Ex Post

Επιβαίνοντες στον πολλαπλά οριζόμενο χρόνο θα γυρίζω με το βλέμμα φορτωμένο τα λαμπρά σκοτεινά σημάδια του έρωτα χωρίς υποσχέσεις πια' όχι λόγια για τα λόγια ώσπου να στίψω κάθε καρπό που γεννά ο λόγος και να μείνει μόνο ο πυρήνας ν' αποθέσω μέσα σου τη νέα μου σπορά έλα και τύλιξέ με σφιχτά πέφτω νικητής μέσα σ ένα ερεβώδες σκοτεινό και θερμό πέρασμα χάνοντας και ξανακερδίζοντας το δικαίωμα ν' ανοίγεται κάθε φορά ένας καινούριος δρόμος ν' απαλλαγούμε απ' όλα τα περιττά μόνο ο πυρήνας όλη η πορεία μιαν ανάσα κι ωστόσο μακριά ατέλειωτος δρόμος κι εμείς οι επιβαίνοντες οι μοναδικοί επιζώντες στο ολοκαύτωμα που ορίζουν τα μέσα κρυμμένα άγια και μυστικά που δεν φανερώνονται στον καθένα πολλοί περάσανε τα ίδια μονοπάτια και δεν κομίσανε παρά μονάχα την ίδια τους τη ματαιότητα ξέρω πως όλα αυτά μια μέρα ξέρω από τώρα κι αυτή τη γνώση μέσα σου καταλύω την ψυχή και το αίμα στα σπλάχνα σου μεταλαβαίνοντας

Τα Σάββατα ν' ανοίγεις τις πόρτες και τα παράθυρα να καλωσορίζεις το φως με φειδώ κι αγάπη να βγαίνεις έξω να εκτίθεσαι στον κόσμο δεν αξίζει σου λέω μακριά απ΄την αρένα και πώς με κουράζουν με τις φωνές με τις πόζες ένας κόσμος καδραρισμένος πιο δίπλα παρατημένα κορμιά χιλιάδες πατημασιές και μόνο μια βροχερή μέρα για να ξεπλύνει το πλακόστρωτο μην εμπιστεύεσαι όσους υπόσχονται δίνε αυτό που έχεις αντί να περιμένεις ανεπίδοτα και ψεύτικα το αληθινό σου λέω είναι αυτό που δεν φωνάζει δεν καμώνεται δεν πολιορκεί δεν εισέρχεται με βία απλώς ρέει αργά αργά σαν μια μικρή πηγή μ ένα φυλλαράκι για τάσι μικρή είναι η πηγή αθέατη σχεδόν μα το νερό της ξεδιψάει λες και περιμένει τα χείλη σου να σκύψεις και σαν λύτρωση μέσα σου αβίαστα να χυθεί

Και τότε σηκώθηκε κι είπε έναν μικρό μονόλογο σαν να είχε σκεφτεί και προβάρει τα λόγια καιρό πριν είπε, η στιγμή είναι εύθραυστη το ξέρεις θέλει προσοχή πολλή και δεν μπορείς αχ δεν μπορείς παρά να κυλήσεις να διαβείς μαζί της κι έτσι να περάσεις από τη μια μεριά στην άλλη γιατί η στιγμή δεν στέκεται δεν συλλογίζεται υπάρχει μόνο γιατί υπάρχουμε κι όπως περνάει περνάμε γι' αυτό σήμερα θα γελάω κι ακόμα θα έχω τη γεύση σου σαν ζωντανή ανάμνηση αναπαράγοντάς τη μέσα στο λαβύρινθο του νου πάλι και πάλι ως την επόμενη φορά πρόσεχε λοιπόν τη στιγμή σιγά και σιωπηλά είναι εύθραυστη όπως κι εμείς

Ένα φιλί μόνο που πάει κι έρχεται και φεύγει ξανά το σώμα που γερνά και βαραίνει που ασφυκτιά μέσα στο ίδιο του το δέρμα ένα φιλί μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος των περασμένων ημερών κι οι νύχτες ντύνονται φωτεινά στολισμένα παράθυρα άλλοι γυρνάνε άλλοι που δεν φτάνουν ποτέ δεν ζήτησα πολλά κι ούτε μου δόθηκαν βλέπω τώρα μέσα στα μάτια μου τη ζέστη από έναν ήλιο που δεν έχει ακόμα φτάσει αλλά ξέρω πως είσαι στο δρόμο κι ο δρόμος είναι καλή συντροφιά γλυκειά απαντοχή για τους κουρασμένους μακρινούς παλιούς ταξιδιώτες

