Ex Post

κι  όλο επιστρέφουν χλευάζοντας τον χρόνο κατοικούνε μέσα εδώ' το σπίτι μας το μοιραζόμαστε με τις μνήμες οι αποσκευές μας πάντα περιέχουν ό,τι μοιάζει για τους άλλους περιττό αίφνης κοίτα να δεις πώς ορίζονται εκ νέου τα πράγματα: περπατάς χωρίς σκοπό κανένα κι απ' τα ανοιχτό παράθυρο ένας ισόγειος τόπος  γνώριμος και οικείος κοντινός και μακρινός η φοντανιέρα στο τραπέζι στο σερβάν η πορσελάνη τα κάδρα στο σαλόνι μικροαστικά τοπία νεκρά κι ανύπαρκτα όλα πλυμένα καθαρά ταχτοποιημένα που ούτε καν η απουσία των ενοίκων μπορεί να διαταράξει την τάξη των το καναρίνι στο κλουβί η γάτα στο περβάζι όλα καλά όλα καλά να μνημονεύετε σας λέω συχνά ν' αναζητάτε στους  σκοτεινούς έλικες της βαθειάς αποτρόπαιας συνείδησης ν αναζητάτε την αλήθεια μέσα στα άθλια και τιποτένια αλλιώς φίλε μου πες πως δεν έζησες παρά μονάχα σύρθηκες δω χάμου κι ούτε και νοιάστηκε κανείς για τούτο έχουν σημασία αυτά τα απλά να μνημονεύονται: τα μήλα στη φρουτιέρα τα σεμεδάκια στην τηλεόραση το καναρίνι στ...

και θ' απευθύνω διαγγέλματα χώρια που δεν ακούει πια  κανείς πού είναι τα μάτια σου πού λιμνάζουν άδεια χωρίς βάθος δεν επιτρέπονταν πολλά νόμιζες ότι τα είχες όλα μικρές κατακτήσεις μεγάλες κατακρημνίσεις μια ισορροπία έωλη καραδοκώντας πάντοτε ο κίνδυνος της συντριβής αυτή θα είναι κάθετη προς τα μέσα όπως σωριάζονται τα παλιά σπίτια  με τις πλίθρες και τις έρημες χελιδονοφωλιές που απομείνανε πίσω που δεν τα σάρωσε η νεροποντή κι έπειτα μια αχτίδα να υψώνεται μέχρι το μέτωπο τ' ουρανού ήσυχα το χώμα να πίνει τη βροχή πάνω απ΄τις στέγες τα γκρίζα σύννεφα απομεσήμερο στον ορίζοντα που δύει  

βάζω διπλά πλυντήρια και στρώνω τα καθαρά σεντόνια να πέσω σε μιαν ατόφια λήθη restart delete κι απ' την αρχή φτιάχνουμε το πρόγραμμα αλλά δεν διορθώνεται κόψε ράψε κουρελιάστηκα προσπαθώντας να δικαιολογήσω την ύπαρξη κοινοτοπίες και ξανά κοινοτοπίες θ' ανοίξω μια απ' αυτές τις μέρες την πόρτα να ελευθερώσω το οικόσιτο θηρίο μου αλλά να δεις τότε που το ζώο θα κάνει μία γύρα και γρήγορα πίσω θα γυρίσει στην ασφάλεια του πεπρωμένου του που άλλοι διευθετούν μάνα δεν μ' εξόπλισες καλά μα κι εσύ τι φταις αν ήξεραν όλοι οι προδομένοι για πού κινήσανε μια μέρα δεν θ άνοιγαν τα μάτια σαστισμένοι  και χωρίς φωνή ή κλάμα στην έρημη τη χώρα του ποτέ με ευδαιμονία θα επιστρέφανε Αμάν αμάν και τρισαμάν

είναι μια χαρά κι όλα τα νιώθω με την ένταση των στιγμών ούτε ψιμύθια  ούτε υποσχέσεις μόνο τώρα όσα η θάλασσα σκορπάει στο κορμί με χαρά θα λυτρωνόμασταν δίνοντας απλόχερα και παίρνοντας μ΄ ευγνωμοσύνη για το παντοτινό του λίγου που απλώνεται απάνω μας διαχέοντας μεστωμένους πόθους με την αφή οδηγώντας εκεί που όλα βρίσκουν τον τέλειο σκοπό αρμονικά δεμένα και ζυγισμένα γι' αυτό έξω απ' αυτή τη ζέση περπατώ στα τυφλά χωρίς επίγνωση  της κάθε κίνησης της κάθε ανάσας ένα αυτόματο καθημερνή διεκπεραίωση δεν ζητώ τίποτε άλλο παρά την πλήρωση μια θάλασσα αγκαλιά στα βότσαλα επάνω μέσα στις κρυφές σπηλιές στις κόγχες του κορμιού στις απόκρυφες πτυχές αγγίζοντας και πριν να έρθει ο χορτασμός παρατείνοντας  περαιτέρω τη δυνατότητα την πιθανότητα η ανάγκη που γίνεται τροφή για το σώμα και την ψυχή να εγκολπωθεί το κάθε ταιριαστό μαζί μείνε λίγο ακόμα να παραταθεί αυτή η εξαίσια προσμονή για λίγο πιο μετά που θα γυρίσουμε χωρίς να βγάλουμε από πάνω το αλάτι του πόθου συνεχίζουμε μ...

 φύγανε όλοι όπως γίνεται πάντοτε δεν ήξερα  και δεν ξέρω τι να πιστεύω κατά πού να κάνω όλη αυτή η αλητεία που καμώνεται να κρυφτώ σε μια διαδρομή που να μακραίνει κι άλλο και μετά όλο πιο πέρα ως την άκρη του κόσμου αν φτάσω αυτή η σιωπή  θ' ακολουθεί όπως όταν σε ξένα μέρη για πρώτη φορά ξένος με τα μάτια γεμάτα λήθη άχρωμα και θαμπά ένα γαλάζιο αναχώρησης δεν έχει σημασία πιο πριν πιο μετά η φρεναπάτη του χρόνου μετράς και ξαναμετράς ώσπου μια στιγμή βαίνεις στο μετέωρο κι ούτε σκοινί  ούτε κουπαστή μόνο  ο ίλιγγος του άδειου το τίποτα που ρουφάει την ουσία το τίποτα που μαυλίζει την κάθε αίσθηση δεν έχω καθαρίσει τους λογαριασμούς θα χρωστάω στον αιώνα και δεν θα προφταίνω να ξεχρεώνω τις νέες και παλιές οφειλές