Ex Post

μα τι μου λέτε τι γίνεται ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά θόρυβος θόρυβος [πού να κρυφτείς  όταν ακόμα κι η μουσική γίνεται θόρυβος θα βάλω ένα παλιό τραγούδι εκείνου του Γάλλου που του άρεσε να μιλά με μικρές φράσεις νομίζω [πως όλη η μουσική του κόσμου βρίσκεται στις πιο μεγάλες παύσεις

φεύγουν γρήγορα οι μέρες τόχουνε συνήθειο και δεν θα ναι πολλά τα φεγγάρια που θ' ασημώνουνε  τη σκοτεινή τη θάλασσα σκορπώντας μικρές λαμπηδόνες ενώ μικρούλια ξεχασμένα σύννεφα σαν παιδιά χαμένα στη μέση  της απεραντοσύνης κι όμως όλα είναι μετρημένα τίποτα δεν περισσεύει γι' αυτό τώρα κάνε ένα βήμα εδώ έλα κοντά κι αγάπησέ με κι όσα φαντάζουνε μεγάλα είναι όλα τους μικρά ασήμαντα και λίγα σαν περπατάς αέρινα με τ' όμορφο  μεταλιζέ σου βήμα που μόνο αυτό αρκεί για να με κάνει να σε ποθώ ανεξάντλητα

φωτεινά μικρά σημαδάκια μονοπάτια στον ορίζοντα που χάνονται κάπου εκβάλλουμε κάπου ενώνονται όλα στη μεγάλη της λήθης τη θάλασσα πρωτύτερα παραδίνονται στη χίμαιρα παραδέρνοντας σε τόπους  με πέτρα και έρωτα ματώνοντας τα γόνατα αγγίζοντας για να μάθουν το λείο το τραχύ τη σκοτεινή ύλη μητέρες που μόνο εσείς κατέχετε τα βάθη των αιώνων εις τους αιώνας οδηγήστε με έξω απ' αυτό το λίγο που με ορίζει και το ορίζω κρυμμένες χαρές κι ευωδιές επιταφίων ψηλαφητά όλα αναγνωρίσιμα μόνο εάν τ' αγγίξει  κάθε αίσθηση κι όλο αυτό δυο σώματα σμιλεύουν την αγάπη τόσο παλιά τόσο κοντά στις αρχές σαν τον πηλό στα δάχτυλα σαν δυο  θηλές που σφύζουν στη δροσερή πνοή πριν το ξημέρωμα μικρό αφιέρωμα σε μια σύγχρονη μικρή, σχεδόν σκοτεινή θεά...βαθειά, ατόφια, συγκλονιστική! 

κι αν δεν υπάρχουνε λόγια ποιος τα χρειάζεται τα λόγια ποιος σου έμαθε πως ό,τι λέγεται αυτό ξέρω αυτό υπάρχει ψέμματα αγάπη μου ψέμματα και κοροϊδίες όλα αυτά τα ίδια και τα ίδια κι ούτε ένας ορισμός σωστός ή έστω κατά προσέγγιση απόλυτα μεταφράζω και με χωρίς φτιασίδια ούτε σωστά και λάθη πτώσεις και προθέσεις επιρρήματα κι επιφωνήματα ίσως μόνο με τα μόνα επιφωνήματα που βγαίνουν από μέσα μας αγράμματα κι ανενημέρωτα της γραμματικής αλλά φωνάζουνε σ' όλους τους τόνους: το ναι , το θέλω, τη χαρά την ίδια τη ζωή! Απ' τη δεκαετία μας το original, μια πολύ όμορφη διασκευή!

Μέσα απ' όλον αυτόν τον θόρυβο, θόρυβο, θόρυβο εκεί που κοντεύουμε να αφανιστούμε να συντριβούμε από την ίδια τη βαριά την πέτρα που σέρνουμε και μας σέρνει η μόνη διέξοδος η μόνη διαφυγή η μόνη ελπίδα δεν είναι τίποτα μα τίποτα άλλο από ένα γλυκό γλυκό γλυκύτατατο φιλί

κάνοντας κύκλους όλο και πιο ακανόνιστους τρεκλίζοντας και χάνοντας το κέντρο η σβούρα σωριάζεται χάμω χοντρή κι ασήκωτη ενώ με χάρη έφερνε γύρους σαν μπαλαρίνα και τώρα μια μάζα πλαδαρή κι ασύνταχτη μέρα τη μέρα βαραίνοντας κι ένας ουρανός σκοτεινός σαν δαίμονας προσπάθησα να συεννοηθώ να καταλάβω τη γλώσσα έγινα ένας έγινα πολλοί γίνομαι κανένας την ώρα που ένα ένα τα παράθυρα βυθίζονται στο σκοτάδι και ζωές και ψυχές επιπλέουνε μέσα σ' αυτή τη σκοτεινή ακύμαντη λίμνη το αίμα παγώνει κι η επιθυμία ύπουλα κυκλώνει απωθώντας τη λύτρωση του ύπνου απωθώντας εμένα εσένα που δεν σ' έχω και δεν σ' είχα γλιστράνε επάνω μου τα πλοκάμια του πόθου και με πνίγουνε να σηκωθώ ν' αρπάξω το τηλέφωνο για βοήθεια ν' αγγίξω νιώθω και δεν νιώθω πόσα ανερμάτιστα βράδια νοσταλγία και κούφια λαχτάρα πιάνομαι μέσα στη παγίδα' που στήνω ο ίδιος ξυπνώντας χωρίς να ξέρω για λίγο αν γύρισα και πού γραμμή στη βρύση να σουλουπώσω ...

ich vergese nicht einmal, Ich bin verloren τι ωραία αυτή η λιτότητα των λέξεων να προσπαθείς με το ελάχιστο ν' αποδώσεις το μέγιστο καμιά φορά χάνομαι ξεχνιέμαι αλλά δεν ξεχνώ αν υπάρχει κάποιο νόημα είναι από μένα βαθιά κρυμμένο μόνο στα στήθη της γυναίκας το εμπιστεύεται η μοίρα κι ανόητα προσπαθούμε να υφαρπάξουμε πόσο μισώ τον εαυτό μου που 'ναι λίγος κι αυτό το λίγο κάνει να μοιάζει με πολύ δέξου με στο στήθος σου σαν νεογέννητο ή σαν άρρωστο να ξυπνήσω έκπληκτος σ' έναν νέο γλυκό φως

οι λέξεις φθίνουν απ' την πολλή χρήση είναι γνωστό μα εσύ είσαι ποιητής όμως, δεν είμαι "ο ποιητής" αυτός που ζούσε και ήταν η ζωή του εικόνες ποιητικές χωρίς καμία πρόθεση νομίζω εντάξει, ίσως με λίγη επιτήδευση' αλλά πηγαία χωρίς φάλτσα μια εικόνα που έμεινε για πάντα καφέ Λωτρεμόν αλλά πάντοτε είχα την απορία πώς μπορεί τόση μοναξιά και ήρεμη απόσταση να γεμίζει μια ζωή με ευτυχία' πιο πολύ' το φανταστήκαμε όλο αυτό σαν μία παράσταση παρά το ζήσαμε θέλω να πω ναι' το είδα με τα μάτια μου μα τώρα προσπαθώ να θυμηθώ και δεν είμαι σίγουρος πάροδος Μαυρομιχάλη παρωδία ή έπος ή λυρικό ημίφωτο δεν είμαι σίγουρος παρά μόνο για την ιδέα των πραγμάτων και την ιδέα των προσώπων ανώνυμων ναι αλλά προσώπων

Διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι ακόμα το καλοκαίρι σου να φοριέμαι απάνω σου σαν το καλοκαιρινό σου ρούχο το ελαφρύ να με παίρνει ο αέρας καθώς βαδίζεις αμέριμνα ή και μεριμνώντας τα βλέμματα τις κινήσεις μ' ένα λεπτό στρώμα ιδρώτα στο πάνω χείλος λύσε μου αυτό το γόρδιο δεσμό] μην τον λύσεις ποτέ κάνε με αναπάντεχα να εκλιπαρώ γι αυτά τα χείλη μη με λυτρώσεις όσο πιο πολύ τόσο πιο ωραίο όσο πιο μακριά πάει η στιγμή της εκπλήρωσης τόσο πιο ευπρόσδεκτη η προσμονή μη με λυτρώνεις πολιόρκησέ με μέχρι που κι η έσχατη αντίσταση να καταρρεύσει και του έρωτα το έσχατο παρόν να θριαμβεύσει