Ex Post

να γίνομαι ο παράξενος άγγελος ο κλόουν που εισέρχεται στον πιο βαθύ ύπνο μ' αμφιβολία και τρόμο τόσο που προκαλεί ηδονή κι έξαψη τυφλή τόσο που το σώμα αλλάζει τους κανόνες υπακούοντας μόνο στις δικές σου κρυφές προσταγές που δεν γνωρίζεις καν κι ούτε θα μάθεις εμμονικά περιστρέφεται γύρω απ' την κάθε ουτοπία που ζω σε φτιάχνω σαρκικά με τα δικά μου χέρια τρόπαιο κι ενοχή με τα χέρια βουτηγμένα μέσα σου βαθιά ως τις υγρές ρίζες και τις κρυφές πηγές χαράς πληγές να μην χορταίνω λέει να μην χορταίνω κι όμως κάτι διαρκώς να μου διαφεύγει και ξανά στον ίδιο κύκλο ο σκύλος κυνηγάει την επιθυμία του κι αρέσκεται να περιστρέφεται δεν το γνωρίζει η ανταμοιβή του είναι να υποφέρει πρόθυμα τη λαχτάρα που περιφέρει στα σκέλια του

Την αυγή μια θάλασσα πηχτή που αραιώνει με το κρύο με το σίδερο που πονά και τα άφωνα όνειρα του μεσοδιαστήματος ας μη μας βρει στα ξύπνια παραμιλητά μας ας συντροφέψουμε αλλήλους σ' αυτή την ώρα της έλευσης της αναχώρησης να είναι δύσκολα τα χρόνια να εύχεται κανείς όσο περισσότερο έχεις συνείδηση τα πράγματα υποφέρουν από την παρουσία μας τα δάχτυλά σου τη μέσα ορμή των χειλιών σου αυτά έχω μόνο να δηλώσω και ατέλειωτες σκληρές φαντασίες θα πρωταγωνιστείς πάντοτε εγώ θα είμαι ο πιο πιστός σου θεατής κάνε για μένα δώσε κι άλλο στη χαρά άγνωστες ηδονές θα σε χορταίνω κι ας μην ξέρεις όλα όσα κάνεις τα 'χω δικά μου ερμητικά κλεισμένα

Δεν έχει πια διαφορά μια μέρα έρχεται άλλη περνά στην πίσω αυλή κρυμμένα θαύματα θαμμένα θραύσματα και συμφορά δεν έχει έναστρο ουρανό μόνο φεγγάρι μ' αίμα μαύρο σκοτεινό αν δεν γυρίζεις δεν ξημερώνει τόσο απλό αν δεν γυρίζεις φύλλα και σκόνη στο φωταγωγό έλα μονάχα να γιορτάσουμε μόνο γι' απόψε να το κάψουμε τίποτα να μη φοβηθούμε κι έπειτα εγώ θα τα μαζέψω τ' απομεινάρια της χαράς να τα σκορπίσω στους αλήτες τ' ουρανού που ταξιδεύουν με το νου μόνο για μας Τάσσομαι ανεπιφύλακτα. Ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του σπουδαίου Π.Π. (και great video art!) 

Τι μεγαλώνεις δεν ήξερες κι αν αν δεν υπάρχει αρκετός αν ποτέ δεν υπήρξε σταμάτησε λίγο άφησέ τα όλα να περάσουν αργά όλη αυτή η κίνηση μια φρεναπάτη έτρεξα, έτρεξες και τελικά ποιος αλήθεια πρόλαβε; αν δεν υπάρχουν απαντήσεις που δεν υπάρχουν θα βγω στη ζωή ξανά κηρύσσοντας τον πιο διάπυρο αγνωστικισμό κι αν αν δεν υπάρχει ούτε καν η εναλλαγή αλλά η επίφασή της αν οι εποχές γυρίζουν σαν πυξίδα μέσα στο κεφάλι μας κι ωστόσο ολότελα και μόνιμα χαμένοι κι αν πώς μπορώ να συνεχίσω χωρίς τη σταθερά που ορίζει η καμπύλη της μέσης σου ένα σημείο που καλύτερα κι από σένα το κατέχω αν θα έπρεπε αυτό να το στερηθώ δεν θα είχε παρακάτω γι' αυτό πάντοτε μέσα μου έχω τον σπόρο του φωτός που τον ποτίζω με το φιλί κι από σένα ξυπνάει μες τη μέρα ποθοποταμός

