέπει να ξέρω τώρα πια πως θα σε βρίσκω μόνο αν κοιτάξω βαθιά μέσα σ' αυτά τα μάτια αν με αφήσουνε να δω επάνω στο μάγουλό σου το απαλό για λίγο να μπορούσα ν' αγγίξω τα χείλη σιγά και με φόβο να μην διαλύσω σαν ξένος εισβολέας μια στιγμή τόσο ακέραιας πληρότητας μέσα στον ίδιο της τον κατοπτρισμό καλύτερα από 'δω από μιαν απόσταση να σε παρατηρώ και να γεμίζω την καρδιά μου με θλίψη και αγάπη' σ...

και να που ξαφνικά όλα γίνονται απαραίτητα παρατηρήσιμα χρειώδη πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει σκέψεις καλά πού ήμουν γιατί δεν το 'βλεπα και να που βλέπεις και να που καταλαβαίνεις μια μέρα ξεκινά όπως όλες οι άλλες' κι όλα είναι διαφορετικά αλλιώτικα στο βλέμμα ένα κρυστάλλινο φίλτρο κι όλα καθαρίζουνε απλά, πολύ απλά' αυτά που δίνουν τους ορισμούς να λες κάτι κι εγώ να το ακολουθώ να προλαβαίνω πριν τελειώσεις κάτι να γνωρίζω ξανά όσα ήδη ήταν γνωστά και να που καταρρίπτονται όλα τα εμπόδια αρκεί μα δεν μπορώ να το εκφράσω κοίτα είναι μια αίσθηση παραπάνω μια βεβαιότητα που γίνεται τόσο απλή αλήθεια δεν χωρεί σε καμία απόδειξη πώς να το πω είναι ένα κατευναστικό ήσυχο ζεστό και ανυπόκριτο ναι μέσα σε όλα τα όχι ένα, απόλυτα φυσικό έρχομαι μέσα σε όλα τα φεύγω η ανάσα μου που ήρεμα και ρυθμικά ρέει επάνω σου τα δυνατά σου δάχτυλα και τα νοτισμένα μάτια το θρόισμα του φουστανιού κι όλα όσα θα ξαναβρούμε ανεβαίνοντας ξυπόλητη ...