γυναίκα χωρίς μνήμη

γυναίκα χωρίς μνήμη
το πρόσωπο είναι μνήμη
τι κι αν δεν ονοματίζονται
τα πράγματα
όλα αποτυπώνονται
σε κάθε νεύμα
σε κάθε ανεπαίσθητο ρίγος
τι κι αν άλλαξε η συνθήκη
εγώ σε αναγνωρίζω
και δεν χρειάζομαι
πολλές διαπιστεύσεις
είσαι το νερό
που θα μουσκέψει τα χέρια μου
καθώς αγγίζω τον πρωινό ήλιο
είσαι η ευλογία
του να χαράζω μία γραμμή
ίσια στη θάλασσα
απ΄το παράθυρό μου
είσαι η μνήμη
του σώματος που στηρίζεται
στα κάγκελα
η ανάμνηση στους γευστικούς κάλυκες
τα βήματα βαριά
στην ανηφόρα
απόγευμα με τον ήλιο
ακόμα ψηλά
βλέπεις
δεν υπήρξε κάτι
που να έμεινε εκτός μνήμης
ας μη μιλάς
εγώ σ' ακούω
ας μη γνωρίζεις
σε καταλαβαίνω
ας πλανάσαι
σ' ακολουθώ
σίγουρος
ότι όλα βρίσκονται
μέσα σου