Ex Post

δεν έχω άλλο παρά του έρωτα το σθένος όλη μου η ύπαρξη μπορεί να διακυβεύεται αίφνης σ' ένα λουράκι στην τοξωτή καμάρα από τις μπαλαρίνες σου στο φωτεινό σου φόρεμα με χάρη και αέρα σαν σε τυλίγει όταν το χέρι μου γλυστρά στην καμπύλη της μέσης με μια παρόρμηση στη φαντασία μου όλα να τ' αφαιρείς και σαν θεά αχ, να με δέχεσαι μέσα σου εγώ να υποτάσσομαι εκούσια στο πρόσταγμα του πόθου σου γυναίκα κι ακόμα περισσότερο να μετρώ τους σφυγμούς ν' ανεβαίνουν κι όλο πιο κοντά κι όλο πιο ψηλά κι άλλο να χρειάζεται πάντοτε όμως να μη σε φτάνω το κορμί μου να τανύζεται μέχρι να σπάσει και πάλι να υπάρχει κι άλλο για να σε φτάσω όταν όλα διακυβεύονται από το χθόνιο έρεβος του σώματος που μαίνεται εγώ σκιά του τάχθηκα απλώς ν' ακολουθώ με την αφή και με το στόμα σαν νιογέννητος

ήξερες πως θα γυρίσεις ήξερες πως θα 'ρθει βαριά η ώρα της επιστροφής με τα λευκά κρίνα των αποσιωπημένων αποχαιρετισμών με τον αχνό της ανάσας στη σκοτεινή αυλή ήξερες για τα κρίνα που ντύθηκαν τ' αποφόρια της πρωινής γιορτής και το μεσημέρι έστεκε στο δρόμο με την άρνηση του ακούσιου αναχωρητή με μια γραμμή στην άκρη των χειλιών που πάσχιζε να ξακρίσει ένα χαμόγελο ήξερες πως ο ακίνητος χρόνος θα νικούσε στο τέλος κάθε μάταιη αντίσταση παραλληλόγραμμες ζωές κι η φρίκη του να βλέπεις πως η γραμμή τελειώνει κι άλλο ταξίδι πια δεν έχει παρά μόνο το αντίστροφο του γυρισμού ή του αποχωρισμού και τούτοι που περιστοιχίζουνε πόσο μάταιοι επαναλαμβανόμενοι αν δεν μπορείς μαζί μου να κλειστείς σ' ένα δωμάτιο που θα ΄χω ζεστάνει από τα πριν εκούσια ν 'αρνηθείς το παράλογο που εγκυμονεί εκεί έξω πώς λες ν' αντέχεται αλλιώς αυτή η καταβύθιση στου κάθε Νοέμβρη τη γρήγορη νυχτωσιά...

Μια μέρα ακόμα είναι ίσως πολύ η κάθε στιγμή δεν μετριέται πολύτιμη μικρή κι όμως χωράει τα πάντα όπως εμείς στο ελάχιστο που μας αναλογεί μα τι σημασία έχει αν τυλίγεσαι πάνω μου ασπίδα μου για τον χειμώνα που όμορφα θα γλυκαίνεις στα μεθυσμένα σου μάτια όλα θα διαθλώνται και θα περνάνε εύκολα οι νύχτες γρήγορα το φως θα κάνει τον κύκλο του και πάλι μέσα μας θα καταλύσει για αυτό μη σε νοιάζει αν οι δείκτες πέφτουν βαρείς στα λίγα λεπτά που το σκοτάδι λεπτό διαχέεται ετοιμάζεται ένα μαγικό σκηνικό κι η αυλαία ανοίγει για να παίξουμε αψηφώντας την κρύα νύχτα που έξω λυσσάει σαν το αγρίμι που δεν έχει σκέπη κι ούτε καμιά καταφυγή

Τώρα που οι ώρες λιγοστεύουν οι μέρες ληστεύουν το φως βγήκα σήμερα πρωί κι ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά πως είχε απλώσει απέναντι τα ολάνθιστα κλωνάρια της η αμυγδαλιά όμως τώρα τώρα Ορφέα θρηνείς για το πιο βαθύ σκοτάδι που βγαίνει μέσα απ' τις ψυχές των αλησμόνητων ξέρω τώρα γιατί όταν το τελευταίο φως διαλύεται σε αναρίθμητες διαβαθμίσεις της φωτιάς που όσο πάει και λιγοστεύει ξέρω γιατί το φως αυτό' ακολουθώ και πάντοτε θα το 'χω μέσα μου σαν φάρο ζωντανό μια  σύνοψη πυρακτωμένη πριν απ' το πιο αδιαπέραστο' ακίνητο σκοτάδι