Να μιλάς για μας να γελάς για μας να φιλάς, ν' αγαπάς να μιλάς Να γυρνάς σε μας να μη σταματάς να κυλάς, να σκορπάς να μεθάς Να πονάς για μας να 'σαι όπου πατάς να σκιρτάς σαν και μας να περνάς Να μιλάς για μας να γελάς με μας να φιλάς, ν' αγαπάς να μιλάς

Μαύρο τίποτα δεν σταματά αυτή την κάθοδο αίμα μαύρο πηχτό τελευταίες σκέψεις σπασμένες θολές όλου του κόσμου το σκοτάδι πλάκωσε το στήθος πνοή καμία όπως όταν έρχεται κανείς με ξάφνιασμα στο μεταίχμιο ζωή και μη ζωή κλειστό δεν μπορώ να βγω θέλω να γυρίσω ακόμα για λίγο ακόμα ελπίζω κι εκεί που λέω πάει αυτό ήταν αφήνομαι και στο σκοτάδι που ήρθα ξαναγυρίζω

Δεν μιλάμε για να μιλάμε δεν είναι η ζωή κουβέντα να γίνεται πόσα νοήματα χαμένα μέσα στον ακατάσχετο ορυμαγδό των λέξεων όμως μόνο αυτά έχουμε αν λέω τώρα σ' αγγίζω και μέσα μου κυλάει ένας ζεστός ποταμός πάει να πει πως δεν σ' έχω αν λέω το γλυκό σου στόμα με κυνηγάει σαν άηχο όνειρο σε σκοτεινά δωμάτια τότε δεν είμαι μέρος του ακόμα και στ' όνειρο επισφαλές έρχεσαι λίγο φεύγεις το πιο πολύ αδιανόητο το πόση απόσταση μπορεί να εγκαθιδρύσει το κρύο δεν το' αποδέχομαι και το πολεμώ με λέξεις που ΦΩΝΆΖΟΥΝ λέξεις που ασθμαίνουν που αισθάνονται για λογαριασμό του σώματος αυτές είναι τα αισθητήριά μου τις αποθέτω απλά για να ζεσταίνουμαι μαζί τους

υπάρχει ζωή; πριν υπήρξε ποτέ' κάτι άλλο εκτός από νεφελώματα αναμειγμένα υγρά σκοτάδι και πόνο όπως ξεκινά σαν κάποιος να πετάει το νήμα κι αν καταφέρεις και το πιάσεις κάνεις το πέρασμά σου ένα δυο βήματα αδέξια στην αρχή κι έπειτα με γνώση καμία ή σοφία μόνο με τον έρωτα πασχίζει η ψυχή ν' ανέβει πιο πάνω' μια ιδέα τον έρωτα που δεν ξέρει από ιδέες η μόνη αλήθεια που ίσως νιώσει κανείς προτού γλιστρήσει με μια άφωνη έκπληξη όπως έκανε είσοδο σ' αυτή τη ζωή

Είναι μια μέρα καλή βρίσκω ξανά όλα στη θέση τους απλά και ξάστερα ήλιος λαμπερός που έλειπε καιρό όμορφο χαμόγελο γλυκό πόσα απλά πράγματα πόσο απλά  ούτε μεγάλα ταξίδια ούτε ωκεανοί κι απέραντες αποστάσεις μέχρι το μικρό απίστευτο καφέ αν απ' τη γωνία ξαφνικά προβάλεις σαν μια ταινία όλα μα όλα κυλούν από κείνες τις παλιές αμερικάνικες που τα κορίτσια θροϊζοντας τα φουστάνια τους στην περασιά τους κι όλη η γειτονιά γεμίζει χρώμα και φως χείλη  γλυκά ίσα που πήρα μια γεύση ήδη, δες, χορεύω δεν περπατώ πού να σας είχα μονάχα εδώ δικά μου ίσως και να πετούσα τότε σαν νεαρός θεός στον  ουρανό