Ex Post

 Ανεκπαίδευτοι στον έρωτα ανεκπαίδευτοι στη λήθη με δανεικά σώματα που εξαρθρώνονται σαν σπείρες διακίνησης απαγορευμένων αισθήσεων σε πολυσύχναστες πλατείες φτάνουν οι απόηχοι απ' τα λυπημένα σήμαντρα μακρινών αναχωρητών ψάχνω το φως αυτό που τρεμοπαίζει μέσα μου αντίκρυ στην καταιγίδα σταθήκαμε μόνοι όλοι κι ο καθένας δεν βρέθηκε κανείς ν' αναγγείλει τις νέες  υπέροχες ψευδαισθήσεις ένας σωρός από φράκταλ ατάκτως εριμμένα θα φτιάξω καφέ και θα καθήσω να συμμαζέψω τα χρόνια που αναζητούνται τις μικρές στιγμές που έσβησαν τις φωτεινές κηλίδες των μακρινών αναμνήσεων μήπως και φτιάξω μια αντανάκλαση ζωής που κάπως να υποφέρεται

Μένω παραπλεύρως της οδού Χίμαιρας τη μέρα φοράω μία πανοπλία χαμόγελα και πάω στη δουλειά το βράδυ όμως μένω γυμνός  και παραδίνομαι στα χέρια σου μεγάλωσα βλέποντας έναν απέναντι τοίχο και διαγώνια ένα κομμάτι αμφίβολο ουρανό τώρα βλέπω τα φώτα από τη ρόδα του Fun Park και τα πλοία πέρα που αράζουνε αρόδο μετά το βραδυνό πίνω το τσάι μου μεταλαβαίνω και μεταλαμβάνομαι συντρίβομαι κι αναγενιέμαι μειώνομαι  και μεγαλύνομαι βλέπω πια ουρανό και στρώνω μ' επιμέλεια τις ρυτίδες του χρόνου αλλά βλέποντας ουρανό σε μια χρόνια κρίση νοσταλγίας προκαταβολικά] για τα μελλοντικά ηλιοβασιλέματα που δεν θα δίνω δεκάρα

ξέρεις πως δεν μπορώ τις γιορτές ανοησίες ελιτίστικες ανοησίες αγαπητέ μα όχι δεν είναι πως δεν θέλω και προσπαθώ αλήθεια αλλά, κάτι σαν κάτι να μην υπήρξε ποτέ εκεί για μένα καμία γνώση και αίσθηση το όλο πράγμα να σου είναι ξένο υπερβολές αυτό είναι αδύνατον κι όμως να κοίτα όλοι μιλούν μία γλώσσα κι ωστόσο όλοι μπορούν και συνεννοούνται ναι φυσικά, τι θες να θέλω να πω χωρίς καμία προεργασία ή γνώση αυτό συμβαίνει απλώς και είναι τόσο φυσικό αν πέσεις στη θάλασσα θα νιώσεις την άνωση όμως σκέψου και τούτο αν για μια στιγμή λάμψει μέσα σου  ένα κενό ένα τόσο λαμπερό κι απόλυτο κενό τέτοιο που να εξουσιάζει όλα τα εξωτερικά δεδομένα και τις αναπαραστάσεις τους σκέψου πως συμβαίνει ξαφνικά παύει να υπάρχει η άνωση και σαν μια πέτρα αφήνεσαι  και βουλιάζεις βουλιάζεις γιατί αλλιώς δεν γίνεται σκέψου πόσο παράλογη μπορει να γίνει η γιορτή πόσο αφόρητη η σχόλη πόσο ακατανόητη  η χαρά αγαπητέ μου νομίζω ότι αρχίζεις και  όχι αλήθεια η χαρά  κι η γιορτή θέλουνε άσκησ...

Μακριά από τούτον τον μαύρο ουρανό θα πετάξουμε δεν υπάρχουν δικαιολογίες ήμασταν έτοιμοι εδώ και τόσον καιρό έχοντας πάνω μας μόνο τις θίνες να λέμε την αλήθεια μόνο με το αλάτι στο σώμα να μην υπάρχει λόγος  παρά μόνον τα πιο ανείπωτα χείλη να υμνούν  τα ακατάλυτα κι όσο το θέλω άλλο τόσο ανάγκη είναι χωρίς οδηγό χωρίς φορτίο ας υποθέσουμε ταξίδια ας στραφούμε πιο κάτω εδώ στο χώμα που όλα ξεκινούν και καταλήγουν είμαστε οι θίνες από τις στάχτες και δεν το ξέρεις ο χρόνος θα μας εναποθέσει ανάρια όταν θα γίνουμε ένα με την ορμή της νέας σποράς μόνο που δεν το ξέρεις γενιά μου ανυπεράσπιστη και τόσο αθώα  ένοχη κι όμως έχουμε ανάγκη από λίγη αισιοδοξία μέσα στις στάχτες

Πολύς λόγος γίνεται, επί μακρόν ήδη, σχετικά με την "ατομική" ευθύνη, η οποία τείνει να καταστεί μία δεσπόζουσα και "κανονιστικού τύπου" θεωρία και η οποία συμφύρεται ιδιαζόντως και εν πολλοίς αυθαίρετα, με τη σφαίρα της άσκησης της κρατικής εξουσίας. Επ’ αυτού, ορισμένες καλοπροαίρετες σκέψεις σχετικά με τα όρια και το πλαίσιο άσκησης της εν λόγω ευθύνης. Σύμφωνα με  τον Μάνεση (1967), το "κράτος" είναι μία αυτοδύναμη οργάνωση εξουσίας η οποία διέπει τη συμβίωση του συνόλου των ανθρώπων που διαβιούν εντός μίας ορισμένης επικράτειας. Επιλέγω τον παραπάνω από το πλήθος των ορισμών περί κράτους, ακριβώς προκειμένου να καταδειχθεί: α) η εξουσιαστική ισχύς του κράτους έναντι των διοικούμενων και β) ο 'κανονιστικός' του ρόλος, ως κατεξοχήν ρυθμιστής των σχέσεων των διοικούμενων μεταξύ τους αλλά και ως προς την ίδια την κανονιστική υπόσταση αυτής της εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, σε όλα τα φιλελεύθερα Συνταγματικά πολιτεύματα υπάρχουν εξισορροπητικέ...

Κάποιοι είπαν δεν πειράζει  είναι καλύτερα έτσι και τότε ξεκίνησε η αντιστροφή δεν ήταν πια οι όμορφα ανυποψίαστες μέρες ήταν οι έρημοι τόποι δεν ήταν το σταθερό κελάρυσμα ήταν οι πέτρες που λειαίνονταν στην ατέρμονη κίνηση που κι αυτή ακόμα αν το καλοσκεφτείς μια καλά σχεδιασμένη αντιστροφή των ρόλων αν γίνεσαι άνεμος θα γίνομαι η σταγόνα αν πετάς πάνω στο κύμα θα σκίζω την επιφάνεια με ένα μου θέλω όμως  αλίμονο όλα τα ενάντια μου αντιστρατεύονται τον πιο ευθύβουλο νου έτσι παρασύρομαι διαλύομαι και χύνομαι χάνω το σχήμα μου και αντιστρέφομαι ανάλαφρος και βαρύς όλα και τίποτα στην ιλή των μέμνησο κατακάθονται πάντοτε τα βαριά μέταλλα των αγαπημένων κι αυτά κάποτε βρίσκονται στα χέρια παιδιών που παίζουν αμέριμνα στις εκβολές μας  Το ex post ήταν διακοπές κι επέστρεψε τώρα που φεύγουν όλοι. Αύγουστε, καλέ μου μήνα, δες κι εμάς που μένουμε πίσω