Για δες
ήμασταν παιδιά
ποιος να το λεγε
ήμασταν παιδιά
ποιος να το λεγε
ροβολούσαμε στα μονοπάτια
τίποτα δεν έσκιαζε τον δρόμο μας
νεωσσοί αστόχαστοι
είναι να απορεί κανείς
αν υπήρξε ποτέ
αυτή η εποχή
ν' αναρωτιέται εάν
αυτό το σώμα
που αρχίζει και δεν πάει
ήταν κάποτε κατάφορτο
από τους άγουρους καρπούς
στέκομαι στη γέφυρα
όλα κάπως έχουν αλλάξει
ο χρόνος έχει μετατοπιστεί
αμετάκλητα
η κλίμακα δεν είναι η ίδια
το μάτι
δεν κάμπτεται πια
τόσο εύκολα
στέκομαι στη γέφυρα
σαν να μην έχει πια
ούτε πίσω ούτε μπροστά
σαν να περίμενε πάντα
αυτή η στιγμή
να με χλευάσει
ποιος είσαι συ
που επιστρέφεις
το τοπίο
δεν σε αναγνωρίζει
δεν σε εμπεριέχει
ήσαν όλα
μία αντανάκλαση
και τώρα λάμπει στο σκληρό φως
η γυμνή αλήθεια των
τα κύτταρα ριγούν κάπως
από την ανάμνηση
αλλά δεσμεύονται
από τον άφευκτο δρόμο
της εξέλιξης των επόμενων
που ήδη ετοιμάζονται
ή ήσαν ήδη έτοιμοι
πριν καν το υποψιαστείς
παλιέ, ξεχασμένε διαβάτη
Στη νέα γέφυρα του Σπερχειού, που φαίνεται σαν να κατάπιε και να μεταστοιχείωσε εκείνη την στενή παλιά από τα γκρίζα χρόνια της κατοχής
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου