Ex Post

Το ξέρω η καρδιά μου φλέγεται ο ύπνος που δεν έρχεται οι ώρες που κύλησαν που θα 'ρθουν ήσυχες μακρινές  ανούσιες Κυριακές το απόγευμα στο σπίτι με τον καφέ στο δρόμο που ο ήλιος  χάνεται νωρίς ένα κομμάτι ουρανό ζήλεψα ένα φιλί  ένα κάθισε πλάι μου μια στιγμή μέσα στις τόσες η ζωή μια στιγμή να την προφτάσουμε να ζήσουμε  κι εμείς μια Κυριακή που να μπορούμε να λέμε: είναι δικά μας  αυτά τα κοχύλια που μαζέψαμε μέσα στην κάψα του Αυγούστου κι αφήσαμε στο περβάζι για να θυμόμαστε, μια Κυριακή σαν τις άλλες που ήταν όμως ολοδική μας

Ναι είν' αλήθεια οι λέξεις  φθείρονται σκορπίζονται αδυνατίζουν φθίνουν όμως  οι αλήθειες ηχούν χωρίς λέξεις γίνονται αίσθηση ορμή σώμα και αίμα άγγιγμα κραυγή ψίθυρος ανάσα κοφτή όλα όσα ενοικούν μέσα σου - εγώ μαζί - περισσότερα απ' όσα λέω απ' όσα ποτέ θα πω μόνο ό,τι δε λέμε γίνεται "είμαστε" κι ό,τι είμαστε δεν είναι λέξεις μόνο "είναι" μόνο

Δεν έχω παρά μόνο μία ημέρα ώρα σκέψη μετέωρη στιγμή για να έρθεις να μείνεις απόψε τώρα να χαθούμε να χωρέσουμε το άπειρο σ ένα σώμα Ένα Όχι δύο όχι "δικό μου", "δικό σου", αυτά τα μικρόψυχα, ξέρεις, που αρέσουνε πολύ στους σοβαρούς και μετρημένους Ένα μόνο Όπως: μία μέρα μία εκδρομή μια ανάσα μια θάλασσα μια ζωή

Κοίτα, έχω μια ιδέα Ξέρω οι εμπνεύσεις μου δεν είναι δα σπουδαίες Απλώς, να, έλεγα ν' ανεβούμε σ΄ έναν λόφο, ξέρεις. εκεί όπου οι λύπες φαίνονται μικρότερες Τα δειλινά κάπως μελό, τα δακρύβρεχτα αυτά που συνηθίζω Ίσως και να κατεβούμε στ' ακρογιάλι,  - όχι και τίποτα εξωτικό - αυτά τα λίγα που μπορώ Γιατί κι αυτά έχουν φωνή Μιλούν απλά τόσο ανεπαίσθητα που λες, σιγά μωρέ, που έχει κάτι να μας πει και ο μικρός Σαρωνικός Κι όμως, αυτός ο όρμος ο ασήμαντος είναι εκεί πάντα και σκεπάζει τους τελευταίους εραστές Απλώνεται νωχελικά και με ψυχή αλλά και σώμα σαν μια γυναίκα όλος δίνεται που όσο τίποτα ποθεί ν΄ αγαπηθεί και ν' αγαπήσει

Η "Χαρά" επάνω στις τραβέρσες αναπολεί αγκυροβόλια θάλασσες φωνές ανθρώπων χειρονομίες ευχές παιχνίδια παιδιών κρασί κι αλμύρα στα χείλη Όλα είναι εκεί ακριβά ενθυμήματα κρυμμένα επιμελώς κάτω απ' τη σκουριά και τη θλίψη των αναχωρήσεων Τα χείλη θυμούνται πάντα γι αυτό παίρνουν το σχήμα είτε της πίκρας είτε της λήθης ή της συγχώρεσης Τα χείλη είναι χάρτες εξάντες των κορμιών σηματωροί των αισθήσεων Η "Χαρά" ονειρεύεται καινούρια ταξίδια το κορμί της το σμιλεύει ο χρόνος τα μίλια που διανύθηκαν κι εκείνα που έρχονται μαζί με το κύμα απαλά και ήσυχα σαν την αγάπη

Είναι που ήξερα πως ήσουν από πάντα για μένα μονάχα τίποτα άλλο πες μου τώρα  την πόρτα πώς ν' ανοίξω πες μου  απ τα χέρια μου τα άδεια πώς ν΄ αφήσω η μέρα να γλιστρήσει σα σκιά  πώς να πω ένα γεια και να επιστρέψω στο κέλυφος  του κόσμου τ' αδειανό δεν έχω, κοίτα,  παρά μόνο δυο φτερά κρυμμένα πίσω απ΄ τη σιωπή μου κι είναι που θέλω κι άλλο τόσο το ποθώ:  - να πετάξουμε -  να φωνάξουμε να ξυπνάμε  ο ένας  για τον άλλο κρατώντας το χέρι για ν΄αντέξουμε να πονέσουμε και να πιστέψουμε στο μικρό  ολοδικό μας καλοκαίρι Δεν έχω, κοίτα,  παρά μόνο δυο φτερά που τα διπλώνω κάθε αυγή προσεκτικά και τα φυλάω κάτω απ' το άδειο μαξιλάρι