Ex Post

Είμαι η νύχτα δε με βλέπεις; Σαν αστραπή τα χέρια ανοίγω γίνομαι στάχτη και σιωπή Που σου φωνάζει που σε τρομάζει σ΄ακολουθεί. Κι όλο δειλιάζει και δεν αντέχει να σου το πει Κι εσύ είπες "ξέρω" μα είχες στο βλέμμα κάτι σκυφτό Εγώ μπορούσα από τα λάθη να σου κρυφτώ Σε ένα στίχο πάνω στον τοίχο μία γροθιά Μια μολυβένια ζεστή σαν αίμα σταλαγματιά Ό,τι χωράει μες τη σελίδα είναι γκρεμός Κι η καταιγίδα μια συντροφιά και στεναγμός Ξέρω πως είδες αυτά που είχα κρυμμένα εκεί στη διαμαντένια τη μυστική μου φυλακή Ξέρω η ζωή πως δεν αντέχει όσα περνούν να τα συντρέχει και να μετρά όσους σιωπούν Δω σ' μου το χρόνο να 'ναι δικός μου παντοτινός πόνος κρυφός μου και λυτρωμός μου και στεναγμός Ένα ταξίδι είχα από πάντα ονειρευτεί Ένα ταξίδι που σχεδιάζω από παιδί Ένα ταξίδι που όλο λέω πως ξεκινώ κι όλο αναβάλλω μέρα τη μέρα και προσπερνώ Ένα ταξίδι μόνο για σένα μίας στιγμής Ένα ταξίδι που σου φωνάζει: "μην...

Εάν ξυπνούσες και ήσουν ένας κανονικός άνθρωπος που ζούσε μια κανονική ζωή με κανονικά καθορισμένα όρια σε κανονικές συνθήκες γνωρίζοντας πολύ καλά πως ό,τι διαφεύγει αυτών είναι αντίθετο στους κανόνες και τηρώντας αυτούς πιστά και απαρέγκλιτα δεν θα σε γνώριζα θα ήσουν ένας βουβός εφιάλτης μια διαδρομή χωρίς τέλος χωρίς ανάσα χωρίς έξοδο μια φυλακή και άλλη μία κι άλλη μέσα στην άλλη και πάει λέγοντας Ευτυχώς, τους εφιάλτες μας τους ζούμε μέρα κι έτσι δεν χρειάζεται να τους αναμασάμε και στον ύπνο Ευτυχώς, είμαστε καθαροί από ελπίδα Ευτυχώς, όλα κανονικά. Πλην ενός Που δεν χωρεί δεν υποχωρεί δεν κομπορρημονεί δεν ασχημονεί δεν ορρωδεί: του ενός που είναι δύο και του δύο που είναι ένα Χωρίς κανόνες όρους και όρια Ανέκαθεν άχρονοι άναρχοι άμετροι και λεύτεροι οι εραστές

Τώρα, λοιπόν, θα πρέπει εγώ να βρω κάτι αισιόδοξο Κάτι όχι κοινότοπο Μια ευχή Μια υπόσχεση Κάτι που να καθησυχάζει Έστω έναν λόγο που να ακούγεται και που να είναι αυτό που θα ΄θελα και γω ν' ακούσω Σώπασε τώρα δε μιλούν όσοι κοιτούν πέρα μακριά τη θάλασσα μέσα τους κι όσοι θυμούνται όλα αυτά που μένουν στο βλέμμα στο άγγιγμα στις μικρές στιγμές στις μεγάλες αλήθειες στην ανάγκη να ζήσουμε να ζήσουμε να ζήσουμε Ξέρω δεν είναι αρκετό Ξέρω από καιρό ξέρω κι αυτό κουβαλάω μ' αυτό πολεμάω σ' αυτό ελπίζω Κι ο καιρός να είναι λίγος Κι ο καιρός να είναι πολύς Κι εμείς, θαρρείς, ένα φτηνό κολοπαίχνιδο. Κι όμως αυτό είναι που καίει μέσα στο στήθος σαν φωτιά: να ζήσουμε μονάχα μια ζωή

