Ex Post

Εξασκούμαι συστηματικά στην τέχνη της αορατότητας τρώω, πότε μια οξεία από δω πότε μια απόστροφο από κει αφήνω μισή παρένθεση ανοικτή και σιγά σιγά οι λέξεις δραπετεύουν με εγκαταλείπουν πανικόβλητες  με την τόση ξαφνική ελευθερία δεν ξέρω αν είναι ανακούφιση να μην υπάρχουν πια λέξεις ή να μην υπάρχει κάτι να λεχθεί έτσι συνεχίζω τακτικά τις ασκήσεις μου  με πολύ καλά αποτελέσματα ώσπου μία μέρα δεν θα υπάρχω ούτε καν ως λέξη γιατί θα έχω καταργηθεί γιατί κανείς δεν θα με χρησιμοποιεί κάτι σαν νεκρή γλώσσα ας πούμε εν τω μεταξύ εναποθέτω πάνω μου το βάρος μιας εικονικής ευφορίας και προσπαθώ με ζήλο να βρίσκω μικρές ουλές και να τις ανασκάπτω με μανία γεμίζω το σώμα μου με ψεύτικες υποσχέσεις σαν χαζά τατουάζ και πορεύομαι για όσο θα βγω ωστόσο κάποια μέρα θα γλιστρήσω  έξω από τα περιθώρια δεν θα είμαι  ούτε καν μια υποσημείωση και κανείς δεν θα το αντιληφθεί θα δεις

κι αν δεν είναι κανείς εκεί για ν' ακούσει κι αν δεν υπάρχουν πια λέξεις παρά μόνο κάτι άδεια κουτιά χωρίς περιεχόμενο κι αν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί σαν να ξεθώριασαν ξαφνικά όλα τα νοήματα άσε με λές βλακείες δεν ξέρεις και δεν μπορείς να ξέρεις ούτε και γω γνωρίζω τι με τραβάει κάτω δεν μπορώ ν' ανασάνω δεν υπάρχει αρκετός αέρας ο κόσμος στένεψε αφόρητα δεν ξέρεις τι είναι΄ να μην έχεις πού να πας δεν ξέρεις τι είναι να μην υπάρχει τίποτε να περιγράψεις δεν θέλω να μιλήσω δεν ξέρω πώς γίνεται και καταναλώνεις τον αέρα για να αρθρώνεις εκατό χιλιάδες ανοησίες το λεπτό πόση σπατάλη  πόσο χάσιμο χρόνου πόση αηδία  από τα λόγια τα λόγια τα γλυκερά τα σιχαμένα τα κρυμένα, τα υπονοούμενα τα χαζά, τα σοβαρά αναπαράγοντας το τίποτα μέσα σ' ένα πρησμένο έμπυο εγώ κι  ούτε ένα ένα έστω σημείο μια στίξη μια άνω τελεία για να δεις ν' ακούσεις να αισθανθείς τον τρομερό χείμμαρο  που τρέχει από κάτω απρόσκοπτα σαν τη μοίρα σαν το σκοτάδι που έρχεται όλο και πιο νωρίς όλο και...

 Για δες ήμασταν παιδιά ποιος να το λεγε ροβολούσαμε στα μονοπάτια τίποτα δεν έσκιαζε τον δρόμο μας νεωσσοί αστόχαστοι είναι να απορεί κανείς αν υπήρξε ποτέ αυτή η εποχή ν' αναρωτιέται εάν αυτό το σώμα που αρχίζει και δεν πάει ήταν κάποτε κατάφορτο από τους άγουρους καρπούς στέκομαι στη γέφυρα όλα κάπως έχουν αλλάξει ο χρόνος έχει μετατοπιστεί αμετάκλητα η κλίμακα δεν είναι η ίδια το μάτι δεν κάμπτεται πια  τόσο εύκολα στέκομαι στη γέφυρα σαν να μην έχει πια ούτε πίσω ούτε μπροστά σαν να περίμενε πάντα αυτή η στιγμή να με χλευάσει ποιος είσαι συ  που επιστρέφεις το τοπίο  δεν σε αναγνωρίζει δεν σε εμπεριέχει ήσαν όλα μία αντανάκλαση και τώρα λάμπει στο σκληρό φως η γυμνή αλήθεια των τα κύτταρα ριγούν κάπως από την ανάμνηση αλλά δεσμεύονται  από τον άφευκτο δρόμο της εξέλιξης των επόμενων που ήδη ετοιμάζονται  ή ήσαν ήδη έτοιμοι πριν καν το υποψιαστείς παλιέ, ξεχασμένε διαβάτη Στη νέα γέφυρα του Σπερχειού, που φαίνεται σαν να κατάπιε και να μεταστοιχείωσε εκ...