Περιπλάνηση

κι αν δεν είναι κανείς
εκεί για ν' ακούσει

κι αν δεν υπάρχουν πια λέξεις

παρά μόνο κάτι άδεια κουτιά

χωρίς περιεχόμενο

κι αν δεν υπάρχει κάτι

να ειπωθεί

σαν να ξεθώριασαν ξαφνικά

όλα τα νοήματα

άσε με λές βλακείες

δεν ξέρεις

και δεν μπορείς να ξέρεις

ούτε και γω γνωρίζω

τι με τραβάει κάτω

δεν μπορώ ν' ανασάνω

δεν υπάρχει αρκετός αέρας

ο κόσμος στένεψε αφόρητα

δεν ξέρεις τι είναι΄

να μην έχεις πού να πας

δεν ξέρεις τι είναι

να μην υπάρχει τίποτε

να περιγράψεις

δεν θέλω να μιλήσω

δεν ξέρω πώς γίνεται

και καταναλώνεις τον αέρα

για να αρθρώνεις εκατό χιλιάδες

ανοησίες το λεπτό

πόση σπατάλη 

πόσο χάσιμο χρόνου

πόση αηδία 

από τα λόγια τα λόγια

τα γλυκερά τα σιχαμένα

τα κρυμένα, τα υπονοούμενα

τα χαζά, τα σοβαρά

αναπαράγοντας το τίποτα

μέσα σ' ένα πρησμένο έμπυο εγώ

κι  ούτε ένα

ένα έστω σημείο

μια στίξη

μια άνω τελεία

για να δεις

ν' ακούσεις

να αισθανθείς

τον τρομερό χείμμαρο 

που τρέχει από κάτω

απρόσκοπτα

σαν τη μοίρα

σαν το σκοτάδι

που έρχεται όλο και πιο νωρίς

όλο και πιο συχνά

άφησέ με

θέλω να κοιμηθώ

να εκκολαφθώ στο κέλυφός μου

για τα επόμενα εκατό χρόνια

να μπω στη μήτρα βαθιά

κι εκεί να ξεχαστώ

και να ξεχάσω

στη ζεστή αγκαλιά

της αγνωσίας