φάσματα

να φοράς
στον λαιμό σου
αυτές τις περιδέραιες πληγές
να σκύβω
και να τις φιλώ
πονώντας μαζί
και χαίροντας
κι αν
ανακαλύψεις
μέσα στο στόμα μου
ένα χάσμα
σύντομα
θα το σκεπάσω
με στέρεες ελπίδες
κι άλυτα όνειρα
να φοράς
και να έρχεσαι
ορμητικό μου ρεύμα
μόνο έτσι
μπορεί να με συνεπάρεις
να μην δειλιάσω
και να πηδήσω μέσα
σε αυτό το πέρασμα
να βρεθώ μετά
στο στασίδι
με τα μάτια κλειστά
και τις σκέψεις
αναπαυμένες
να με συνεπάρεις
για να βλέπω
από ψηλά
κι άλλο πιο ψηλά
μέχρι τον ίλιγγο
της αυταπάτης
μην με παρεξηγήσεις
αν αποκάμω
κι αποκοιμηθώ
πέφτω συχνά
και σκοντάφτω κατά τα μεσάνυχτα'
πίνοντας νερό με τις χούφτες
ατενίζοντας τη σιωπηλή θάλασσα μακριά
μνήμη μου
είναι η αίσθηση
[που ξυπνά'
όταν μακριά
μέσα σε φάσματα θολά
σαν σκόνη διαλύομαι