Ex Post

στις γιορτές με στεφάνια στις κηδείες ομοίως δεν είναι πράματα για να τρομάζεις είναι τα απλά πράγματα οι απλοί άνθρωποι δες δεν αναρωτιώνται έτσι έρχονται έτσι φεύγουν τρέξε τώρα λοιπόν ψυχή μου στα ανθισμένα λιβάδια ή και στα ξερά βουνά πέταξέ τα όλα και τίναξε τις ρώγες σου σαν ξιφολόγχες όσο ανθίζουμε ακόμα θα δρέπουμε σύννεφα όσο το στόμα θα νιώθει θα λιώνουμε στο μέλι ένα ποτάμι ορμητικό η αίσθηση κι άλλη φορά σαν βγεις δεν ματαέχει

και είναι αυτό το κρύο που εκπορνεύεται από το μέσα όσο κι αν πέφτει φωτιά μες τη φωτιά οι αρμοί λυπημένοι τα σίδερα χλωμά μηδέ δένουν πότε περάσανε  οι ισημερίες φύγε  μακριά από τον θόρυβο' φύγε πιο μέσα ίσως γλυτώσει κάτι από τις νέες σου νόρμες τις φανερές ποτέ ξανά τόσο πολύ προφανές δεν αναλώθηκε στο πώς και το γιατί βγαίνω έξι και γυρνώ την ίδια στιγμή όπου και να πάω ένα ανυπόφορο βάρος με ορίζει που δεν μπορώ να ξεφύγω και να πεις ότι μαθαίνω κάτι τίποτα απολύτως δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πετάω τα ρούχα και πέφτω πάλι σαν μωρό σαν τους παλιούς σκαπανείς έρποντας πεισματικά σε τούτο δω  το ορυχείο

Υποβάλλω  τα μέγιστα πάθη μου στο οικειοθελώς βαδίζοντας σε σκοτεινά βραχώδη όνειρα αδιαπέραστα τα τείχη που υψώνουμε σηκώνοντας τους ώμους μια καλή σκέψη λίγο παρακάτω κατακερματίζεται λίγες φορές λυσιτελούν το πιο πολύ που προχωρώ το πιο βραχύ που βρίσκω σε ορίζοντα βρέξε με και κρέμασέ με θα χρειαστώ έναν καλό γερό αγέρα να με διαπεράσει ως να διαπεράσω το σφραγισμένο χείλος ένα ανατροφοδοτούμενο μία λούπα  που δεν πάει ούτε μπροστά ούτε και πίσω παρά στο ίδιο σημείο με σπουδή' και καρτερία ύστερα λες πάει πέρασε μια ζωή άλλοι ήτανε φευγάτοι άλλοι αποσύρθηκαν μα το περισσότερο που μείναμε στάσιμοι μεταεξεταστέοι στον χρόνο στον τόπο που αδυνατούν μέσα από μια  υγιή διέξοδο που γερνάνε δύσκολα απρόθυμα

Θα κάνω μόνο τα βασικά να ξέρεις τα ουσιώδη θα βγω στον ήλιο λαθραία θ' αγγίζω θα περιφέρομαι ξυστά όπως και πάντοτε' βλέπεις τίποτα δεν έχει αλλάξει μεταξύ μας όπως δεν με ήξερες δεν θα με μάθεις ούτε και τώρα α, καλύτερα ακόμα καλύτερα ούτε πολλά πολλά ούτε συγγνώμες ή υπονοούμενα απλώς μερικές διατυπώσεις κάποια σχόλια στο περιθώριο - παλιά συνήθεια- αλλά πώς να αλλάξουν οι άνθρωποι ούτε κι όταν ακόμα ο κόσμος επιβραδύνεται τίποτα δεν αλλάζει μόνο κάποιοι κρύβονται όπως πάντα κάποιοι περιφέρονται λάθρα όπως άλλοτε κάποια περαστικά λόγια δεν λέγονται ποτέ γιατί δεν είχαν στόμα να ειπωθούν πόση ιστορία πάει έτσι αξόδευτη όπου, κάποιο τμήμα του εαυτού μου φαίνεται πως κάποια στιγμή αποσχίστηκε και βρέθηκε να παίζει μπάσο (όπως όταν ήμουν νέος), σε μια ενδιαφέρουσα νέα μπάντα, στο Sunshine Coast, του Queensland, Αουστράλια... Δε λέω, δεν μου πέφτει κι άσχημα για το alter ego μου...εντάξει, είμαστε λίγο χύμα ακόμα, φαλτσάρουμε και λίγο,...

Δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι ξανά μην υπόσχεσαι το υπόσχομαι οι υποσχέσεις είναι  επιθυμίες πραγματωμένες από πριν  σπόρος που δεν χάνεται όσο βαθιά  και να τον κρύψεις βγαίνω παίζω το κρυφτό ρίχνοντας τα ζάρια κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά μια φυγή ένα όνειρο κακοφορμισμένο το σώμα που παραδίνεται στη βαρυτική έλξη της λήθης ανεβαίνουν επάνω πάνε κατά το βουνό ψυχές φυλακισμένες κι άλλοι ξεχνιούνται θα παραμείνουν ξεχασμένοι κι όταν όλα θα έχουν περάσει κανείς δεν θα θυμηθεί να τους ανοίξει ένα παράθυρο  να μπει το νέο  υγιές φως τώρα ανάβουμε κεριά και φτιάχνουμε τεθλασμένες επικοινωνίας δεν θα είμαστε ποτέ ξανά μόνοι θα ξεκινήσουμε  ενθυμούμενοι όλα από εκεί που μείνανε  σαν φωτογραφίες Kodak pocket instamatic της δεκαετίας μου ξέρεις σαν το τραγούδι ευλογία ή κατάρα να έχεις πράγματα να θυμάσαι πριν καν έρθει ο καιρός σου

Αναίρεση στρατιές λεηλατημένες κάνε με όπως ήμουν με τα μικρά παιδιά στα μικρά τους λίκνα καμία υποψία κανένας υπαινιγμός άλλοτε χρόνια του μακάριου τίποτα ή μήπως ήταν όλα τ' απομεσήμερα στην αυλή  το παιδικό το βάρος φέροντας μ' ευχαρίστηση τώρα στους ώμους με τον σταυρό το χαλασμένο νερό ήρθανε χρόνοι τυραννίας μιλούσαμε μέσα από χαραμάδες στέλνοντας σήματα σε διαστήματα κανονικά γίναμε καλοί στον να μην υποφέρουμε πια λίγο μόνο αναζητώντας ο ένας τον άλλον κι αυτή είναι  η αληθινή συνωμοσία του μάταια ξοδεμένου χρόνου σαν να γίνεται μνήμη πριν απ' τη μνήμη σαν το στεκούμενο νερό με τα παράξενα βρύα και τα κοάζοντα φωνήεντα των πνιγηρών λειμώνων -

Τα κλείνω όλα βαρέθηκα ήμουν και πριν εδώ' ξέρεις δεν θα μου πεις πώς θα περνάω τον καιρό μου δεν θα μου κάνεις κήρυγμα ήμουν εδώ κι ας μην με άκουγες ναι περνούσα απαρατήρητα τις μέρες μου τώρα τι κάθεσαι και με παρατηρείς ήτανε μέρες που δεν μιλούσα σε άνθρωπο μη μου λες για απομόνωση τίποτα δεν κατάλαβες τίποτα απολύτως υπάρχουν αυτιά εξασκημένα στη μοναξιά των μακρινών βημάτων ή στον καθησυχαστικό ήχο του κλειδιού που γυρνάει στην πόρτα αργά γυρίζοντας πλευρό και πάλι ο ύπνος να μην έρχεται  ή να κατεβαίνεις σ' ένα απύθμενο σκοτάδι αλλά τι λέω όλα αυτά είναι βλακείες οι αδύναμοι πάντα αυτοί είναι  που δεν κραυγάζουν κουβαλούν  το μεγάλο βιβλίο των εντυπώσεων αποταμιεύοντας χρόνο λίγο χρόνο για να δανείσουν  από τις μέρες τους στην αργοπορημένη κι αβέβαια άνοιξη