Ex Post

κι ότι λες να σε λίγο θ' ανοίξουμε τα χέρια και θα γεμίζουν τα μάτια μας φως ξανά μας κλέβουν τα χείλη μέσ' απ' τα χείλη τα μέλη μένουνε μετέωρα παράταιρα κλαδιά που δεν συναντάνε άλλα κλαδιά με τη βροχή με τον αέρα δώσε μου την αφή το αίσθημα του αληθινού τόσο και τόσα βράδια ή στην αδράνεια ή στο λίγο ίσα να παρηγοριέται κάπως η απαντοχή κι όμως διψάω και δεν χορταίνω κι όταν χορταίνω δεν μπορώ να σε κλείσω μέσα σ' ένα μπουκάλι το βράδυ στο σπίτι θα πιω θα 'χω κάτι τουλάχιστον στα χείλη μου ν' ακουμπώ το ποτήρι και θα σκέφτομαι σαν σε σκοτεινό θάλαμο θα σε προβάλω έτσι που κινδυνεύω να σε κάνω πιο αληθινή στο τέλος ως σε φαντάζομαι παρά όσο σε έχω κι όλο γυρίζει ολούθε στο χώρο όπως η γάτα μες στα πόδια μου η εκπληρωμένη ανεκπλήρωτη επιθυμία

ω της αδράνειας δυνάμεις πριν κάνω ακόμα' το ελαχιστότατο το βήμα καθηλώνομαι και μήπως τάχα δεν είναι όλα μια παραλλαγή μια επανάληψη πίσω μας οι γενιές κι όλο γυρίζουμε στο πατρικό το σπίτι και στα δωμάτια τα ίδια με τα παλιά τα έπιπλα και τις κλειστές κουρτίνες όπως και στα δικά σου όνειρα που γυροφέρνεις στην Κυψέλη είναι στενός ο τόπος παλεύουμε το τίποτα πάμε μακριά κι είναι ανώφελο πάντοτε στα στενά που μεγαλώσαμε θα κλείνει ο κύκλος είναι αυτό νόμος αδιάψευστος γύρω γύρω να κυνηγάμε να ξεφύγουμε κι ωστόσο απλώς να σκιαμαχούμε κάνουμε τάχα πλάνα και σχέδια πολλά και πάλι, να! πας στην αφετηρία

Αλλάζουμε; θα γίνω εσύ όπως δεν ήσουν ποτέ κι εγώ θα χαζεύω έναν άλλον εαυτό που ωστόσο γνωστός θα μου είναι Απλώς να μπορούσα για λίγο να νιώθω όπως νιώθεις να γνωρίζω τι σημαίνει είσαι δικός μου να μην εφησυχάζω στις ανόητες βεβαιότητες έλα ν' αλλάξουμε μα και πάλι χείλη με χείλη ένα κορμί κατέχω έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικό σου ούτε δικό μου δεν μας ανήκει πια γιατί υπάρχει μόνο σε ένα μη διαχωριζόμενο μείνε και δεν θα μπορούμε πια να ξεχωρίσουμε το ένα απ' το άλλο ούτε με υποσχέσεις ούτε με λόγια και σκέψεις μόνο με τα χείλη' έτσι θα υπάρξουμε στο εξής

αναζητά το σώμα τα νεύρα οι μύες η μνήμη τους το ζωντανό παλλόμενο ζεστό ρεύματα σπασμών και ρυάκια ηλεκτρισμού διαπερνούν υγρά από τα μέσα διασπείρονται έγινες ο οικείος μου ζήτησα μετά\ να μην υπάρξω αλλιώς παρά μονάχα λίγο να πλαγιάσω να πάψω οτιδήποτε καμία σκέψη καμία πράξη ή εντύπωση ούτε θα βγάλω από πάνω μου την ουσία σου στα δάχτυλά μου θα τη γεύομαι λαίμαργα είναι παράξενο δεν έχω καμία άλλη καλύτερη γεύση και διψώ γι αυτό τα χείλη κι η γλώσσα ο ουρανίσκος τα λεπτά σου φύλλα στάζουν μέσα μου όλη τη δροσιά μιας πρώιμης άνοιξης μη σε ξεγελούν ο σκληρός βοριάς και το σύννεφο το επίμονο είναι το σκηνικό πέρασμα απ' το σκοτεινό στο γλυκό το φως που χύνεται από τις γρίλιες όσο και να τις κλείνω γιατί ρέει ελεύθερα από τα μέσα δεν το νιώθεις; απόψε φόρος τιμής στον σιωπηλό άγγελο

