Με τρομάζουν οι άνθρωποι με τις βεβαιότητες. Με τα στέρεα, ατράνταχτα επιχειρήματα, τις θέσφατες αλήθειες, τις ακλόνητες αποφάνσεις. Με τρομάζουν αυτοί που κατέχουν το μύθο και την αλήθεια. Που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Που ξέρουν τ' απομέσα και τ' απέξω, τα ρητά και τ' άρρητα. Που με ευκολία σηκώνουν τα λάβαρα και την άλλη στιγμή τα υποστέλουν. Που αποθεώνουν και δικάζουν. Που με περισσή φροντίδα εξυμνούν και διαπομπεύουν. Που κραυγάζουν και κωφεύουν. Που εξισώνουν θύτη και θύμα. Που όλο οι άλλοι φταίνε. Που πάντα κάποιος φταίει.
Που δεν αναγνωρίζουν το ενδιάμεσο, το μεταίχμιο, το ενδεχόμενο και μου ζητούν να πάρω θέση στ' άκρα. Που με συμπιέζουν στο ακλόνητο σύμπαν τους, καιροφυλακτώντας να ξεσχίσουν την πρώτη αβεβαιότητα, την παραμικρή απόκλιση απ΄ το δόγμα, την αίρεση, ως επιλογή και εκλογή αλλά και στάση.
Μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της υφέρπουσας- φασίζουσας απολυτότητας επικαλούμαι και πάλι τον ελευθεριακό λόγο ενός πολίτη του κόσμου, κομμουνιστή και βαθιά - υπαρξιακά ανθρωπιστή, του Ζοζέ Σαραμάγκου. Από το αεικίνητο μετερίζι των 87 του χρόνων μας προέτρεπε μέσω του blog του να προσθέσουμε στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και το δικαίωμα στη διαφωνία, στην αιρετική γνώμη. Προσυπογράφω και το επικαλούμαι. Και βυθίζομαι με μια ανάσα στο πηχτό σκοτάδι της αβεβαιότητας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου