Άκουσέ με

Πώς μπορείς,
πες μου,
όταν ακόμα τα κύμβαλα ηχούν
οι αρμονικές σιωπές
της αντίστιξης των ποιητών,
των χαμένων,
των λαμπρών λαμπαδηφόρων
του φωτός
που συντρίβει τις αυταπάτες
ακόμα, σιωπηλά ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα;
Πώς μπορείς
να λες
"δεν καταλαβαίνω";
Τι άλλο, λοιπόν,
τι άλλο από το σώμα
της άνοιξης
το έγκλειστο πάθος
το ερμητικό σφρίγος
της ζωής
εκεί έξω
εδώ σιμά
δίπλα σου, να!
Φωταγωγώντας την άβυσσο
τα πάθη τα ανθρώπινα,
τα θεϊκά, τα λυγρά
Μα, διάολε,
δε μιλώ για μένα,
δεν καταλαβαίνεις;
Παίρνω φωνή για σένα
παίρνω νερό και φωτιά και στάχτη
Παίρνω μνήμες, φωνές
σιωπές, αντηχήσεις
Νότες που σημαδεύουν τον ουρανό
χορηγούς της αθανασίας
Μα, δεν ακούς;

Συγγνώμη, μα θα το ανεβάσω ολόκληρο, για όποιον θέλει να το απολαύσει ολοκληρωτικά. Ακούστε, δε, τουλάχιστον την εισαγωγή και το πρώτο κομμάτι...