Ex Post

Μια μέρα θα γυρίσουμε στο χωριό και δεν θα 'ναι όπως άλλοτε το γαλάζιο σπίτι ορατό απ' την παλιά τη γέφυρα κι όλο το χωριό  ν' απλώνεται σαν χάδι στην πλαγιά ριζωμένο απ' τα σκληρά τα χέρια των ξωμάχων στη στροφή μπαίνοντας με καμάρι και με μια ικανοποίηση άλλοτε ο πατέρας απτή σε κάθε κίνηση σχεδόν ανυπέρβλητη στον χωματόδρομο με το γρέζι το παλιοκαιρινό τελευταία στροφή η βρύση τόπος μαγικός  για τα αθώα παιδικά μας μάτια τόπος ιερός ένα προσκύνημα καθαυτό πριν την είσοδο στην πλατεία του Αη Θανάση πριν τραβήξουμε χειρόφρενο στο παλιό σχολείο πριν πάρουμε το μονοπάτι ορατό και μυστικό για να βγούμε στην αυλή να χορταίνει η ψυχή βασιλικό και γαρύφαλλα όχι απ' αυτά που βάζουν για το ξόδι από τ' άλλα τα ζωντανά που πάντα ευωδιάζουν στ΄ανθισμένα της μνήμης περιβόλια

 Δεν έχω πια φωνή δεν μπορώ  να τραγουδήσω οι νότες σκαλώνουν και βγαίνουν κάτι σκευρωμένες προσπάθειες απεγνωσμένες σαν τον πνιγμό που είναι βέβαιος κι ωστόσο μάταια παλεύεις ίσως οι αισθήσεις μία μία να υποχωρούν ώσπου στο τέλος καμία αίσθηση κι αν ήσουν κι αν δεν ήσουν ποια η διαφορά όταν ο  κόσμος μέσα σου λιγοστεύει παύει πια να έχει σημασία όταν η λέξη στερείται νοήματος γιατί μα την αλήθεια να ειπωθεί χείμαρρος δίνη ωκεανός λέξεων για το τίποτα λες και καταλαβαίνει κανείς ακούω την ηχώ της φωνής μου υπόκωφα μέσα μου και δεν αναγνωρίζω το παραμικρό πήγαν όλα παραπέρα δεν αγγίζω τίποτα ίσως ο πόνος να είναι η μόνη δίοδος ίσως η απουσία η μόνη λογική πράξη τώρα που δεν μπορώ πια αλλιώς θα τραγουδώ για πουθενά και κανέναν αυτό θα κάνω στο εξής

Ενας αγγελος με τη μορφη εκεινης μετρα τα ναυλα μου ενταξει μπορω και σημερα να περασω στην αλλη πλευρα παιρνοντας μαζι μου ενα βαθυ γρηγορο βλεμμα στην επιστροφη δεν ειναι παρα ενας γκριζος υπαλληλος                   το πιο παραξενο στη θαλασα ενα θεσπεσιο λεπτο αρωμα απο λιβανι να ερχεται απο τα βαθη του κολπου να  θελω τοσο πολυ να παω μεσα σιμα ομως και να φοβουμαι πισωπατω προσπαθω να ταιριαξω κομματια σαρκας σε ενα αναγνωρισιμο σωμα που παλι με απογοητευει με κουρασε αυτη η φλυαρια πρεπει να πηγαινω οσο πιο μακρυα γινεται απο γιορτες ποτε δεν ταιριαξα τωρα;

 οι κουρτίνες τραβηγμένες τα στόρια κατεβασμένα ούτως ή άλλως δεν είχε νόημα από καιρό ίσως με το τηλεκοντρόλ στο χέρι σαν τις αμερικάνικες ταινίες μπροστά σε μία ανοιχτή τηλεόραση ίσως στο νεροχύτη μία μικρή διαρροή βασανιστικά αργές σταγόνες ίσως με πιάτα λερωμένα στοιβαγμένα ψίχουλα στο τραπέζι και μια σειρά μυργμήγκια σε ανυποψίαστο πάρτυ να περάσει κι αυτό το βράδυ για να έρθει μία άλλη μέρα και μετά άλλη μία και άλλη μία και μετά αυτά τα καλύμματα  ήταν ταλαιπωρημένα από καιρό αυτά τα χέρια αγκυλωμένα ξεχασμένα στην αγάπη μπλέκανε άβολα μεταξύ τους κρατούσαν το τσιγάρο και τον καφέ κάτω πεταμένες στάχτες τι με νοιάζει ας καθαρίσουν οι επόμενοι κι αν δεν μένει κανένας πίσω ας μείνουν οι στάχτες να εισχωρήσουν στα πλακάκια να βγουν από τη μπαλκονόπορτα τι με νοιάζει μόνο που, να έλεγα να πάω αύριο αυτόν τον μικρό περίπατο να πω ένα γεια στα παιδιά στο σούπερ μάρκετ να πάρω και κάνα φρούτο έτσι να υπάρχει ωραίο είναι το καρπούζι τον Αύγουστο ωραίο θα ήτανε αφήστε με τώρα θέ...