...στην εκκλησία "του Χριστού" για την απάνω χώρα
σαν τις πλεξούδες τις λυτές στων κοριτσιών τους ώμους...
...και στο θεό καταντικρύ στο πελαγίσιο αλώνι
....για μια στερνή υπόμνηση, μες των ματιών το βύθος
...κι απ' τ' ανηφόρι που περνάς σαν σ' ουρανού γεφύρι
απά στο φράχτη ρίζωσε και θέριεψε η αγάπη...
...να μη διψάσει η χαρά, να γίνει η αυλή γιορτάνι
όση κι αν πέτρα έσκαψα βρήκα νερό της μνήμης...
...να υψώνουνται τα λάβαρα σαν άλμπουρα στο κύμα
στην πέτρα θηλυκώνανε της γης πηλό και στάχτη...
...ξυλοδεμένα άρμενα θυμόντανε ταξίδια
σαν σφαλιστά ονείρατα στου πρωινού τη χάση...
...που ξεδιψάνε με ουρανό στης λήθης τ' άδειο τάσι
στης νοσταλγίας το βουβό κι ανάερο παραθύρι...
...όπου νομίζεις διάβηκες, ξανά την ανταμώνεις
με τσίπουρο εσπερινό σαν πας να μεταλάβεις...
...το πελαγίσιο σύθαμπο που υφαίνουν οι Σποράδες
αν θα με δεις κάπου εκεί χωρίς της μέρας το άχθος...
...θα σου θυμίζω πως στερνά είναι κι αρχή αντάμα
και να, ορμά σαν χείμαρρος η ομορφιά του κόσμου...
...όταν στις θίνες τ' ουρανού ο ήλιος θα οργώνει
για να περνούν στα σύδεντρα διαβάτες ξεχασμένοι...
...και να κουρνιάζουν οι αγλαές, ράθυμες διακονιάρες
"περί των λύχνων", κει, "αφάς", σαν πελαγίσιο ξόρκι...
...αιφνιδιάζοντας διαρκώς το εγγύς με "εις τους αιώνας"
κάνοντας κόσμο το σκαλί και το γαλάζιο έμπα...
...το άγιο λάδι της ζωής
και της ψυχής το μύρο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου