ποτέ δεν τα πήγαινε καλά
με τις γιορτές
όχι από σνομπισμό
όχι κάτι τέτοιο
αλλά να
πώς να το πω
απλώνεις και παίρνεις ένα μήλο
και νιώθεις το χυμό
και τη ζάχαρη στα δάχτυλα
και το στόμα
δε λες: τώρα θα πιάσω ένα μήλο
και τα συναφή
μπλέκεις τα δάχτυλα
και στέκεσαι κοιτάζοντας
τη σιωπή
που είναι αγάπη
ίσως γι' αυτό'
ίσως επειδή
πιο πολύ απ' όλα
απολάμβανε
αυτές τις σιωπές
που σαν μήλα μεστά
έστεκαν κατακόκκινες
σχεδόν σ' ένα παράλογο σκηνικό
- γιατί δεν είναι παράλογο το κομμένο μήλο
αλλά το τραπέζι -
κι έλεγαν
το πιο εύγλωττο
σ' αγαπώ
αυτά κυρίως
του αρέσανε
τελικά
και στις γιορτές
παρ' όλα αυτά
καλά περνούσε
έτσι όπως χάζευε
απ' τα παράθυρα
τα πολύχρωμα λαμπιόνια
και τα στεφάνια
που πάντα
τα στολίζανε έξω
λες και
δεν τους αφορούσαν
λες και ήταν όλα
για να τα βλέπει
εκείνος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου