Ex Post

ψηλαφητά θα πάμε από την αρχή το σώμα θυμάται κι αναγνωρίζει δίνει και δίνεται ανακαλύπτει τα σημεία αναφοράς χωρίς βιασύνη είτε νυχτώνει αργά είτε νωρίς το πιο ζωντανό είναι αυτό που σχηματίζεται μέσα μου αμμουδερές παραλίες και βότσαλα της φαντασίωσης κρυμμένα παραμένουν τα εναύσματα της φωτιάς σου τα έχεις μέσα σου σε αναμονή θέλω να βάλεις αέρινο φουστάνι και να θροϊσεις αεράκι απαλό ν' ανατριχιάζω από χαρά όταν σηκώνεις το κι απάνω μου λικνίζεσαι με ζέση  και γλύκα ανείπωτη ανίκητη αμαζόνα

τα μπαλκόνια στη Φωκίωνος Νέγρη είναι σκηνές μικρές ιδιωτικές όποτε ανηφορίζω μ' αρέσει να παρατηρώ παράλληλα έργα να εκτυλίσσονται άλλοτε μ' ένα μαλακό πορτοκαλοκίτρινο φως άλλοτε με σκιές κι αναντακλάσεις σ' αυτές τις σκηνές παίζονται όλων των ειδών τα δράματα ενίοτε και κωμωδίες είναι όμορφο να βαυκαλίζεσαι κάτω απ' αυτόν τον διάφανο ορίζοντα αυτοί οι δρόμοι αυτά τα στενά μπαλκόνια προσόψεις άλλοτε νεαρών κοριτσιών που κάτι μένει μια λάμψη στα μάτια ένα από καρδιάς χαμόγελο πρόσωπα δουλεμένα απ' το χρόνο έτοιμη είναι η σκηνή και μας περιμένει να την περπατήσουμε αλλά να είναι χειμώνας να νυχτώνει νωρίς και μεις να γυρνάμε με τα φώτα σβηστά και τα ρολά κατεβασμένα

υγρή εικόνα χύθηκες επάνω μου κι εγώ καταποντίστηκα ευχάριστα μέσα μου έγινα μαύρη τρύπα και κατέρρευσα μέσα της με πόση χαρά με πόση ηδονή χωρίς επιστροφή διαλύεται όμορφα το σχήμα που είχα μάθει να είμαι σε ένα ενιαίο κι αδιάλυτο υγρό Μικρή θεότητα, κάτι ανάμεσα σε Nico και Kim Gordon, στο πιο soft... 

όχι δεν είναι έτσι δεν το 'χεις σωστά, βλέπεις σήμερα αχάραγα το λεγα ξανά και ξανά κι όμως όλα τα ξέχασα δεν έμεινα παρά ψήγματα θυμάμαι μόνο πως ήταν που πέρναγα από μέσα μου ένα ποτάμι με παράσερνε και το παράσερνα κι έρχονταν μηνύματα που λέγανε γι ανθρώπους που δεν αντέξανε κι έφυγαν ξημέρωσε και το κορμί ανοίχτηκε στη νέα μέρα όλα τα κακά ξεχαστήκανε μόνο που αυτό το πρόσωπο στον καθρέφτη μου φάνηκε γνώριμο κι αλλιώτικο βλέποντας με τα μάτια των άλλων δεν ήμουν σίγουρος πια κι έγινε η ανάγκη πιο επιταχτική για αναγνώριση μόνο διά της αφής η μόνη σίγουρη δίοδος για  να μπορέσουμε να δούμε ξανά

ίσως να έρθει περίμενε μέχρι τα φώτα να σκεπάσουν την αχλύ μιας σκοτεινής μετάβασης κοίταζε το ηλιοβασίλεμα και μετά το φεγγάρι που άχνιζε αιωρούμενο σαν μετέωρο κοίταζε πίσω από τις κουρτίνες τα βαριά σάβανα που στήνονται τα βράδια φωταγωγούμενα από τηλεοπτικά παράθυρα έβλεπε ζωές να κερματίζονται και τίποτα να μην μπορεί να τ' αποτρέψει έλειπαν μέρες από αυτή τη σύνθεση μέρες που αντικαταστάθηκαν από δεκάωρα εργασίας έτοιμα φαγητά σε πακέτα και ιδιωτικές ιδιοτροπίες ήλπιζε κι ελπίζει πως θα έρθει για ν΄ανατρέψει τις έωλες ισορροπίες ευτυχώς που ο έρωτας θεσπίζει πάντα τους δικούς του κανόνες κι ελευθερώνει γι τούτο περίμενε να έρθει

αφήστε με πρέπει να καταδυθώ σ' αυτό το άδυτο χωρίς φως χωρίς σκέψεις με φλέβα πάλλουσα ψηλαφητά εκεί που φρικιά το δέρμα και τανύζονται τα λεπτά αφήστε με να πάψω να υποδύομαι μέρα που δεν είναι μέρα δεν έρχεσαι ' μήτε φεύγεις βήμα, κανένα ένας συρτός χορός βουβός τυφλός σαν έξαψη πρωινή αφήστε με να μπω σ' αυτό το άδυτο φοβάμαι μην χαθώ μέσα στο ίδιο το σώμα μου εκεί θα βρω το νερό το γλυκύ και αψύ το μέταλλο του αίματος μ' αυτό θ΄αλείψω τα χείλη σου και θα τα φιλώ θα τα φιλώ μέχρι ν' αποκάμουμε

Κάποια μέρα θα χαθούμε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ φωτιές θα καίνε από μακριά ο ουρανός θα φλέγεται θα σβήνει μέσα στη θάλασσα κάποτε ένα παιδί θα καθήσει στα βότσαλα και δεν θα είναι πια παιδί όταν όλα θ' αποκοιμούνται με πνιχτά βήματα θα βγαίνουν οι ιχνηλάτες των άλλων καιρών όταν οι χρόνοι θα έχουν ξεχαστεί με γυμνά πέλματα θα σαρώνουμε την άμμο αφήνοντας εφήμερα σημάδια πονάω για όσους αγαπούν πονάω για όσους δεν θυμούνται ούτε ξεχνούν για όλα όσα θα ξανασυναχθούν κάποια μέρα

και προσπερνούν και χάνονται τις μέρες που δεν ήμασταν δεν ήμουν κι όμως δεν θα μπορούσα αλλιώς τίποτα να φανταστώ κι αν ήταν ν' αλλάξω δεν θα μπορούσα ν' αλλάξω πάλι τα ίδια θα καμωνόμουν θ' άραζα στον καναπέ παρέα με τη γάτα μου περιμένοντας ν ακούσω το γνωστό τον ήχο τ' αυτοκίνητο που ανεβαίνει την εξώπορτα τα βήματα στη σκάλα ξυπόλητη όπως κι έξω στο δρόμο  για την παραλία ξυπόλητο αλητάκι μου δεν θ' άλλαζα ποτέ τίποτα απ' όλα αυτά είναι δικά μου ξανά και ξανά ποτέ χορτασμένα απ' την αρχή κάθε φορά ένα προς ένα

Θέλω να μπω σ ένα τρένο θέλω να βρεθώ σ' ένα σταθμό να κοιτάζω έξω απ΄το παράθυρο και να 'ναι νύχτα τα σπίτια να φωτίζονται σαν καντηλάκια οι άνθρωποι να συγχωρούν να είναι καλοί ν' απλώνονται στον καναπέ εν ειρήνη θέλω να ταξιδεύω ν' αφήσω το βιβλίο ανοιχτό πάνω στην αγκαλιά μου να είσαι εσύ μέσα στην αγκαλιά μου θέλω  να ταξιδεύω και να έρχομαι εκεί που είσαι με τα μάτια να βαραίνουν περνώντας οι σταθμοί περνώντας οι χρόνοι χωρίς μέτρημα μόνο με το ρυθμικό το λίκνισμα ταξίδι σαν λίκνο είμαστε παιδιά και κοιμόμαστε γλυκά στην αγκαλιά της νύχτας είμαστε φωτεινοί δεσμοί διανύουμε έτη φωτός σε μια στιγμή δώσε το χέρι σου΄ άγγιξε θέλω να βυθιστώ σ' ένα φιλί σου και μετά σ' άλλο ένα θέλω να ταξιδεύω σ' εσένα

Μιλάω μόνο' με το σώμα ρίχνω το βλέμμα μου επάνω στις ρυτίδες ρίχνομαι επάνω σου βυθίζομαι τη μυρωδιά που αναδεύεται σαν θυμιατό στου ονείρου τις ψηφίδες πώς να πλαγιάσω απόψε πώς που κόβουνε τη σκέψη μου λεπίδες πώς να πλαγιάσω απόψε να ησυχάσω πώς που γέμισαν οι σκέψεις μου ελπίδες κι είναι οι νύχτες πια στο στρώμα μου κηλίδες Απόψε μία εξαίρεση, για μια αναπάντεχη συνάντηση με μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που σκάβει βαθιά...