ήθελα να είμαι η αναστάτωση που σαρώνει το κορμί σου τα απογεύματα ο σφυγμός που πάλλεται και δυναμώνει ήθελα να είμαι το χρώμα απ' τις φωτογραφίες και ο ζεστός ιδρώτας το νοτισμένο τζάμι στην κάμαρα και το πρώτο φως να εισχωρώ μέσα σου με τη θέρμη των ημερών ήθελα να είμαι το ξεχασμένο κραγιόν στα καλλυντικά σου το μπουκάλι που θ' αγγίξουν τα χείλη σου όταν ξυπόλητη θα βαδίζεις στα σκοτεινά στην κουζίνα ήθελα να σ΄ακολουθούσα στο μπάνιο σου και να κυλάω με το κρύο νερό στις σκληρές σου ρώγες ήθελα να κάτεχα τα μυστικά σου γυναίκα που δεν φανερώνεις ποτέ ήθελα να ήμουν το μυστικό σου που με θέρμη αγκαλιάζεις κλείνοντας τον κύκλο ήθελα να μπορώ να ζω μόνο για να υπάρχω μέσα σου

πες μου είναι μακριά ή ένα βήμα μόνο ως το δικό σου το δικό μου κτητικά δεν απαιτούνται αν είναι όλα στη θέση που αρμόζει αν με το ίδιο πάθος ανοίγουμε την πόρτα και δεν βουλιάζουμε στον κόσμο με το ίδιο και περισσότερο επιστρέφουμε μέσα βάλε το χέρι σου στο γόνατό μου θα κάνουμε έναν γύρο την πόλη και σαν βραδινή δέσμη φωτός θα ταξιδέψουμε στον χρόνο μπρος πίσω εντός εκτός μέσα έξω ό,τι θυμάμαι ένα υγρό φιλί κι ένα φως που ταξίδεψε ώσπου να γίνει μια κουκίδα στο πιο μακρινό σκοτάδι ένας μικρός κύκλος φόρου τιμής στον starman....

Στο περιβάλλον μου κινούμαι συνετά με όρια και κανόνες χωρίς περιττές παρεκβάσεις έτσι τα έργα και οι ημέρες έχουν μια σαφήνεια και πληρότητα μια επιφάνεια στίλβης που να μην χαράσσεται αλλά στα καθ εαυτόν κάθε μικρή σκέψη γεννά και μία μικρή παρεκτροπή μια ροπή προς τη λαγνεία που υφέρπει μέσα στην οποία εν αγνοία σου ή και εν γνώσει ως εναυστήρας οδηγείς σε εκρήξεις ηδονής ανοίγοντας κρατήρες παρεμβάλλοντας το αχαλιναγώγητο εν τω μέσω απολύτως λογικών σκέψεων και ενεργειών ω, τσαλάκωσέ το το γαμημένο το καθημερινό μου ρούχο και πέταξέ το στη γωνία να κουλουριάζεται η γάτα κι έλα κλείσε με στον κύκλο σου χερια χειλη στομα αγκιστρωμένοι λαγόνες τ΄άλλα είναι μόνο "περιβάλλον"

Τα ηλιοτρόπια θ' ανθίσουν είναι ζήτημα χρόνου όλα είναι και δεν το ξέρουν όλα υπόκεινται στη βαρύτητα των πραγμάτων την εναλλαγή που φέρνει πάλι στην ίδια αφετηρία με την αυτάρκεια των παλιών ενοικιοστασίων σε ημίφωτα βραδινά σαλόνια δίχως το πεθαμένο κάδρο των τηλεοράσεων κουρασμένα μάτια που κοιτούν στα φανερά άλλων ζωές ασφαλώς γιατί η δική τους ζωή θέλει το αδιάκριτο το θράσος της αλλά θα έρθουν οι άλλες εποχές σύντομα και τα κορίτσια θα περάσουν γοργά με τα σανδάλια στ' αλαφρύ τους πάτημα και το γέλιο στις πλατείες όμορφες στιγμές με ήλιο θα γυρνάμε ράθυμα και θα ναι τότε η εποχή που θα τινάζουμε από πάνω το σεντόνι είναι κοντά όλα αυτά θα δεις ζήτημα χρόνου είναι

Στην αποβάθρα στέκεται κάποιοι γεννήθηκαν έχοντας ρίζες παρατηρώντας σε λίγο φτάνει το ένα δρομολόγιο οι αφίξεις των αγαπημένων αγκαλιές που ανοίγουν και κλείνουν σαν φωλιές νεοσσών τα φιλιά η ζεστασιά των χειλιών η απαλότης και το γλύκος το αψύ στα δάχτυλα που ανιχνεύουν σαν ιχνηλάτες το πεδίο γλιστρώντας απαλά με το ημίφωτο στα ημίκλειστα μάτια που ονειερεύονται το όνειρο του ξυπνητού και με ανάσα κοφτή με ανάσα βαθιά ο αέρας να αιωρείται να τυλίγει τα σώματα λικνίζοντας τρυφερά και άγρια και γοργά κι έπειτα σιγότερα πριν την τελική έκβαση πριν το βαθύ έλεος της διάττορης έκστασης στην πλατφόρμα έχεις καιρό πολύ να σκέφτεσαι όσο έρχονται και φεύγουνε αγκαλιές ανοίγουν αγκαλιές αφήνονται χέρια μένουν μετέωρα στόματα ανοίγονται βουβά ανασαίνοντας το κρύο που εισδύει κάτω απ' τα μανίκια κάποιοι ήρθανε με ρίζες κάποιοι ρίχνουν το τελευταίο θολό φως πριν έρθει το ξημέρωμα με το χιόνι

μικρά χάρτινα κουτιά περιτυλίγουν όσα θα θέλαμε λέξεις που αναζητούν το νόημα έλα να πέσουμε όλες οι συζητήσεις  να γίνουν περιττές απόηχος έχει μείνει  μέσα μου από το ένα  να είμαι όσο περισσότερο γίνεται και μπορώ αυτό μονάχα προσπαθώ είναι - ξέρεις-  όπως όσα γίνονται γιατί έτσι είναι γράφεις, γιατί γράφεις έχεις ισορροπία μετράς παίζεις τις συγχορδίες λες τα λόγια σου αλλά αν σταματήσεις και σκεφτείς τι κάνω τώρα τότε ξεχνάς τα λόγια φαλτσάρεις χάνεις το μέτρημα πέφτεις κάτω αγαπώ γιατί δεν το περιγράφω αλλά υπάρχω μέσα σου χωρίς να το προσπαθώ σαν το ένα δύο σαν το νερό

Είπες πράγματα σημαντικά απ' αυτά που μπορεί να καθορίσουν μία ζωή είπες με τα πιο καθαρά και διαυγή λόγια αψιμυθίωτη ειλικρίνεια με εναργείς χειρονομίες  και πράξεις απτά σωματικά πράματα που δεν βιώνονται αλλιώς πώς να αντιληφθούμε παρά μόνο με τα χέρια στο νου συγκεράζοντας ανάσες άγγιγμα ρυθμό κορυφές και μεγαλόπρεπες παύσεις άλματα και πτήσεις έπειτα είδα πως ταξιδεύαμε με μια σιγουριά και τη βεβαιότητα του προορισμού ένιωσα πιο πολύ παρά άκουσα όσα είπες το σπίτι μου το σπίτι που δεν ήταν πια δικό μου αδειανό παντού νερά και υγρασία έπρεπε ν' ανοίξω τις πόρτες στο κρύο για να στεγνώσει μία λίμνη κάτω από το κρεβάτι έξω περιμένουμε το πρώτο χιόνι μέσα μου αντηχείς και ζω πια με το λόγο σου που πάνω μου κρατάω σαν ζεστό ψωμί μου γέμισαν το στόμα τα φιλιά σου και ξεκινώ τη μέρα μου στέρεα πατώντας στα δικά σου λόγια