Ex Post

Πόσες ζωές να ζω Να περιφέρω το σώμα μου με άλλο πρόσωπο που προσαρμόζεται κάθε φορά με απίστευτη, δε, ευκολία στου καθένα την ανάγκη και προαίρεση (Πόσο καλά μαθαίνουμε να μη φαινόμαστε πίσω απ' τους άλλους) Πόσες συνήθειες να κουβαλάω για αυτούς που θέλουνε να λένε πως με ξέρουν Τάχα γνωρίζοντας πολύ περισσότερα απ' όσα κρύβει μια υπεκφυγή Μια παύση Μια αμήχανη σιωπή Γιατί υπάρχουν κι οι σιωπές οι άλλες Οι μεστές Οι δυσάρεστες Οι σιωπές που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ Που ζητούν Που εντείνουν την αγωνία Προανάκρουσμα, λες, για το πέρασμα απ' τις ζωές των άλλων στη ζωή που κάπου εκκρεμεί ημιτελής ( Με αφορμή μια σχετική συζήτηση ) Από τη Σωτηρία, στην εστέτ Νεοϋορκέζα μιας εσωστρεφούς, παλιάς, μα όχι ξεχασμένης εφηβείας.   

Πέφτω, ανεβαίνω σπάω, γκρεμίζομαι στην άβυσσο βουτάω Επιμένω Επιμένουμε -  Τι νέα; Δεν ξέρω Δεν είδα Δεν έμαθα Τίποτα Τόσες φορές Τόσες νύχτες και πάλι Οι δρόμοι τρέχουνε ξωπίσω μας Οι μέρες χορεύουνε με ίσκιους Με γκάζια το πρωί πρωτόκολλα, καφέδες, τα έχοντας υπ' όψιν Άρθρο πρώτο, Άρθρο δεύτερο Άναρθρα και σκόρπια Τ' απόγευμα η άμμος κυλούσε στ' ακροδάκτυλα στα μαλλιά στα στόματα Στις λεωφόρους η μηχανή σα σφήνα μες τη μέρα Φύλα με Σαν βότσαλο στην τσέπη ξεχασμένο Σαν μαντήλι στο λαιμό σου Σαν το νοτιά στο πρόσωπο σου Σαν το τραγούδι το δικό σου φύλα με Μάνος Ξυδούς, Σωτηρία Λεονάρδου.  Respect, παρακαλώ

stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, κάποιος νοιάζεται, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, κράτησέ με, stand by you, stand by you, δεν είσαι μόνος, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, είμαι δίπλα σου, stand by you, stand by you, stand by you, να θυμάσαι, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, όλοι χρειαζόμαστε, stand by you, stand by you, όταν μοιράζεσαι, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, να δίνεσαι, stand by you, stand by you, stand by you, μόνο μαζί μπορούμε, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, χωρίς όρους και όρια, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, stand by you, θα είμαι εδώ, stand by you, stand by you, stand by you, κάποιος σε σκέφτεται...

Κοίτα, που σβήνουν στο μεταίχμιο οι πόλεις οι λέξεις οι χρησμοί Στο μέτωπο οι παλιές οι λύπες το βλέμμα το λοξό τα θαμπωμένα γυαλιά οι μικρές χειρονομίες στ' αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο: Γκάζι, Αμπελόκηποι Πετράλωνα, Παγκράτι Παρασκευή απόγευμα λυκόφως Όλα εκείνα τα λίγα τα πολλά περισσότερα απ' αυτά που ανακυκλώνονται στο δρόμο στην πλατεία στη συνέλευση στις συζητήσεις με γνωστούς με άγνωστους οικείους μ' ανθρώπους που νομίζουν που κραυγάζουν που σκορπίζουν Ο τόπος Ο καιρός που δεν προφταίνει Αυτά τα σύντομα Μηνύματα Εστάλη Συνεχίζεται παράλληλα το άτυπο αφιέρωμα σε γυναικείες φωνές. Γυναίκες περφεξιονίστριες, femmes fatales, αισθαντικές ερμηνεύτριες. Φωνές και ζωές εύθραυστες, δυναμικές, διαφορετικές, τσαμπουκαλεμένες, άγριες, τρυφερές, ερωτικές, μοναχικές. Just like a woman. Σήμερα, η κυρία K.D. Lang με μια όμορφη μπαλάντα απ' τα παλιά... ΥΓ: Αν συνεχίσετε δε, με την K.D. ακούστε από το ίδιο live και το Crying, του Roy Orbinson...