Ich will Όλα Τα πάντα Θέλω μόνο να μη χρειάζεται πλέον να εξηγώ Αρκετή υπόμνηση ξοδέψαμε Υπομονή Στο τέλος τέλος δε σου είπε κανείς ότι... Λόγια, θα πεις εύλογα άλογα ανομολόγητα Λόγια πικρά σαν λιωμένα αποτσίγαρα. Τ' απόγευμα ήταν κάπως μετέωρα τα βλέμματα Όπως εκείνα τ' αορίστως θλιμμένα πορτρέτα φαγιούμ Ασθενής βροχή καταιγίδα Βήμα μπρος, βήμα πίσω ασταθές Άκουσα να λένε πως θα 'ρθει ο Μάης, τελικά Σκέπασέ με, ωστόσο Κρυώνω τόσο εδώ κάτω τώρα που γυρνώ απ' όνειρο πρωινό

Δεν ξέρω αν είναι μια χαραυγή μια ξαστεριά Βλέπω συχνά αστρικά σινιάλα στον ουρανό κι αναρωτιέμαι: χορεύουν οι ψυχές, οι ποιητές ρίχνουν το δίχτυ ή πενθούν οι νύχτες για το έναστρο πάθος; Θέ μου, συγχώρα τους αναμάρτητους αυτούς που δεν λύγισαν γιατί ποτέ δε νικήθηκαν απ' το θεριό της ανάγκης ή απ' τα αγκάθι του έρωτα δεν μάτωσαν Συχώρα με που μνημονεύω θάλασσες κι ορίζοντες μακρινούς Άπιαστους ανέμους σκορπίσματα της μοίρας απόκρημνους πόθους Ελέησον και σώσον τους φόβους ημών

"O balsamo de desilusao. Το βάλσαμο της απογοήτευσης.  Η απογοήτευση θεωρείται κακό πράγμα. Απερίσκεπτη προκατάληψη.  Πώς θα συνειδητοποιούσαμε τι προσδοκούσαμε και τι ελπίζαμε, αν όχι με τη βοήθεια της απογοήτευσης;  Και πώς αλλιώς θα κατακτήσουμε την αυτογνωσία αν όχι μέσω αυτής της συνειδητοποίησης; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να δει ξεκάθαρα τον εαυτό του, αν δεν κοιταχτεί πολλές φορές στον καθρέφτη της απογοήτευσης; (...) Και δε θα τον ενδιέφεραν μόνο οι απογοητεύσεις οι οφειλόμενες στους άλλους ή στις καταστάσεις. Όποιος έχει βρει το μίτο των απογοητεύσεων και τον ακολουθεί  σαν οδηγό στη ζωή του στρέφει το βλέμμα του και προς τις απογοητεύσεις που του δίνει ο ίδιος του ο εαυτός: με την έλλειψη θάρρους ή ειλικρίνειας, ας πούμε ή με τα τρομακτικά στενά όρια που σφίγγονται γύρω από  τα όσα νιώθει, κάνει ή λέει. Τι περιμένουμε τελικά από τον εαυτό μας; Τι ελπίζουμε; Μήπως μια ζωή χωρίς όρια; Μια ύπαρξη εντελώς διαφορετική απ΄αυτήν που ζούμε;  Ίσως ...

Έκτακτο δελτίο αναμένονται ισχυρές μεταπτώσεις οπισθοδρομήσεις ακραία φαινόμενα παύσεις μοιραίες εκκρεμείς σκέψεις λέξεις που δεν ειπώθηκαν εκκωφαντικές σιωπές ανολοκλήρωτες ομολογίες ερμητικά σώματα βυθισμένα αμετάκλητα στον ίδιο τους το χρόνο που πασχίζουν μάταια να ξανακερδίσουν ολοένα προσεγγίζοντας την καταιγίδα τις πυξίδες που τρελαίνονται τα ξεσκισμένα πανιά τα ξεσκισμένα  χρόνια διαδρομή στο κενό ρότα στην άβυσσο μη με ρωτάς δεν υπάρχουν χάρτες μόνο ύφαλοι ξανά και ξανά μόνο πορεία σ αυτό  που μαίνεται και δε λέει να ξεσπάσει Να 'ξερα μονο ποιες θάλασσες μακρινές σε ταξιδεύουν... Όπως πάντα τα τραγούδια λένε περισσότερα από τις κουτσές λέξεις μας.... Απόψε σπάει το αφιέρωμα στις γυναικείες φωνές, γιατί υπάρχουν κι αντρικές εύθραυστες μελωδίες...

Γενική απεργία 9.04.2014. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Πλήρως απαξιωμένες. Ο συνδικαλισμός και η αυτοοργάνωση- αυτοθέσμιση; Κάθε άλλο, παρά την εικόνα περί του αντιθέτου που  προσπαθούν να διαμορφώσουν τα κυρίαρχα μέσα μαζικής επιβολής. Ο στόχος; Προφανής. Συλλήβδην απαξίωση κάθε μορφής συλλογικής δράσης, καλλιέργεια την νοοτροπίας της εξομοίωσης προς τα κάτω και της αποϊδεολογικοποίησης ("όλοι ίδιοι είναι"), ηττοπάθεια, ανατολίτικη μοιρολατρία, απουσία ορθολογικής κρίσης και ανάλυσης, απομονωτισμός, ιδιωτεία, αποπροσωποποίηση, απάθεια. ΕΠΙΒΟΛΗ και ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ των ελίτ.  Κι όμως, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, επειδή κάποιοι θα ήθελαν να είναι. Η παρουσία των α' βάθμιων οργανώσεων εκπροσώπησης των εργαζομένων διαφόρων κλάδων και συλλογικών μορφών δράσης στο συλλαλητήριο της 9ης Απριλίου 2014 είναι ενδεικτική.  Η συμμετοχή δεν είναι πολυτέλεια είναι πολιτική (με την ουσιαστική σημασία του πολιτεύεσθαι) επιλογή και έχει και κόστος.  Θα μνημονεύσω και πάλι Καστο...

Πολύτιμη λήθη των μακρινών καλοκαιριών των σκοτεινών διαδρόμων με την ισχνή μνήμη Των παλιών επιβατών που όλο εναλλάσσονται έρχονται - φεύγουν γυρνούν ξεχνάνε Όπως αυτή η πολύτιμη λήθη η οποία προφυλάσσει από την υπερβολική έκθεση στον εθισμό της επιθυμίας Έτσι, πορευόμαστε ως άλλοι ως εκείνοι που δεν γνωρίσαμε που δεν υπήρξαν μέχρι που να 'ρθει η μέρα της εξέγερσης του έρωτα "Οι μπάτσοι είναι παντού- Ο έρωτας μας κάνει αόρατους" (τοίχος στη Τζαβέλα- Εξάρχεια) Απόψε, κορίτσια της επανάστασης και του έρωτα, δια στόματος Amparo Sanchez

Me M' επιφωνήματα κοφτές ανάσες αναρτήσεις κι εξαρτήσεις Me μη λες πως ξέρεις Μην κάνεις τον ανήξερο Me ακολουθώντας επισταμένως τα περαστικά τοπία της αστικής ολονυκτίας Me περαστικός Δε θα ενοχλήσω Συγγνώμη για το χρόνο Me ασυγχώρητα αργοπόρος Ασυναίσθητα κι ανεπαίσθητα εισχωρώντας στον λαθραίο σου ύπνο Me δε θα με δεις Συνήθως θα 'μαι κάπου όπου απαιτείται μια κάποια επισκόπηση Ένδον Me Or, maybe, it's just you, after all, babe Γυναίκες αυτοκαταστροφικές, που κάηκαν μέσα στην ίδια τους τη φλόγα...