Μονάχος περπατούσα σαν ξένος προχωρούσα δεν γνώριζα κανένα ακόμα ούτε και μένα Σαν κύμα με παράσυρες, ζωή... Σ' ευχαριστώ που με κρατάς να μη χαθώ Σ' ευχαριστώ που θα γελάς να μην πονάς να μην πονώ Νυχτώθηκα στο δρόμο και κουβαλάω στον ώμο της μοίρας μου το ρούχο και το γινάτι που ΄χω Χειμώνες, σαν τα χρόνια μου βαρείς... Σ' ευχαριστώ που με κρατάς να μη χαθώ Σ' ευχαριστώ που θα γελάς να μην πονάς να μην πονώ Σ' ευχαριστώ... που κάθε τόσο έχω ανάγκη να σου λέω πως σ' αγαπώ...

υπνωτισμένοι σε ομόκεντρους κύκλους γυρίζουμε γύρω από έναν εγωτικό άξονα οι μέρες φύγανε σαν πουκάμισα που φορέθηκαν φόρεσα πάνω μου όλη την οδύνη των μίζερων λίγων πώς να ανθίσει μια ζωή όταν συνθλίβεται στον συν και το πλην πρέπει ν' αποδείξω όχι δεν πρέπει ένα ανιστόρητο φαύλο σενάριο μόνο στα χέρια σου στα πολύχρωμα φορέματά σου και στ' απαλά σου χείλη ξανά θ' ανακαλύπτουμε τη δυνατότητα το γήινο και θερμό με το άγγιγμα μόνο με αυτό μπορεί να ενανθρωπιστούμε μόνο με άνευ όρων παράδοση στα υγρά περάσματα μπορεί να βρούμε ένα πέρασμα προς τα μέσα γιατί το λεύτερο είναι μέσα το ωραίο δεν είναι καμωμένο με λέξεις κορίτσια κι αγόρια στους χυμούς η ζωή μεστώνει ένα ώριμο κατακόκινο φρούτο που λαχταρώ να γευτώ στα βελούδινα χείλη μάτια μου δεσμώτης σου και λυτρωτής εισέρχομαι να μυηθώ στην κρύπτη σου ευλαβικά ερρώμενος

ας μην προσδεθούμε έτσι χαλαροί και ερρώμενοι ν' απογειωθούμε ο ένας στον άλλον αβίαστα παραδομένοι και ξέφρενα ανεβαίνοντας επάνω σ' ένα σύννεφο υγρές σταγόνες κι ατμοί ανάσες που καίγονται το μέσα που γίνεται σεισμός και ξεπετάγεται το πέτρωμα σκληρό ένας ολάκερος φλεγόμενος ήλιος καταλύεται οριστικά κάθε σκοτάδι όλο το κρύο οπισθοχωρεί ηττημένο γελώντας ανεβαίνουμε χωρίς φτερά μόνο με τη χαρά και την ορμή του ζεις γιατί ζω κι εγώ μαζί γεμίζοντας, θεέ μου, τη ζωική σου δύναμη που εκστατικά ακολουθώ δυνάστης και λυτρωτής μου ω, πιστεύω καταλύω στην αγάπη μένω στο ένα συντρίβοντας το τίποτα σημαίνον σώμα λέξη που δεν προφέρεται παρά μονάχα υψώνεται μαζί μου

εννέα και μισή γυρνώντας στο δρόμο όλα φαίνονται σαν να ρέουν η μουσική μια γλυκιά κι απροσδιόριστη ακολουθία ήχων και ρυθμού ίσως αυτή να είναι τελικά η λέξη κλειδί ρυθμός τόσο εύκολα χάνεται και με αναμονή πάλι βρίσκεται ο ρυθμός έρωτας  αντίδοτο στο παράλογο της διάρκειας της μη διάρκειας αδιάφορο μόνο όταν με την πλήρη απώλεια της αισθήσεως πληρούται κάθε αίσθηση όταν με τον εναγκαλισμό των μερών εις όλον δημιουργείται ενότητα όταν υπερβαίνοντας το μεταίχμιο πάθος υψώνεται ο άνθρωπος το θλιβερό σάρκινο προσωπείο σε ψυχή αθάνατη όταν με την υπέρβαση του εγώ φθάνω ακέραιος  σε σένα κάθε τι άλλο ή αλλιώς περιττό

στα ηδονοβλεπτικά μου καρέ στέλνω πρόσκληση και με υποσχέσεις φειδωλές ίσα να εξάπτεται το μέσα μας ως το σημείο ζέσης του βρασμού και της οδύνης της ψυχής που είναι το σώμα αυτό που είναι αφέντης και δυνάστης σκληρά τιμωρεί τις υπάκουες καρδιές πρόθυμα να δίνονται στο κάλεσμα αυτό που επιτάσσει τη μια στιγμή κάνε με δυνάστη σου την άλλη σκλάβο σου πρόθυμο και με χαρά θα εκτελώ τα τετελεσμένα των αισθήσεων με υπαινιγμούς θα κινούμαι' μέσα από ακίνητα στιγμιότυπα σκηνοθετώντας τον ίδιο τον πόθο μου ως τη στιγμή που όλα καταλύονται με ίδρωτα και πόθο υγρό αναβλύζοντας

Στενά της Πράγας λιθόστρωτα από αναρίθμητα πατημένα βιαστικά πέλματα ή άλλων φωνακλάδων, χυδαίων που βρίζοντας κι ασχημονώντας καταπατούν και καταπατούν ο ήλιος πέφτει με φοβερήν ορμή θα έλεγα πως βάζει σημάδι με μανία μέσα στ' απογεύματος το ύστερο και μ' ένα φως άγαρμπο που δεν ξέρει το λείο το βρεμένο βότσαλο το ηλιοβασίλεμα στ' ακροθαλάσσι αυτό είναι το μέτρο μας κι όχι τ' αψιδωτά τεμένη που σκίζουν βίαια το θόλο αυτό είναι το μέτρο μας ο σμιλεμένες πέτρες κι οι λόφοι σαν γυναίκειοι κόρφοι τα χωράφια στις πλαγιές με τις ελιές στο χρώμα της ίριδας και τα βαθμηδωτά αμπέλια βήμα το βήμα θέλει να φτάνει ο άνθρωπος στο θεό λίγο λίγο να μεστώνει ο έρωτας στα χείλη όχι να σκάει σαν βόρειος παγωμένος ποταμός αλλά πού να ξέρουνε αυτά τα μεγαθήρια τι μέλι βγάζει η υπομονή και τι αποστάζει η αργή γλυκύτης όπως αυτή που τερπνά σχηματίζεται στα δύο σου μάτια μέσα

Σ' έναν τόπο άλλον ποιον που χωρίς διαζώματα άνισα επίπεδα ένα τοπίο μη τόπου δεν μπορώ να το αποτυπώσω δεν έχω δα την ιδιοφυία και με νικά η ζάλη το ακατανόητο των πραγμάτων ο φόβος των αριθμών πώς τρέχουν έτσι οι αποφάσεις ξεπερνούν τη διάνοια σταματήστε να κατέβω νομίζω πως θα καταλήξουμε στον πάτο αν ίσως αν με ήλιο με φως να μας αγγίξει λίγο λίγο παραπάνω να θερμάνει το μέσα μας να φωτίσει μάτια που κοιτάνε δίχως να βλέπουν ατενίζοντας στο τεχνητό ανυπέρβλητο ένα μικρό φωτάκι μια ζεστή γωνιά δυο κορμιά κουλουριασμένα να προφυλάγονται απ΄τη χοάνη της χίμαιρας μέρας

Όπου κι αν σ' αφήσω θα γυρνάς σαν μια έρημη μπάντα σαν θλιμμένη μπαλάντα στα όνειρά μου σαν "θα μείνω εδώ για πάντα' Παλεύω με το χρόνο να σταθώ και πατώ στα βήματά σου επάνω γυρνάω κάθε βράδυ στη σιωπή μια θαμπή αλήθεια που δε φτάνω Όπου κι αν σ' αφήσω θα γυρνάς σαν μια έρημη μπάντα σαν θλιμμένη μπαλάντα στα όνειρά μου σαν "θα μείνω εδώ για πάντα' Δεν έχω εγώ κλειστούς λογαριασμούς άσε αυτούς και έλα εδώ κοντά μου να ψάξουμε για νέους ουρανούς φωτεινούς ν' απλώσω τα φτερά μου Όπου κι αν σ' αφήσω θα γυρνάς σαν μια έρημη μπάντα σαν θλιμμένη μπαλάντα στα όνειρά μου σαν "θα μείνω εδώ για πάντα' Όπου κι αν σ' αφήσω θα γυρνώ ταξιδεύουμε αιώνια με λιακάδα και χιόνια στην καρδιά μου σ' έχω πρώτη θέση χρόνια!