Αλήθεια μου και ψέμα μου τα λόγια τα σπασμένα μου να υψώνω, να γκρεμίζομαι στο σώμα σου να ορίζομαι Αγάπη μου τα πάθη μου το στέμμα και τ' αγκάθι μου μια νύχτα εμείς που ζήσαμε και τα χαμένα σβήσαμε Tα σβήσαμε Ακροβατώντας πάντα σε γνώριμα και ξένα σε πολιτείες με άγνωστες φωνές με ανθρώπους με θάλασσες και άμμο με τον καπνό την αυγή και τα ξενύχτια το κρύο τις άσκοπες κουβέντες τις αγρύπνιες τους άγριους χειμώνες τους επιβάτες που φορτώνεσαι τις βαριές, βαριές αποσκευές here she comes θα 'μαι ο καθρέφτης σου θα 'μαι ο ύπνος σου το βγαλμένο make up κι η κούρασή σου το ξημέρωμα τα γυαλιά σου στο τραπέζι το ποτήρι και το κερί που 'χει σωθεί Αλήθεια μου και ψέμα μου τα λόγια τα σπασμένα μου να υψώνω, να γκρεμίζομαι στο σώμα σου να ορίζομαι Αγάπη μου τα πάθη μου το στέμμα και τ' αγκάθι μου μια νύχτα εμείς που ζήσαμε και τα χαμένα σβήσαμε Tα σβήσαμε

Το σώμα, που είναι χάρτης που είναι νερό άλλοτε βαρύ και φορτικό άλλοτε δώρο, υπόσχεση και καταφύγιο Δεν είμαστε δύο είναι ένα Ένα που χωρά το εμείς: Ένα ταξίδι Μία εικόνα Ένας στεναγμός Πολλοί νομίζανε πως το ζήσανε Άλλοι τ' ονειρεύτηκαν επίμονα Τόσο επίμονα που το είδαν να περνά πριν κλείσουν μες  τα μάτια τους τη θέρμη του Κι έτσι όπως, αποκαμωμένοι, άγγιξέ με, ψιθύρισα, σαν να γλιστρούσαμε για πάντα σαν μέσα σ' όνειρο, είδες πως κόντευε να ξημερώσει Και με των χειλιών την άκρη φύλαξες ένα μικρό κομμάτι κρυμμένο ήλιο Αυτόν που σε κάνει και αναρριγάς γερμένος στο πλάι, στο ρυθμικό νανούρισμα της πρωϊνής βροχής

Περπάτησα στην πόλη απόγευμα και μόλις που άρχισε να βρέχει μια επίμονη ψιλή βροχή από εκείνες που σε κάνουν ν' ανεβάζεις το γιακά και να συνεχίζεις Δεν είχα προορισμό είχα ξεμακρύνει Νύχτωνε νύχτα βαριά και το κρύο να πέφτει σαν μοναξιά Περπάτησα στο κανάλι και είδα τη ζωή μου να στέκεται επίμονα και να με παρατηρεί εμένα, έναν ξένο διαβάτη Και τότε, κατάλαβα ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα κέλυφος αδειανό ώσπου στο πέρασμά μας να χωρέσουμε ένα βλέμμα ένα άγγιγμα να γίνει το κέλυφος αγκαλιά το μαζί και το στάσου δίπλα μου το φοβάμαι και το σε χρειάζομαι Με λόγια απλά ή και χωρίς αυτά Κυρίως, δε, χωρίς αυτά Ενίοτε είναι τόσο λίγα. Εκεί στο Birmingam είδα για λίγο τη ζωή μου Χαμογέλασα και συνέχισα στη βροχή.