Οι ζωές των ποδηλάτων

Θυμάστε μια παλιά εκπομπή στο ραδιόφωνο (νομίζω στο Τρίτο) "Πού πάει η μουσική όταν φεύγει;". Θα μπορούσα να ρωτήσω εξίσου ρητορικά "Πού πάνε τα ποδήλατα όταν τα κλέβουν;". Η αποψινή ανάρτηση, λοιπόν, αφιερωμένη σε όλα τα ποδήλατα που κάποια στιγμή άλλαξαν αθέλητα ζωές και βέβαια και στο δικό μου που εχθές το βράδυ εντελώς αδόκητα κάποιος ή κάποιοι αποφάσισαν να μου στερήσουν. Ναι, στα έρμα τα ποδήλατα και όχι στους αναβάτες τους. Γιατί και αυτά με κάποιον τρόπο συνεχίζουν τις ζωές τους μπλέκοντας σε νέες και άγνωστες περιπέτειες: άραγε θα καταλήξουν να περιφέρονται σε κάποιο παζάρι που θα πουληθούν κοψοχρονιά; Θα φτάσουν στα χέρια κάποιων παιδιών, κάποιων τουλάχιστον που τρέχουν για το μεροκάματο, ή θα γίνουν βίδες, χάρβαλο στα χέρια ανίδεων, ανθρώπων που δεν πονάνε τα πράγματα, ειδικά αυτά που απέκτησαν άκοπα.

 

Και αυτός ο νέος αναβάτης θα ξέρει να το χειριστεί, να το "κουλαντρίσει"; Θα ξέρει ότι ο πρώτος δίσκος μπροστά σκαλώνει ελαφρά εάν το ζορίσεις για αλλαγή στην ανηφόρα;  Θα ξέρει ότι η ντίζα από το μπροστινό ντεραγιέ θέλει ένα ελαφρύ τσίτωμα μια στο τόσο για να μη "βρίσκει" η αλυσίδα με έβδομο γρανάζι πίσω και δεύτερο δίσκο μπροστά; Και τόσα άλλα και τόσες πολλές μικρολεπτομέρειες που χτίζουν τελικά μια σχέση. Γιατί η σχέση τί είναι, αν όχι η γνώση και η αποδοχή και απαντοχή των αδυναμιών και ιδιαιτεροτήτων του άλλου;

 

Τα ποδήλατά μας ζουν τις δικές τους ξεχωριστές ζωές και ίσως να μην τους λείπουμε και τόσο όσο νομίζουμε. Και η δική μας ζωή χωρίς ποδήλατο;  Σίγουρα πιο πεζή, πιο ανούσια και άνοστη, χωρίς αυτή την παιδική λαχτάρα για βόλτα και εξόρμηση, να βγεις έξω στο δρόμο, να φύγεις, να ξεφύγεις, με παρέα και χωρίς παρέα, με τον εαυτό σου, να καθαρίζει η σκέψη και να αδειάζει το κεφάλι για λίγο από τη βλακεία και το άχθος της μέρας. Γι' αυτό μας αρέσει να πεταλάρουμε, να λαχανιάζουμε στην ανηφόρα, να "δίνουμε γκάζια" στην κατηφόρα, να σταματάμε για καφέ ή το βράδυ για μπύρα και μεζεδάκια στα "Μεζεκλίκια" στην Καλλιθέα, να ανηφορίζουμε στο Θησείο και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στα στενά του Μετς, στα προσφυγικά χαμόσπιτα στις Τζιτζιφιές, στον παλιό Ιππόδρομο, στην παραλιακή χωρίς αυτοκίνητο αλλά με περίσσιο θάρρος και θράσος. Για τη χαμένη παιδική μας ανεμελιά, για τον  χρόνο που πασχίζουμε να ξανακερδίσουμε, για το σθένος να θέλουμε να ζούμε ανθρώπινα σε μια κοινωνία αδηφάγα, μποτιλιαρισμένη και αηδιασμένη από τον ίδιο τον εαυτό της. Όλοι οι πιθανοί συνειρμοί δικοί σας: εγώ δεν μπορώ παρά να φέρνω στη μνήμη τις εικόνες από το "Σινεμά ο Παράδεισος" με τον πιτσιρικά να κουβαλά τις μπομπίνες από το ένα σινεμά στο  άλλο, κατά μια πρωτόλεια εκδοχή της "σύγχρονης", όπως ονομάζεται αυτή η "ειδικότητα" την οποία και εγώ είχα την τιμή να ασκήσω κατά τα φοιτητικά μου χρόνια με ένα ένδοξο παπάκι. 

 

Τελειώνοντας, αυτό δε που μου τη δίνει περισσότερο είναι ότι αυτού του είδους η "απαλλοτρίωση" προσιδιάζει κάπως στη λογική του "δεν (γουστάρω να) πληρώνω", αφού μπορώ να έχω άκοπα αυτό που εσύ σαν μαλάκας κόπιασες να αποκτήσεις, στη λογική ότι "εσύ μπορείς να αποκτήσεις και άλλο, αν θέλεις, εγώ όμως δεν μπορώ, άρα νομιμοποιούμαι να προβαίνω σε μια "ανακατανομή" αγαθών και πόρων". Κι όμως, αυτό που απέκτησες άκοπα δεν μπορείς να το αγαπήσεις, δεν μπορείς να το οικειωθείς, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να το ονειρευτείς και να το φαντασιωθείς. Γιατί το όνειρο δεν το οικειώνεσαι με τη βία. Και η κλοπή είναι άσκηση βίας, με θύμα όχι τόσο την τσέπη μας αλλά το θυμικό μας, αν μπορείς να το καταλάβεις, φίλε, κλέφτη ποδηλάτων.

 

Αφιερωμένη, λοιπόν, η αποψινή ανάρτηση στα ποδήλατα, τα κλεμένα, τα χαμένα και αχρηστευμένα, τα σακατεμένα αλλά πιθανόν και ευτυχισμένα στη νέα τους ζωή.  Αφιερωμένη επίσης, η φωτογραφία, στο άγνωστο ποδήλατο του Άμστερνταμ, όπως το απαθανάτισα φέτος τον Απρίλη κάπου στις όχθες του Άμστελ...   

ΥΓ: Εάν, πάντως, σύμφωνα με την Εμπειρίκια παραδοχή, η ποίηση είναι "ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου", η δική μου (ο θεός να την κάνει) είνα από χθες κάπως πιο θαμπή...