Ex Post

Ανοίγω το σακάκι να διαπεράσει το χρόνο μου η νύχτα τα σκοτάδια που έρχονται από μακριά κάτω απ' τις μέρες σας κυλάνε ποτάμια ορμητικά υπόγεια ρεύματα λειαίνουν τις ψευδαισθήσεις των ξένων που λυμαίνονται το κάθε μέσα χαμογελάω στα κρυφά για τις μικρές ανταμοιβές που περιμένουν τα ομορφότερα λιβάδια που ετοιμάζονται στις ομίχλες κι ένα κορμί που φλέγεται από τον ήλιο που 'χει μέσα του φυλάξει όσο να πεις είναι μεγάλο πράγμα απέναντι στο τίποτα που ασχημονεί με ψέμα διαχωρίζοντας να αντιτάσσεις  το σμίξιμο με μια ανάσα χέρια ενωμένα απ΄το ποτέ στο ένα

Οι φίλοι είναι οι αόρατες ασπίδες το αντίθετο του περιττού ό,τι δεν χρειάζεται να ειπωθεί ή να περιγραφεί οι φίλοι δεν στέκουν μπροστά σαν ξερόκλαδα που κρύβουνε το φως είναι κορμοί γεροί να πιαστείς ριζώνουνε κι ευδοκιμούν και στις πιο άγονες  καρδιές οι μέρες δεν βαραίνουν ούτε κι απολείπονται αν χρειαστεί θα χαμηλώσουν κι αν πάλι τα πράγματα το ζητάνε θα ψηλώσουν χωρίς έπαρση όχι παραπάνω απ' όσο φτάνει το μπόι του καθενός από μας οι φίλοι γίνονται πρόσφυγες και μετανάστες εξόριστοι μέσα στα άνυδρα πεδία των μαχών που μαίνονται οι πόλεις τους καλοδέχονται και τα σπίτια χαίρονται από την παρουσία τους δεν κραυγάζουν είτε χαρά είτε λύπη νεύουν κι είναι αίφνης όλα κατανοητά στη ζωής τις αμέτρητες δυσερμήνευτες χίμαιρες

Ψάχνω  το σπασμένο παιχνίδι το στρατιωτάκι που του λείπουνε τα χέρια το σκισμένο τετράδιο τις πίσω σελίδες των σχολικών βιβλίων πόσα αφήσαμε στο μεταίχμιο της μνήμης και της λήθης κι όσο πιο μακρινοί  οι απόηχοι τόσο πιο αληθινές οι μνήμες όμως γιατί γιατί θυμάμαι πάντα μ' επιμονή την άλλη μέρα την επόμενη μέρα μέρα ηλιόλουστη μ ένα φως που καίει οι δρόμοι βρεγμένοι χωρίς βροχή κάποιοι με τις μάνικες τα είδα όλα πίσω απ' το τζάμι του αυτοκινήτου Πατησίων γωνία και Κοδριγκτώνος νόμιζαν, οι ανόητοι, πως βρέχοντας την άσφαλτο ξεπλένεται η μνήμη και ξεθωριάζει σαν κάτι καρό πουκάμισα παλιοκαιρίτικα έκτοτε η εικόνα αυτή έγινε μέσα μου η εικόνα ενός παιδιού που πριν καλά καλά σηκώσει το δάχτυλο στον ήλιο έμαθε τι σημαίνει να γνωρίζεις και να σωπαίνεις

και να το ξέρεις όλοι υπήρξαμε κάποτε το κορίτσι με τα λυτά μαλλιά το παιδί που παίζει στην πλατεία σχολειό το απόγευμα πόσα χρόνια χωράνε συμπιεσμένα μέσα σε μία kodak με τις θαμπές αντανακλάσεις των πρώτων χειμερινών φώτων πού ν΄' αναζητήσεις στη θάλασσα ίσως στις εθνικές οδούς τα βράδια στα χαρακώματα των σεντονιών στις γυμνές μας ρυτίδες δεν θέλω να μου δείχνεις ό,τι βλέπω με το σώμα γυρίζουμε διαρκώς σ' ένα γαϊτανάκι πιθανοτήτων τι υπήρξε τι θα μπορούσε τώρα σηκώνομαι πια χαράματα κ' αγωνιώ για την κάθε καινούρια μέρα και τα χέρια μου κρέμονται άγαρμπα στο κρεβάτι σαν νεογέννητου λαφιού στραβά κανιά και δεν έχω παρά να ζω θυμούμενος ή να θυμάμαι ζώντας καταναλώνοντας τις ζωές άλλων σε κρησφύγετα φανταστικά μέχρι που οι φωνές των παιδιών μας επαναφέρουν - γιατί έτσι πάντα γίνεται - σε τόπο εδώ σε τόπο αλλού άλλων που δεν γνωρίζω κι έχω μια τρυφερή ανησυχία για σένα που δεν τολμώ να ομολογήσω μήπως διασαλεύσω κι αυτή την εύθραυ...

Αν έπρεπε να κερδίσουμε άλλη μια γαμημένη μέρα θα τρέχαμε έξω πετώντας τα ρούχα δεξιά κι αριστερά πετώντας τα παπούτσια θα ξαπλώναμε στον ήλιο βλέποντας κατά πρόσωπο θα γευόμασταν τις πρώτες στάλες ή βλέποντας από μια μακρινή κορφή όλα τα ασήμαντα τόσο ψηλά που να μη φτάνει παρά μια μικρή ηχώ από τον θόρυβο της μέρας θα γινόμασταν ασήμαντοι και δεν θα υπήρχε έγνοια θα έρεα επάνω σου θα γινόταν ένα σώμα να είναι ένα και όχι μείον, διά, παρονομαστής θα έπαυε η γλώσσα να κυριαρχεί το νόημα θα ήτανε στα χέρια στα δάχτυλα στα χείλη αν το ζήτημα επίκειτο ως επείγον προσώρας ας συγυριστούμε μαζεύοντας τα νεκρά κύτταρα τινάζοντας τα σεντόνια και πίνοντας καφέδες σε ανακυκλώσιμα υλικά των μιας χρήσεως των εφ' άπαξ

So very few things so very few things are real I ve been feeling that I ve been feeling for every human ever what if I become a little more intense a little breakheart for every one for every one I know life is confusing it's getting harder as you try trying to gel along with all this foolish crap but I m still holding on its getting colder its getting older a living thing but I m still hoping to get along oh come embrace me you wicked scream under my bones halucinations still come across me an intense fear keeps me up at nigths that I might get self destructed before you come along evety drop tears me apart its raining dust and darkness as you close your eyes falling into sleep falling under this steep cliff love's over pain come as a relief and comfor me oh my dark rainfal