Απόψε μια αναφορά στον Ζοζέ Σαραμάγκου με αφορμή την προμετωπίδα αυτού του blog:
Σπαράγματα νεκρά από κόσμους
που δεν πρόλαβα να σώσω
ό,τι πασχίζω ν΄αποδώσω
Κι ό,τι γυρνά ξανά στο στόμα
και γίνετ' ένας στίχος
είναι της μοναξιάς ο ήχος...
Αντιγράφω λοιπόν από τον Πορτογάλο νομπελίστα και πραγματικά προοδευτικό διανοούμενο - και πάνω απ΄όλα συνειδητό πολίτη - το παρακάτω απόσπασμα, όπως το παρέθεσε στο blog του:
"Μεταφέρουμε αυτό που βλέπουμε και αυτό που αισθανόμαστε (αν υποθέσουμε ότι το "βλέπω" και το "αισθάνομαι", όπως τα αντιλαμβανόμαστε συνήθως, είναι κάτι παραπάνω από τις λέξεις με τις οποίες μας είναι σχετικά εφικτό να εκφράσουμε το ιδωμένο και το συναίσθημα...) σε ένα συμβατικό κώδικα σημείων, τη γραφή, και αφήνουμε στις περιστάσεις και στις συμπτώσεις της επικοινωνίας την ευθύνη να φέρουν ως την αντίληψη του αναγνώστη, όχι το ακέραιο της εμπειρίας που προτιθέμεθα να μεταδώσουμε (αναπόφευκτα μερικό σε σχέση με την πραγματικότητα από την οποία έχει τραφεί), αλλά μία σκιά έστω απ' αυτό που στο βάθος του νου μας ξέρουμε πως είναι αμετάφραστο, για παράδειγμα, το καθαρό συναίσθημα μιας συνάντησης, την έκπληξη μιας ανακάλυψης, αυτή τη φευγαλέα στιγμή σιωπής πριν απ' τη λέξη που θα μείνει στη μνήμη με το υπόλοιπο ενός ονείρου που ο χρόνος δεν θα σβήσει ολότελα"
Σαραμάγκου Ζ, (2011) Το τελευταίο Τετράδιο, Κείμενα που γράφτηκαν στο blog, Μάρτιος 2009- Ιούνιος 2010, Καστανιώτης, Αθήνα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου