Ex Post

" Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή. Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς. Και όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι. Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια· έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις, τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω, εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία, αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα, και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα, είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν», μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις (τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου ." Καβάφης Κ. "Μάρτιαι Ειδοί"

Ενυπάρχεις κι ενοικείς μέσα μου, φοβισμένε μικρέ αστέ αποδομημένε επαναστάτη της ρεκλάμας και του τίποτα, γενικώς και ειδικώς Πόσο σε μισώ Πόσο με κατέχεις ολοκληρωτικά δεσμεύοντας τον κάθε ανεπαίσθητο παλμό μιας λάθρα ζωτικής αντίδρασης μιας υπογείως βίαιης αντίστασης Αλλά, προς θεού είπαμε, μη μολέψουμε το ύφος και την πόζα μ' ανοίκειες εκφράσεις, ασθμαίνουσα οργή και ίδρω ρυπαρό της πλεμπαγιάς Ωστόσο κι εσύ, μικρέ εαυτέ, θα 'χεις μερίδιο στη θλίψη των γκρεμισμένων τροπαιούχων. Οποία προνομία στης ιστορίας την ανάδραση να είσαι κι εσύ ένα απ' της ήττας τα σημαίνοντα

Αφετηρία για το σχόλιο αποτελεί η μελέτη των βασικών παραδοχών του Paulo Freire, ενός εκ των θεμελιωτών της εκπαίδευσης ενηλίκων και ακτιβιστή παιδαγωγού.  Σύμφωνα με τον Βραζιλιάνο υπέρμαχο μιας απελευθερωτικής και ουτοπικής- επαναστατικής παιδαγωγικής σκέψης και δράσης,  η γνήσια απελευθέρωση, ο εξανθρωπισμός δεν είναι μια νέα "κατάθεση" στις ψυχές των ανθρώπων (κατάθεση της όποιας "απόλυτης"- δογματικής αλήθειας, κατάθεση της μίας και μοναδικής "γνώσης", κατάθεση του τι "πρέπει και δεν πρέπει") αλλά "μια πράξη που συνίσταται στη δράση και τον στοχασμό των ανθρώπων για την πραγματικότητά τους, με πρόθεση να τη μετασχηματίσουν" (Εκπαίδευση Ενηλίκων, Διεθνείς Προσεγγίσεις και Ελληνικές Διαδρομές, Επιμέλεια: Δημήτρης Βεργίδης, Αλέξης Κόκκος, Μεταίχμιο, 2010) Οι βασικές, λοιπόν, αρχές μιας απελευθερωτικής παιδαγωγικής που περιγράφει ο Freire και η αντίστοιχη αντιστροφή-διαστροφή τους στη σημερινή Ελληνική κοινωνία, περιλαμβάνουν τα ακόλ...

Θα σε ξυπνούσα απαλά για μια φορά να σμίγαμε μονάχα γυμνοί στη θάλασσα πριν την αυγή Στων κορμιών μας τις χίμαιρες νύχτες με τα χέρια σφιχτά αγκιστρωμένα Στον έρημο κόσμο παραδομένοι. Στου Σείριου την ξέμακρη λάμψη για παντα ξεχασμένοι Θέλησα να κεντήσω το σώμα σου με τη διάφανη της άλμης αψάδα Κει στης ακτής τα πρωτόφαντα όνειρα με τις εκλάμψεις των κύκνειων άστρων Και συλλογίστηκα πολλές φορές Και παραδέχτηκα άλλες τόσες: Αναρίθμητα σώματα Φιλιά που δεν δόθηκαν Λόγια που δεν ειπώθηκαν Στερνά αντίο που δεν τα πήρε το κύμα Τα μαλλιά σου που δεν ανέμισαν λυτά στ' ακρογιάλι Σε είπα "λήθη" Από καιρό πριν σε είχα ξεχάσει μα σε περίμενα πάντα θαρρείς Με την κρυφή αγωνία του πόθου Και ήταν όλα ξανά ειπωμένα Χωρίς φωτιά, χωρίς ανάσες που καίνε Χωρίς σημάδια από ξένα φιλιά Και ήταν όλα καλά σκεπασμένα με υποσχέσεις βαριές, σκοτεινές που δε μιλάνε γι' ...

Κυριακής βράδυ. Ιλισσός Μέσ' απ' το διάφανο το τείχος του ψιλόβροχου οι διαβάτες προσπεράσαν, τα φώτα λιγόστεψαν Ένας βυθός που ξεμακραίνει διαγράφεται σε δέσμες του κυανού και του κοβάλτιου Οι σκέψεις διαδέχονται το ρυθμικό τροχάδην Οι εμμονές και οι σκιές ακολουθούν συνάμα: εισπνοή- εκπνοή,  στάσου- τρέξε, φύγε-μείνε Στόχος το τέρμα Και ξανά η αφετηρία Βάδιζε δίπλα στο ποτάμι κι έτρεχε και σταματούσε. Kαι ξεκινούσε πάλι με το θυμό μιας εφηβείας πεισμωμένης Πόσο το κορμί να ξεγελά αντέχει τη μνήμη που σωρεύει αδυσώπητα: κούραση, κούραση χαμένο χρόνο δειλά αγγίγματα και βλέμματα πάθη ανεκπλήρωτα κι ανέκκλητους πόθους Και κει στις εκβολές του χρόνου αντίκρισε ένα πρόσωπο που, θα λεγες, σχεδόν διαγραφόταν Σχεδόν μειδιούσε Μπορεί και να τον σάρκαζε ή ακόμα αιμορραγούσε Και διέκρινε στον σαρκασμό αυτό και στην αδέξια κωμική επιβολή του μιας θάλασσας υπόσχεση κι ένα μακρύ ταξίδι Και το ποτάμι...

"Your time is limited, so don't waste it living someone else's life . Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition . They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary" Steve Jobs

Ας υποθέσουμε πως μέσα σ' όνειρο ξυπνάς Μετέωρος στο ανάμεσα της μνήμης και της λήθης Μετέωρη κι η αλήθεια σου: πόνεσα, πόθησα, έχασα, ξέχασα Τότε, εναγώνια θα ζητήσεις: διεύθυνση, όνομα και λόγο Μα θα 'σαι συ ο ίδιος πια σαν σώμα δίχως τόπο διωγμένο σώμα εξόριστο στου έρωτα τις στάχτες Κι αυτό, συνήθως, επιστρέφεται ως μη παραληφθέν "Αγνώστου Διεύθυνσης" κι άλλων λοιπών χαμένων χρόνων (Συνακρόαση: Wild is the wind... http://www.youtube.com/watch?v=RT__JxncHEs )

Όταν η σκόνη θα σκορπίσει στο νοτιά τα τελευταία των παιδιών αθώα παιχνίδια και τα χαμόγελα στα στόματα θα μείνουνε μετέωρα, δραπέτες της λήθης θα στοιχειώνουνε τις νύχτες όσων περάσαν τη ζωή αστόχαστα σκορπώντας Οι μέρες θα κλειδώνουνε στο κρύο Τα ψέματα θα θραύονται με πάταγο Οι ερωμένες ψευδαισθήσεις μας θα μεταλλάσσουν σ' ερινύες Τότε θα πεις: Σύντροφοι, αρκετά το κουράσαμε το παιχνίδι Πολύ το παιδέψαμε το λίγο που μας έλαχε Ό,τι απομείνει τελικά θα 'ναι σαν 'κοίνες τις παλιές μισοσβηστές φωτογραφίες Delete και τέλος Ες αεί Συνακρόαση: hurt http://www.youtube.com/watch?v=o22eIJDtKho

Εμένα οι μνήμες μου δεν ξέρουν να γελούν Είναι κομμάτια από σπασμένα πεζοδρόμια Κι όταν χαράματα γυρνούν τις Κυριακές όλα τους μοιάζουν τόσο ξένα και ανόμοια Σαν τις σκιές στο δρόμο οι μέρες τους γλυστρούν Σαν τις αγάπες που δεν πρόφτασαν πεθαίνουν Ίσως γι΄αυτό συνήθεια το 'χουν να μιλούν μόνο σ΄ αυτούς που αλήθεια ξέρουν να σωπαίνουν Αν δεις λοιπόν μέσα στα μάτια μου τη στάχτη είναι που έχω από καιρό πια κουραστεί όλο να μπλέκω της ζωής μου το αδράχτι και πριν το τέλος να ξεσχίζω  την κλωστή Συνακρόαση: We can be heroes http://www.youtube.com/watch?v=YYjBQKIOb-w

Η επιστροφή είναι μια ήττα σε εξέλιξη Η ανάμνηση ανεστραμμένη επιθυμία Αυτό το φως θα μας καταπιεί Η πόλη θ' ανοίξει τα σκέλια της Νεκρά πεφταστέρια θα γίνουν άμμος κι υγρή απάθεια Άντε να χτυπήσουμε κάρτα κι απόψε Άντε ν' αντέξουμε τη θάλασσα, σύντροφοι Θέλουν υπερωρίες οι αλήθειες μας

Με ξεγραμμένη θεωρία βγαίνω στην άβυσσο πορεία να θυμηθώ τι περιμένω και πριν το τέρμα κατεβαίνω Κερνάω απόψε ευκαιρία για εξηγήσεις κι ιστορία ίσως το αύριο να ξοδέψω κι όλο τον πόνο να επιστρέψω Γυρνάμε πάντα μεθυσμένοι αλύτρωτοι και κουρασμένοι φωνές σημαίες στην πλατεία της ερημιάς μου εποπτεία Κορμί του κόσμου ραγισμένο κι ένα φεγγάρι σφραγισμένο με αναπάντητη αγάπη και σκόρπια μνήμη στο ντουλάπι

Ανάθεμά σε ψυχής παραλόισμα όλο με στέλνεις σε ποτάμια που οι σκιές κυβερνούν Παραδομένοι από χρόνια στην άβυσσο λες δεν υπάρχει άλλος τρόπος οι φωνές να υψωθούν Κι αν νικημένοι πια σκόρπισε η στάχτη μας φωτιές θα έρθουν να σκεπάσουν το φριχτό φονικό Αγκομαχώντας στο υγρό μονοπάτι μας μήπως πετάξουμε ξανά σ' ένα τοπίο δανεικό Σε είδα ξανά να βασανίζεσαι άδικα Αγύρτες βγήκαν και ρημάξαν το γυμνό ουρανό Κι είπα αν μας ρίξουνε σε χρόνια κατάδικα να κλείσω μέσα μου κρυφά έναν παλιό κεραυνό

Η άλλη πλευρά όταν θα δεις πως όλα σκόρπισαν στο τίποτα κι όταν θα νιώσεις πως οι λύπες είναι φάροι σβηστοί στο γυρισμό σαν θα χαθείς σαν τον Οιδίποδα κι όλα στο τέλος οδηγούν σε μια ανάγκη τυφλή τότε να δεις πως θα περάσεις απ' την άλλη πλευρά τότε να δεις πως θα περάσεις απ' την άλλη πλευρά όταν οι ήρωες θα γυρίζουν σαν αγύρτηδες και τ' άγιο ποίμνιο σα χαμένο το δήμιο θα υμνεί σε ξεχασμένου ουρανού άγριους ξενύχτηδες κομμάτια ονείρου μεσ τη στάχτη που 'χει πια διαλυθεί τότε να δεις πως θα περάσεις απ' την άλλη πλευρά τότε να δεις πως θα περάσεις απ' την άλλη πλευρά όταν ο δρόμος θα βοά την αγωνία του κι οι νύχτες άστεγες θα υφαίνουν μαχαιριά στο κορμί όταν το λίγο θα μετρά την τυραννία του κι οι κακομούτσουνοι θα ορίζουν της χαράς την ορμή τότε να δεις πως θα περάσεις ΄ απ' την άλλη πλευρά τότε να δεις πως θα περάσεις απ' την άλλη πλευρά

αυτή η γραφή χρόνια τώρα ακινητεί σαν ορυκτά θρυμματισμένα τα πεταμένα λάφυρα του έρωτα συνομωτούν με ερινύες κρώζοντας μαίνονται οι σιωπές κι οι αδηφάγοι των καιρών ψευτοπροφήτες θ' αποζητήσουμε ξανά μια νέαν απόσταση για να συντρίψουμε με θάρρος τ' άθλια τρόπαια