Ex Post

Ρωγμές διέρχονται το κέλυφος των λέξεων Ρηγματώσεις των νοημάτων στοχαστικές υπεκφυγές Να λέμε "γύρισα"  με το θάρρος του νεοφώτιστου ή και με του ανίδεου την πλάνη αναμασώντας υπαινιγμούς και σβησμένα χαμόγελα συγκατάβασης Οι μέρες που δεν έφεραν το βέβαιο της συνήθειας προσπερνάνε τώρα με σπουδή των εραστών τις αυταπάτες Και ο καιρός να μην μπορεί να στέρξει με υποστηλώματα Κι όλο να παίζει επικίνδυνα η ισορροπία του ακροβάτη Κι όλο να λέμε "πάλι καλά" δες, βολικά πώς γκρεμιζόμαστε καθώς κανείς δεν πρόσεξε τα πρόδρομα σημάδια στα ραγισμένα βλέμματα  

Με το σημείωμα αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δασκάλους και τα παιδιά του σχολείου μας για την όμορφη και απέριττη γιορτή που προετοίμασαν και μας παρουσίασαν για την 28 Οκτωβρίου.   Θα   ήθελα επίσης, να υπενθυμίσω σε όσους – λίγους ευτυχώς -   ασχημονήσανε στο άκουσμα της στροφής του τραγουδιού «δεν θα περάσει ο φασισμός», το οποίο, δυστυχώς, από συμβολική υπόμνηση έχει αποκτήσει στις μέρες μας επίκαιρη σημασιολογική βαρύτητα,   ότι το σχολείο είναι μια ζωντανή δημοκρατική κοινότητα και όχι εξέδρα γηπεδικής εκτόνωσης.    Το σχολείο και ό,τι ονομάζουμε curriculum (συνήθως το αποδίδουμε ως «αναλυτικό πρόγραμμα»), το οποίο διέπει τη λειτουργία, την οργάνωση και τη στοχοθεσία του, δεν είναι μόνο το πόσες μπάλες θα προμηθευτούμε ή το πού θα πάμε εκδρομή ή πόσες ώρες Αγγλικά θα κάνουμε.   Είναι ιστορικά και εξακολουθεί να αποτελεί ένα δυναμικό πεδίο κοινωνικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων. Ειδικότερα δε, η ανάπτυξη και εξέλιξη του curriculu...

Τι θα μετοικήσουμε απόψε Ποια μικρή παραδοχή θα ξεβολέψουμε απ' τη συνήθη αργία της Πόσες αντικειμενικές αξίες θα εκπληστηριάσουμε στης πλησμονής την ευκαιρία Με ποιο μέτρο θα ισοσκελίσουμε το ποσοστό της απουσίας στο βλέμμα αυτών που περιμένουν Ποια παλιά μας Ερινύα τρυφερά θα θωπεύσουμε κάτω απ' το κρύο μαξιλάρι Και πόσες μη αναστρέψιμες χειρονομίες θα τελειoποιούμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο μακραίνοντας σε μιαν απόσταση ασφαλείας        

Θα είμαι κει να σου θυμίζω και άλλοτε και τώρα πώς καίγεται ο χρόνος Πώς η αλήθεια γίνετ' αυταπάτη Θα είμαι κει και θ' αληχτάω σαν ξεχασμένος λογισμός σαν απαγορευμένη ζώνη σαν αγρυπνία και σαν βαρύς χειμώνας Έπειτα, πέρασαν θα λέμε οι μέρες σαν τις σκόρπιες φωνές στην αγορά Κι  όμως κανείς δεν το κατάλαβε Τόσες επέτειοι άδικα Τόσες εύσχημες υπομνήσεις του κερματισμού και κανείς δεν εξανέστη Κάποιες φορές πιστεύω...  

 Κι όμως, είναι νησί, ένα κατάφυτο νησί, όλο πίτυες (θυμηθείτε το Σίνη τον Πιτυοκάμπτη από τη μυθολογία), ευλογημένες ελιές κι αμπέλια  Μηλιά, διάφανα νερά και νεροτσουλήθρες για δροσερή διασκέδαση  Για του λόγου το αληθές...  Εμπρός για Κοκκινόκαστρο...  Η συντρόφισσά μου στο ταξίδι  Και το Κοκκινόκαστρο, όνομα και πράγμα ως προς το πρώτο συνθετικό, τουλάχιστον    Ουπς, να και οι ομπρέλες στη Χρυσή Μηλιά (ελάχιστες, πάντως σε όλο το νησί- άμποτε να παραμείνει έτσι)  "Κι εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι..."  (Διάφανα Κρίνα)  "Θα πεθαίνω στο πλάι σου"  Όρτσα, για Λευτό Γιαλό  Όταν κοιτάς από ψηλά...  Pebbles...  Πράσινο και γαλάζιο, σκέφτεστε καλύτερο συνδυασμό; Καταμεσήμερο σε μια γωνιά στον παράδεισο - αφήστε με εδώ εμένα   Διάφανο φως, καμπύλες και ορίζοντας    Στο δρόμο για τον Άγιο Πέτρο (όχι τον γν...

Κατ' αρχάς και άμα τη αφίξει, μπανάκι σε έναν υπέροχο prive κολπίσκο κάτω από την Κατασκήνωση (Ελληνιστί "Camping"- προφέρεται με -νγκ στο τέλος). Δεν φαίνεται καλά στη φωτό - ειρήσθω εν παρόδω είναι όλες τραβηγμένες με ξυπνιοτηλέφωνο - αλλά τα βράχια στο τελείωμά τους προς τη θάλασσα φαίνονται σαν κυκλώπιοι λίθοι που σηματοδοτούν κάτι σαν πέρασμα προς "νεώσοικο", μικρό δηλαδή προστατευμένο χώρο για τη φύλαξη και συντήρηση τριήρων ή μικρών εμπορικών "ολκάδων"    Πανοραμική άποψη από το λιμανάκι στο γραφικό ψαροχώρι "Βότση".  Θυμίζει κάτι από Αβλέμονα στα Κύθηρα ή είναι ιδέα μου;    Ο μερακλής ψαράς...  Μαρπούντα beach ή μήπως θα έπρεπε να πω Spaghetti beach; Υπό πλήρη Ιταλική κατοχή και με  Ιταλική μουσική διαρκώς, θες δε θες.  "Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων..."  Μεγάλος Μουρτιάς, ήπια οικογενειακή κατάσταση, διάφανα πεντακάθαρ...

Θυμάστε μια παλιά εκπομπή στο ραδιόφωνο (νομίζω στο Τρίτο) "Πού πάει η μουσική όταν φεύγει;". Θα μπορούσα να ρωτήσω εξίσου ρητορικά "Πού πάνε τα ποδήλατα όταν τα κλέβουν;". Η αποψινή ανάρτηση, λοιπόν, αφιερωμένη σε όλα τα ποδήλατα που κάποια στιγμή άλλαξαν αθέλητα ζωές και βέβαια και στο δικό μου που εχθές το βράδυ εντελώς αδόκητα κάποιος ή κάποιοι αποφάσισαν να μου στερήσουν. Ναι, στα έρμα τα ποδήλατα και όχι στους αναβάτες τους. Γιατί και αυτά με κάποιον τρόπο συνεχίζουν τις ζωές τους μπλέκοντας σε νέες και άγνωστες περιπέτειες: άραγε θα καταλήξουν να περιφέρονται σε κάποιο παζάρι που θα πουληθούν κοψοχρονιά; Θα φτάσουν στα χέρια κάποιων παιδιών, κάποιων τουλάχιστον που τρέχουν για το μεροκάματο, ή θα γίνουν βίδες, χάρβαλο στα χέρια ανίδεων, ανθρώπων που δεν πονάνε τα πράγματα, ειδικά αυτά που απέκτησαν άκοπα.   Και αυτός ο νέος αναβάτης θα ξέρει να το χειριστεί, να το "κουλαντρίσει"; Θα ξέρει ότι ο πρώτος δίσκος μπροστά σκα...