Ex Post

Πέρασα τόσα που ίσως ξέρεις κι άλλα που θα 'τανε βαριά να υποφέρεις πράγματα που έχασα στο δρόμο που σκορπιστήκανε σαν χίμαιρες στο χρόνο Κι έτσι αδιάφορα κυλούσα κι όλο με πόνο την καρδιά μου τυραννούσα χωρίς να φταίει κανείς για μένα που κυβερνούσα τα παλιά και τα σπασμένα Ίσως υπάρχουνε συγγνώμες που να μπορούνε ν αλλάξουν κάποιες γνώμες Ίσως υπάρχουν φυλαγμένα αυτά που νόμιζες πως ήτανε χαμένα Ξέρεις καλά όπου και να 'σαι ήτανε νύχτες που δεν θέλεις να θυμάσαι τα ξημερώματα ήταν πόνος όπου να πήγαινες θα ήσουν πάλι μόνος Όλα περνούν κι όλα γερνάνε οι αναμνήσεις μένουν πίσω και γυρνάνε βήματα ηχούν ξανά στις σκάλες κι είμαστε εμείς σαν της βροχής μικρές ψιχάλες Ίσως υπάρχουνε συγγνώμες που να μπορούνε ν αλλάξουν κάποιες γνώμες Ίσως υπάρχουν φυλαγμένα αυτά που νόμιζες πως ήτανε χαμένα

παιδί μου όσο πιο μακριά γίνεται  απ' αυτόν τον εσμό μακριά από τις εύκολες συγγνώμες τις ανυποψίαστες αυταπάτες τις άκοπες υποσχέσεις τους φανταστικούς τόπους αλάργα απ' τους υψίφρονες, κορύβαντες στις νίκες ερπετά στις ατυχίες, τους απαστράπτονες φαύνους και τις ύπουλες καρακάξες όσους χρωστούν και δεν δίνουν όσους μαζώχνουν χρηστικές σχέσεις με οδηγίες χρήσεως τους ανιστόρητους και τους αμνήμονες όσους σου στρώνουνε το δρόμο κι όσους σε κάθε βήμα καιροφυλακτούν τι να σου πω παιδί μου  εν ολίγοις  θα είναι λίγες οι φορές όπου θα πεις δες με, να! σίγουρα πατώ μα θα 'ναι δικές σου μοναχά  και σε κανέναν άλλο λόγο δεν θα δώσεις μόνο στην ίδια σου τη λύπη και τη χαρά

σκεπάζομαι τη σκιά αιώνων όμως δεν έχω βαρύτητα συνήθισα τόσο πολύ  να περιφέρομαι που έχασα σιγά σιγά κάθε βάρος και διάθεση  να κολλήσω τα πόδια μου σε στέρεο έδαφος δεν ήταν απόφαση συνειδητή ήταν ένα βήμα επιπόλαιο έξω απ' τον κόσμο όπου με άνεση όντας αόρατος σε αόρατους απόδιωξα κάθε έγνοια και φροντίδα ένας ξέγνοιαστος τέλεια ξένος πόση σπατάλη λόγου θεέ μου, πόσες λέξεις πεταμένες στον βόρβορο του ασήμαντου βλέπω τους επιβάτες με κινητά υπνωτισμένους σαν άθλιους υπνοβάτες κι απ' τον εσμό που μ' έριξες να ζω τι παράξενο ούτε και θέλω να ξεφύγω ούτε και τους μισώ δεν έχω μίσος θεέ μου δεν έχω τίποτα εκτός από κάτι ψιλά πενταροδακάρες αισθήσεων που τις ξοδεύω αλόγιστα στα τυχερά παίγνια της λήθης χτίζοντας στέρες υποθήκες για μελλοντικές σιωπές κι αποσιωπήσεις αν υπάρχει κάτι ήτανε κάτω από τις μάσκες τώρα τα στόματα ζέχνουν δηλητήρια υποκριτές και σαλτιμπάγκοι εγώ δηλαδή μέσα σε όλο αυτό το υπέροχο συνονθύλευμα της σιχασιάς το βράδυ ακούω ξαφνικά κάτι λυγμούς ξυπνώ ήτ...

Της σάρκας κακοφορμισμένες στοιβάδες σαν στραβοπατημένα παλιά υποδήματα ποιος μπορεί να χαίρεται ποιος άνετα να περιφέρεται προς τη φθορά γυναικεία κορμιά εσείς που μόλις διασώζετε κάτι απ' την αλλοτινή τη χάρη πόσο όμορφα διαγράφεται ένα χαμόγελο με τις ρυτίδες του πόση αίσθηση ζωντανή διαχέεται διασχίζοντας ξανά τα μονοπάτια που ρημαγμένοι έρωτες σμίλεψαν με τα χρόνια αγαπώντας τ' απομεινάρια  των αλλοτινών τόπων που υπήνεμα υπήρξατε λιμάνια και των σπιτιών τους γκρίζους τόνους που μένουν αποτύπωμα ανεξίτηλο για τις όμορφες μέρες που αληθινά υπήρξανε κι αληθινά ξεχάστηκαν σαν την άμμο μες τις τσέπες αποκαλόκαιρα που άλλοτε

Απόψε παρατήρησα για πρώτη φορά τις άδειες καρέκλες της κουζίνας οι καρέκλες λοιπόν έχουν μνήμη ναι χλευάστε μνήμη του κώλου κι όμως οι άνθρωποι χοντραίνουν πλαδαραίνουν  κουράζονται και κάποια μέρα χάνουν το σχήμα τους τα πράγματα όμως μένουν πίσω κι εκδικούνται οι άνθρωποι  απλώς διασχίζουν βιαστικά και λησμονιούνται