Ex Post

μην  με περιμένεις βάλε να φας πρέπει ν' ανέβω μ' όλο που το βάρος γίνεται όλο και πιο ασήκωτο αυτό που έχω μέσα και δεν το σηκώνουν πια τα πόδια μου έλιωσα τις σόλες μου ανέβα κατέβα και να πεις πως πρόφτασα λίγο από δω λίγο από κει μ' αυτά και μ' αυτά να πώς ξοδεύεται μια ζωή ολόκληρη στην αναμονή στα καλύτερα  που θα ρθουνε κι όλο σκέφτομαι κάτι τέτοιες ώρες πόσα δεν είπαμε που ήταν να ειπωθούν και πόσα δεν είπαμε έτσι απλά καταναλώνοντας τη σιωπή χρειάζεται ένας  κενός χρόνος μια λησμοσύνη μία παύση γερή που να κρατά τόσο όσο λίγο πριν  τηνκρίσιμηστιγμή του να χαθούνε όλα κι όλοι όσοι περιμένουν να μείνουνε μετέωροι στην αναμονή ενώ ο καιρός θα έχει ήδη πληρωθεί με τα υλικά  αυτών που οι εναπομείναντες ονομάζουν ανάμνηση

ψηλά θα 'χω το σπίτι μου  απάνω στο βοριά μη μου θυμώνεις πια δεν είμαστε παιδιά κι από του χρόνου το παιχνίδι αναβολή πια  δεν χαρίζεται καμιά φωτιά ό,τι δεν καίγεται αντέχεται ψευτιά σαν τα σκυλιά θα αλυχτάει η μοναξιά μέσα στον έρημο παντέρημο καιρό όσο μπορώ θα πολεμάω να σε χαρώ μια στα κλεφτά μια φανερά να μη χρωστάει παρτίδα η λύπη στη χαρά αφήνω πίσω μου συντρίμμια μου τα παραμύθια μου  να τα 'χεις συντροφιά

είπες πως θα πηγαίναμε μακριά κι ακόμα παραπέρα κάπου ψηλά να μην μας φτάνει κάθε πικρή στιγμή που ο χρόνος αδυσώπητα έχει υφάνει είχες ακόμα κάποτε πιστέψει μες στα βαθιά μεσάνυχτα πως σμίγουν μυστικά οι ρίζες χάμου' και τα πέταλα στον ύπνο μίαν αυγή πως ετοιμάζουν σιωπηλά όσα υπάρχουν δίχως βάρος  με τον λεπτό των μίσχο μια επανάσταση εντός κι όσα κρημνίζονται στο σκότος να γεννηθούν ξανά στο φως επιστροφή με νέο, αγαπημένο Moby, στην καλύτερη ίσως στιγμή του

είχα πει πως θα γυρνώ παράταιρα πως θα κοιτάζω εκεί που δεν το πιάνει το μάτι πως θα περιφέρομαι εντός διανύοντας την απόσταση από τη σύνεση έως την απόγνωση πως θα βρω μια γλώσσα που να καταργεί την ομιλία για να συνεννοούμαστε' όσοι πάμε ψηλαφητά και στα μισά ήδη του δρόμου ή και παραπέρα καμία βεβαιότητα δεν στεφανώνει τον βίο μας κι ακόμα' ότι θα προσπαθώ λίγο πιο πέρα να πηγαίνω να συνταιριάζω τα αταίριαστα να μην περιφρονώ το κάθε τι μικρό κι ασήμαντο κανείς μας δενξέρει πότε έρχεται ο καιρός της παρακαταθήκης εγώ που μόνο λέω  πως αγαπώ, αλλά, αλίμονο δεν ξέρω πόσες και πόσες πια φορές να έχω αδικήσει είπα ακόμα κι αν ποτέ τους' λόγια ρητά δεν ειπωθήκανε απ' τον καιρό που ακόμα θυμάμαι κι η μόνη βεβαιότης μου είναι πως αυτή η δήλωση από τότε πάντα και σταθερά μ' ακολουθεί ω, μην γελιέστε αν ό,τι βλέπετε  για κάτι άλλο μαρτυρά έχω βαθιά εγγεγραμμένη ατόφια παρακαταθήκη που ακόμα ωστόσο προσπαθώ μορφή να δώσω και ψυχή κι αυτή του νέου μέσα μου ορμή στη λησμονιά...

Αν δεν σε συγκινεί όταν μέσα  από τις απαστράπτουσες' αλουμινένιες καπνοδόχους και τις γκρίζες σοφιστικέ γρίλιες που μέσα απ' την τακτοποιημένη μάζα προβάλλει ένα άναρχο ερείπιο οι πλίθρες χάσκουν' μέσα απ' το ραγισμένο σώμα του  με πόρτα ξύλινη φτενή και το παλιό ντουί το πορσελάνινο στην είσοδο επάνω να στέκεται ο γλόμπος με το γείσο αν αυτό το χάλασμα πνιγμένο στις συκιές που διεκδικούν το χρόνο μέσα στον χρόνο και ποιος ο λόγος ' θα μου πεις για όλο αυτό' γιατί και τόση, πια, σπουδή μα είναι ετούτο ακριβώς που αξίζει όσο όλα, φίλε μου γι' αυτά που ήσαν κάποτε να χουμε λόγους να μιλούμε γι' αυτά που πέρασαν κι αφήσαν ίχνη που ακόμα αντιστέκονται δεν ξέρω ίσως να είναι κι ονειροφαντασίας πράγματα ισως γι αυτό με τους σοφούς και τους καλούς μας κυβερνήτας να μην μπορώ να διαλεχθώ παρά καλύτερα με ραγισμένα σκέλεθρα και χαίνοντα συντρίμμια που όλο νομίζω μου μιλούν γι αυτά που όλοι λησμονούν

στο περιθώριο πόσα δεν ειπώθηκαν' πόσες φορές οι υποσημειώσεις ήτανε πιο σημαντικές από το κείμενο καθαυτό οι καύτρες απ' τα τσιγάρα στα μπαλκόνια στις σκοπιές στις ξεχασμένες παραλίες των αλλοτινών καιρών κι έπειτα τίποτα δεν είναι ίδιο όλων το νόημα αλλιώτεψε μόνο αυτό το σήμα που ανταλλάσσουνε τα σώματα ερήμην μας χωρίς καν τη συγκατάθεσή μας μόνο αυτό διαπέρασε τα πιο στέρεα τείχη κι εγκολπώθηκε στο μέσα σου να λοιπόν οι σταθερές που υπάρχουνε σ' αυτόν τον κόσμο τα έζησα όλα πάλι σε μια στιγμή που διαρκεί ερήμην μας χάρις σε μας