Ανεξίτηλα

φεύγουν γρήγορα οι μέρες

τόχουνε συνήθειο

και δεν θα ναι πολλά

τα φεγγάρια

που θ' ασημώνουνε 

τη σκοτεινή τη θάλασσα

σκορπώντας

μικρές λαμπηδόνες

ενώ μικρούλια

ξεχασμένα σύννεφα

σαν παιδιά χαμένα

στη μέση 

της απεραντοσύνης

κι όμως

όλα είναι μετρημένα

τίποτα δεν περισσεύει

γι' αυτό

τώρα

κάνε ένα βήμα εδώ

έλα κοντά

κι αγάπησέ με

κι όσα φαντάζουνε μεγάλα

είναι όλα τους μικρά

ασήμαντα και λίγα

σαν περπατάς αέρινα

με τ' όμορφο 

μεταλιζέ σου βήμα

που μόνο αυτό αρκεί

για να με κάνει

να σε ποθώ

ανεξάντλητα