αυτά που αγαπάμε είναι η ασφάλεια που έχει κανείς ότι δεν περιφέρεται χαμένος σε μια άγνωστη τροχιά δίχως λόγο τα μικρά ανεπαίσθητα πράγματα που λες ζωή το μαντήλι που άφησες επάνω στον καναπέ μαζί με την τσάντα και τα κλειδιά ο τρόπος που βγάζεις το παντελόνι σου με γυρισμένα τα μπατζάκια το πώς τρέχεις επάνω στο κρύο δάπεδο ξυπόλητη και χαρούμενη και κυρίως η μοναδική ευκαιρία που μου δίνεται ν αποτυπώσω ξανά και ξανά το γεμάτο περίγραμμα' των χειλιών σου αυτό που εγώ μόνο μπορώ από τόσο κοντά που νομίζω πως ονειρεύομαι κι όταν πρέπει να σηκωθούμε τότε, τότε είναι που με ζαλίζει ο κόσμος κι αυτή η φυγή είναι που θέλω να τρέξω να έρθω πίσω να κλωθογυρίζω γύρω σου μέσα σου να σε κλείνω με τα χέρια μου σ' έναν κύκλο τρυφερότητας κι οικειότητας και πάλι όλα αυτά να με κάνουν να νιώθω ξαφνικά τόσο ευγνωμοσύνη που να είναι τόσο ευχάριστα πράγματα όπως μια βόλτα με τον ηλεκτρικό μια θέση στο λεωφορείο δίπλα απ' τη γυναίκα ...

Ας λέμε το ναι δεν κοστίζει τίποτα να ενδώσουμε στα θέλγητρα μιας καλής μέρας γιατί σήμερα ήταν αύριο ίσως όχι κοιτώ κοντά πολύ κοντά όχι γιατί είμαι κοντόθωρος αλλά γιατί προσπαθώ συνειδητά να σε καταχωρίσω αποταμιεύοντας σταθερά ήχο, σώμα, χρώμα έξαψη των φωνηέντων τοκίζοντας το συναίσθημα μόνο στις ηδονές εδώ είμαστε γνώριμοι εμείς εδώ γυρνάμε για να ξεκουραστούμε δέρμα στο δέρμα αποτυπώματα επάνω μας από αυτά που εγγράφονται βαθιά και δεν γίνεται να σβηστούν παρά μόνο εάν νεκρωθεί αυτό το δέρμα και σβηστούν  όλες οι υποδόριες δονήσεις εσύ περγαμηνή αισθήσεων ανεξίτηλη γραφή του νοήματος με το σώμα που εράται Ωδή και πάλι στη δροσιά της νιότης. Αλλά καλύτερα ακόμα, να μεγαλώνουμε ωραία...

Από το βράδυ ως το πρωί ξόδεμα ανέξοδο σαν βάρος πάνω μας η ζωή κι αδιέξοδο σφαλείς τα μάτια και τ' ανοίγεις και πριν προλάβεις ξανά τα κλείνεις στην παγωμένη αρένα της άδειας κλίνης ούτε στρωσίδια αλλάζω πια τι ωφελεί μες τις πτυχές τους κάπου εκρύφθη το φιλί Από το βράδυ ως το πρωί κι άμα σ' αρέσει ειδάλλως κάνε τη χάρη μας κι άδειασ' τη μέση

η μνήμη μου έμεινε κολλημένη σε μία πέτρα τα χρόνια αποξηράνθηκαν συστηματικά καθυστερώ την έκβαση των ρυτίδων ενώ στα σωθικά μου βράζουν οξέα υπολείμματα αν δεν βρω το ίχνος σου δεν έχω πατήματα τα βήματά μου τσακίζονται αβέβαια δεν γνωρίζω τίποτα από την ιστορία πατρίδα μου οι ξένες αναμνήσεις περιπλανώμενος στα ξεχασμένα χρόνια ησύχασε τώρα θα κοιμηθούμε αμέριμνα κι ανώδυνα σαν να μην ξέραμε ποτέ τίποτα πριν από σένα το βρέφος το αδιαφοροποίητο το ανυπόφορο εγώ έξω από εσένα Damn it, κάτι χαρούμενο! Swing Out Sister, αιώνιος εφηβικός έρωτας...

οι καλές στιγμές είναι η βεβαιότητα της απουσίας τους σαν το θλιμμένο χαμόγελο της Amy η θλίψη του πρώιμου αναχωρητή το βλέπω μπροστά μου καθώς ξεκινώ τη μέρα παίρνω τα κλειδιά απ' το ραφάκι και μου δίνει κάθε μέρα το κατευώδιο είπανε κάτι ψελλίσανε για τον ερχομό λέει της Άνοιξης κι άλλοι μιλούσανε για πράγματα πολλά με σιγουριά ν αποφεύγετε τους καθρέφτες ψεύδονται συστηματικά το είδωλο που αντανακλά είναι πιο ψεύτικο κι απ' την αλήθεια όλη η ζωή γι' αντάλλαγμα ένα φευγαλέο μια αντανάκλαση που ενίοτε μένει ανεξίτηλη σαν το θλιμμένο χαμόγελο της Amy