Ex Post

τι θα πει το ακροτελεύτειο το υστερνό θα πει τώρα δεν μιλάμε για προσώρας ες αύριον κι επανιδείν όταν έρχεται το πλήρωμα συμπληρώνοντας τα ένσημα και με χωρίς πολλές πολλές διατυπώσεις βγήκα στο κρύο να νιώσω πάνω μου τον άνεμο να ξυλιάζουν τα χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες προχωρώντας άγνωστος μετ' αγνώστων πάντοτε προχωρώντας κι ούτε τουλάχιστον κάποια μικρή ελαχιστότατη γνώση για τις συνέπειες του ταξιδιού με μοναδικό σκοπό αυτό το προχωρώντας τουλάχιστον κάποτε ίσως ειπωθεί  από κάποια χείλη πως όλος αυτός ο δρόμος ο ελάχιστος δεν πορεύθηκε δίχως κανέναν λόγο όπως τα φύλλα δεν συντρίβονται επί ματαίω εν αγνοία τους προοιωνίζοντας μια νέα άνοιξη

τα λόγια είναι φυλλώματα πυκνά ή αραιά διαθλώντας το φως είναι οδοδείκτες σε οροσειρές και χαντάκια άλλοτε αρκούν' άλλοτε περισσεύουν οι ευχές είναι λεπτά κελύφη απροσδιόριστων γεννήσεων να τις πάρεις μαζί σου να τις έχεις για βάρος ή παρηγοριά μανάδες με στέρφες αγκαλιές λησμονημένοι σκοποί που ακόμα ωστόσο αχνοφέγγουν στων καιρών την παράταιρη συγκομιδή δεν κάνει μέρες που είναι να λέμε κι έναν καλόβουλο λόγο Παναγιά, στο πιο μικρό και ταπεινό ξωκλήσι υπάρχει ό,τι πιο όμορφο κι αληθινό θυμάμαι με το κερί και με το λάδι ζυμωμένες οι αναμνήσεις αυτές κρατάω το παιδί πάρτε εσείς απ' τα υπόλοιπα σκορπίσματα και συνταιριάστε με κατά πως θέλετε σαν τον μικρό ανυπεράσπιστο Χριστό τον μετανάστη των αιώνων αγαπήστε άνευ όρων αν τολμάτε

τα λόγια είναι ηχώ η μνήμη τους έρχεσαι πολύ πριν να 'σαι εδώ μέχρι που η αφή να υποκαταστήσει όλες τις ατελέστερες προγενέστερες μορφές σου όπως τις έχω εικάσει στο ιδιωτικό μου εύρος που χωρά δυο δάχτυλα πόσο αδύναμοι είμαστε σφηνωμένοι μέσα σε μια σχισμή του χρόνου αξιώνοντας διάρκεια αφελώς αν η καρδιά μου κάνει φάλτσο σ' έναν χτύπο όσο διαχέεσαι κι εγώ μαζί μια ανατριχίλα στο σώμα θα σημαίνει πως κάπου ξυστά αγγίξαμε ένα φάσμα του άχρονου έστω και χωρίς γνώση και καλύτερα μάλιστα έτσι τι ωφελεί να ξέρεις αν βαθιά το παλιό σώμα δεν γνωρίζει χωρίς να μοιράζεται ποτέ αυτή την αλήθεια ας είναι όμως ας ανάβουν τα φώτα έξω και γύρω γύρω απ΄τα παράθυρα πλεχτά στεφάνια εδώ να κλείσουμε τα μάτια μεταλαμβάνοντας νερό και αίμα Σιχαίνομαι τα χριστουγεννιάτικα tunes, αλλά αυτή η γυναίκα τα κάνει όλα ξεχωριστά...

γυναίκα χωρίς μνήμη το πρόσωπο είναι μνήμη τι κι αν δεν ονοματίζονται τα πράγματα όλα αποτυπώνονται σε κάθε νεύμα σε κάθε ανεπαίσθητο ρίγος τι κι αν άλλαξε η συνθήκη εγώ σε αναγνωρίζω και δεν χρειάζομαι πολλές διαπιστεύσεις είσαι το νερό που θα μουσκέψει τα χέρια μου καθώς αγγίζω τον πρωινό ήλιο είσαι η ευλογία του να χαράζω μία γραμμή ίσια στη θάλασσα απ΄το παράθυρό μου είσαι η μνήμη του σώματος που στηρίζεται στα κάγκελα η ανάμνηση στους γευστικούς κάλυκες τα βήματα βαριά στην ανηφόρα απόγευμα με τον ήλιο ακόμα ψηλά βλέπεις δεν υπήρξε κάτι που να έμεινε εκτός μνήμης ας μη μιλάς εγώ σ' ακούω ας μη γνωρίζεις σε καταλαβαίνω ας πλανάσαι σ' ακολουθώ σίγουρος ότι όλα βρίσκονται μέσα σου

ήταν καλός ο καιρός χαίρονταν οι μέρες μαζί τους όλοι έφερναν από κάτι σαν σε κοινή γιορτή "ποτέ ξανά μόνος κανείς" σαν να ήταν το κρυφό τους μόττο με βόλτες στη λιακάδα που τώρα την αναζητάς και στο ακρογιάλι με γυμνά τα πόδια τότε που δεν μετρούσαν  σε μια σε δύο άλλη μία τώρα εκείνες τις φωτεινές αναμνήσεις τις κρατούν σφιχτά κάτω απ' το μαξιλάρι μην τυχόν και λησμονήσουν πως υπήρξαν καλύτερα άλλοτε προσπαθούν να συμμαζέψουν τα θραύσματα των πρωινών ονείρων στο μεσοδιάστημα βαδίζοντας με μάτια μισόκλειστα ν' ανοίξεις το παράθυρο να κυλήσει το νερό να μπλέκεται η γάτα στα πόδια σου αυτοί δεν σε αναγνωρίζουν γιατί δεν σε ξέρουν όσο κι αν κοιτάζουν βλέπουν ένα μαύρο πηγάδι που δεν ξεδίψασε κανείς ας περάσουν όλοι ας περάσουν όλα στον πρωινό κρύο αέρα όλα ας αποκτήσουν την πρότερη υπόστασή των για τις γιορτές για τις δύο τρεις ώρες του Σαββάτου που περιμένουμε

ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τις γιορτές όχι από σνομπισμό όχι κάτι τέτοιο αλλά να πώς να το πω απλώνεις και παίρνεις ένα μήλο και νιώθεις το χυμό και τη ζάχαρη στα δάχτυλα και το στόμα δε λες: τώρα θα πιάσω ένα μήλο και τα συναφή μπλέκεις τα δάχτυλα και στέκεσαι κοιτάζοντας  τη σιωπή που είναι αγάπη ίσως γι' αυτό' ίσως επειδή πιο πολύ απ' όλα  απολάμβανε  αυτές τις σιωπές που σαν μήλα μεστά έστεκαν κατακόκκινες σχεδόν σ' ένα παράλογο σκηνικό - γιατί δεν είναι παράλογο το κομμένο μήλο αλλά το τραπέζι -  κι έλεγαν το πιο εύγλωττο σ' αγαπώ αυτά κυρίως του αρέσανε τελικά και στις γιορτές παρ' όλα αυτά καλά περνούσε έτσι όπως χάζευε απ' τα παράθυρα τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τα στεφάνια που πάντα  τα στολίζανε έξω λες και  δεν τους αφορούσαν λες και ήταν όλα για να τα βλέπει εκείνος

Μέσα στον καθένα μας υπάρχει ο άλλος γνωρίζει αυτά που εμείς αγνοούμε είναι συνήθως διακριτικός όμως, ενίοτε κάνει απρόσμενα την εμφάνισή του εκεί που  δεν τον περιμένεις είναι ο γνωστός μας άγνωστος που τελικά δεν διαφέρει και πολύ απ' αυτό που σκόπιμα αρνούμαστε να βλέπουμε στον καθρέφτη όλοι μας τον απορρίπτουμε όμως σαν παράσιτο που ενδημεί μας κάνει καλό αποτελεί αυτή τη χλωρίδα μέσα στην οποία συντηρείται η αδρανής ουσία που ονομάζουμε ψυχή

στον ύπνο μου γλιστράω στο πιο γλυκό κενό και φωτεινές ηλιαχτίδες διαπερνούν χίλιες μου σκέψεις δεν τις χρειάζομαι αυτές τις λέξεις δεν τις χρειάζομαι που αγαπώ και με μια κούραση ν' απλώνει στο κορμί μου που δεν ξεδίψασες σ' αμέτρητες πηγές παραφυλάν οι ίσκιοι κάτω απ' το κελί μου κι οι μουσικές που ηχούν παράταιρες παλιές ως το σκοτωμένο μου λιβάδι θ' ανοίγω στα χαλάσματα κορφές κι από την κρυψώνα του Γενάρη θα στέλνω απάνω αμέτρητες φωτιές Υπέροχοι!!!