Ex Post

γυναίκα στο παράθυρο φασματική σχεδόν υπαινικτική μια προβολή του εαυτό μέσα απ' το σκοτεινό σκηνικό τα παράθυρα το βράδυ που παρατηρώ γίνονται μικρές σκηνές κι οι ζωές θέατρο σκοτεινό και θαμπό ο χρόνος ένα φασματοσκόπιο ανώνυμα μηνύματα από πρόσωπα με όνομα Μαρία, Ελένη, Ζωή κυρία Λίτσα, κυρία Βάσω πόσες μέρες πόσα χρόνια κουβαλάτε αυτό το φορτίο που σπαράζει σιωπηλά πίσω από το τζάμι σβήσε το φως θα  μείνω εδώ ν' ακολουθώ τη σκιά σας ως την αυγή να τη σκορπίσω στη θάλασσα

όπως έφυγε έτσι γύρισε ήξερε πως δεν θα φτάσει μακριά και στον δρόμο όλο εμπόδια παρακάμψεις έφταιγε που γίνονταν έργα κάποιοι μέσα στο κεφάλι του έσκαβαν αναχώματα να μην περνάει το ποτάμι χαλικάκια παρασέρνοντας να μια ωραία στιγμή να κι άλλη μία κάτω απ' τον άμμο κι υπομονή τα φανάρια αλλάζουν οι άνθρωποι προχωρούν σημειωτόν δεν αλλάζουν πέρασε μία ώρα κι ήταν στο ίδιο σημείο τι θα πει μία ώρα; τι καθορίζει το σημείο; οι αναμνήσεις είναι στάμπες από σωματικά υγρά έπεσε και κοιμήθηκε χωρίς σεντόνια κι ένιωσε στο σώμα σαν όνειρο λίγο σαν μισοξύπνιος μια  υγρή εγρήγορση και μετά έναν βαθύ και σκοτεινό συμπαντικό ύπνο

χθες ήταν ένας μαγικός κύκλος ένα σχήμα  το άχρονο που δεν μετρά διάρκεια πώς, πότε, πόσο χθες εμεγαλύνθησαν Κύριε χωρίς ίχνος βλασφημίας το λέω γιατί αυτά είναι τα καλά έργα τι μπορεί να είναι καλύτερο και πιο αγαθό για την ψυχή απ' το να γίνεται το σώμα δίοδος για το ένα το ανεξιχνίαστο μυστήριο πράγμα χθες να υπάρχουμε μόνοι σ' ένα διαρκές παρόν σήμερα τι λέω απ' την επόμενη στιγμή η κατάρα η σκέψη μου να τρέχει πάντα ένα βήμα πιο μπροστά έτσι μείναμε μεθεορτάζοντες μετέωροι σ' ένα τραπέζι μπουχτισμένο  απ' την πλησμονή του ο έρωτας τρέφεται με ψωμί και ήλιο μεγάλοι άνθρωποι κι ακόμα ακροπατάμε ευτυχώς  λέω ευτυχώς που δεν γίναμε λογιστές της ζωής με την άκρη του ματιού να μετράμε διαρκώς το ισοζύγιο ευτυχώς που έχουμε  για πιο σημαντικά που είναι κόκκινα βαμμένα νύχια και χαμόγελο που με κάνεις να χάνω τον εαυτό μου παρά όλα του κόσμου  τα...

 μήτε ανάπαυση' μήτε λυτρωμός θέλει να ξεχυθεί από μέσα μου σαν πιεσμένη λάβα εξορύσσω σκάβοντας διαρκώς πνίγομαι μέσα στα ίδια μου τα εμέσματα πού είναι τα φύλλα τα πέταλα πόσο γρήγορα πέταξε μακριά το χελιδόνι ή ακόμα δεν ήρθε θα ΄πρεπε να έχω λίγη από τη θέρμη του κορμιού σου με φέρνεις στον κόσμο χωρίς καμία ντροπή κι ενδοιασμό τι πιο φυσικό απ' το να σ' αγαπώ κι όλο το κορμί να καταφάσκει τι πιο σωστό απ' την πληρότη [οπου μου φτάνεις με αίσθηση που σβήνει το χρόνο τα λεπτά καταλύεται στην αιωνιότητα των εραστών τι πιο σωστό τι πιο ωραίο τι πιο δύσκολο  έρχεται φεύγει σαν φάσμα περνά κι έπειτα γεμίζεις το ποτήρι και το γεμίζεις εσένα μα πώς πέρασαν μέρες κι άλλες μέρες πώς να τιθασευτεί αυτό το ανοικονόμητο που κουβαλώ από γεννησιμιού ευχή και κατάρα ν' ανακυκλώνεται το ίδιο το πάθος που πέφτει βαρύ πάνω σου και η αγάπη μας συνθλίβει χαρωπά σπαρταρώντας στα ίδια μονοπάτια περνώντας ξανά με άλλη περπατησιά ...

Γενικά καλό είναι όχι υπερβολές αλλά και πάλι γιατί ποιος ορίζει ό,τι θέλω θα πω ό,τι θέλω εδώ θα γίνεται αν για μένα ένα φιλί είναικάτιπαραπάνω θα το πω κι όσο μ' αρέσει επάνω του θα χτίσω κόσμους ολόκληρους τι μ' εμποδίζει να το διαλαλώ αν αύριο με τον ήλιο ξέρουμε πως θα είναι μια μέρα όμορφη κι από το σπίτι ως τη δουλειά τη διαδρομή θα τη χαρώ να τι παθαίνω όταν ζωή μου δίνεις ζωή μου δίνεσαι κι αδιαπραγμάτευτα στα χέρια σου ποθώ να σε ποθώ και με το νου και του κορμιού μου κάθε πόρο άλλο δεν ξέρω παρά να σ' αγαπώ  τι ωραία φωνή...τυχαία την ανακάλυψα

ως κι απ του θάνατου ακόμα τ' αείσκιωτο μονοπάτι βλασταίνει κι ανασταίνει το λίκνο πετούμενα μικρά στον αέρα που ερωτεύονται απ' τ' ανοιχτό σου φόρεμα μέσα απαλά ανασηκώνοντας τα φύλλα απ΄ το χώμα και μια και δυο βάφονται άνοιξη τα χείλη κι ακόμα πιο γλυκό της νιότης το νερό σαν όνειρο ανάερο τ' Απρίλη σαν τα ζεστά τα μάτια τα μελιά στον έρωτα υγραίνοντας το δείλι απόψε το γαμάτο τρίο που υποσχέθηκα: κυρίες και κύριοι, Andy Summers, Stewart Copeland και Gordon Mathew Thomas Summer ...

Οι εκδρομές δεν θα κρατήσουνε πολύ έρχονται φεύγουνε καμία διαφορά χθες έγινα άμμος και κύλησα στο κύμα ήσυχα διαλύθηκα μέσα του και δεν ήξερα' αν ήταν άλλος εκεί κανείς για λίγο ξέχασα ποιος και πού αλλά αυτά δεν κρατάνε σύντομα σαν επιστροφή από ταξίδι στο χρόνο ξανά θα κυλάμε μαζί με τα πλήθη που είμαστε εμείς εγώ κι εσύ ένα με τον κόσμο μέχρι να βάλω πάλι μία τάξη πάνω σου και δίπλα σου όλα θα μου είναι τόσο συγκεχυμένα αδύνατον να τα διαχειριστώ μισόν αιώνα επιστρέφω από τις εκδρομές με την ίδια θλιμμένη νότα κολλημένη στη μνήμη θα ακολουθήσουν μερικές live εκτελέσεις από αγαπημένες μπάντες των 80's.  Ένα live που γαμάει, με ένα τρίο που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει ξαναβγεί αντίστοιχό του, θ' ακολουθήσει λίαν προσεχώς...  μ  

τα διαπιστευτήριά μου στο γοβάκι σου στην καμπύλη του πέλματος στη μπαρέτα που αγκαλιάζει σφιχτά κάμψη θεϊκή λίκνισμα αβέβαιο σε ισορροπία είσαι γυναίκα δεν θα μπορούσε τίποτε άλλο με τόση πιστότητα χωρίς να γίνεται γελοία καρικατούρα το έρεβος πάθος πάλι με καταπίνει καταποντίζοντάς με θεληματικά κάμπτομαι και φιλώ ένα ένα τ' ακροδάχτυλα ραίνοντας ευλογώντας εν σπέρματι αναστατώνοντας το μεσημέρι τις νεκρές ώρες γυρεύοντας τους απόηχους αναστεναγμούς όλα αυτά ακριβά προσφέροντάς μου εν αγνοία σου και πλήρει εξάρσει

και πριν το καταλάβεις κυλάς και κυλάς πότε ήμουν εδώ πού έφτασα ο σύνδεσμος χρόνος μας περικυκλώνει κι ο ίδιος κύκλος πάλι πέρασε μια βδομάδα δεν πέρασε λες και δεν έχει καν σημασία να πέσω να σηκωθώ ούτε γάτα ούτε ζημιά κι οι άνθρωποι λιγοστεύουν τα περιγράμματά τους θολά και μακρινά ν' αγγίξω σημαίνει ν' αρχίσω ξανά να νιώθω ότι ένα κορμί είναι κάτι παραπάνω μόνο αν' όταν γίνεται το ένα κι αδιαχώριστο και έσονται δύο και το δύο διαλύεται μόνο στο ένα

stay χωρίς φωνή χωρίς μέτρο μες τη δίνη της ορμής που γυροφέρνει σαν το νερό φιδογυρίζοντας στη γούρνα η βαρύτητα αυτή που όλα τα διαλύει smashing our souls θα ξυπνήσουμε αλλιώς αλλά θα είναι πια φευγάτα τα Σάββατα σάβανα και δεν αντέχω πια ούτε ποτά ούτε ως αργά τα χρόνια που στοιβάζουμε πέφτουν επάνω μας σαν βαριά σκεπάσματα stay ίσως πετάξουμε ίσως όχι  και μακριά ίσως ν' αγαπήσουμε πιο πολύ το χώμα κάτω απ' τη φτέρνα έχω τις γόβες σου τις βάζω τη μία δίπλα στην άλλη μυρίζω το δέρμα παγιδεύομαι στην αφή των ζωντανών πραγμάτων γύρω μου είναι μια τόσο μεγάλη συνάθροιση και δεν υπάρχει το μόνος συντροφιά με όλα αυτά ένας ποταμός αισθήσεων τι πάει να πει με τη μνήμη τι πάει να πει αλλιώς θες δεν θες μένεις εδώ