Ex Post

Γυναίκες, φωνές που καίγονται Σώματα πηγές που ξεδίψασαν Καρδιές που στο κύμα αντέξαν Αγκαλιές που στο δάκρυ μουσκέψαν Γυναίκες, που μιλούν και σωπαίνουν κι όσα λεν άλλα τόσα υφαίνουν κρυφά κάθε βράδυ αιώνες και γίνονται και φωτιές και χειμώνες Γυναίκες, που το χρόνο ορίζουν και στο πλήθος έτσι απλά ξεχωρίζουν Γυναίκες, μαύροι κύκνοι και άγγελοι της μέρας γητειές της νύχτας αρχάγγελοι Απόψε, ξαναπιάνουμε το νήμα του αφιερώματος στις γυναικείες φωνές. Αγαπημένη Ελένη Πέτα μαζί με τον εξαιρετικό Παναγιώτη Μάργαρη σε all time classic μελωδίες. Καλή ακρόαση... 

Αυτά που θες μπορώ να είμαι όσα ζητάς και άλλα τόσα όσα δεν έδωσε η ζωή ίσως γιατί ποτέ δεν είχε Να πετάξουμε να φωνάξουμε δυνατά όσο κανείς: Eίμαι εδώ γιατί εδώ είσαι και πατώ εκεί που αγγίζεις και μπορώ, ναι μπορώ, να γυρνώ στον κόσμο πάλι και να μου λείπει, ναι να λείπει, η αγκαλιά σου η μεγάλη  - για δες, μεγάλωσα    κι όμως δεν άλλαξα    και ό,τι κέρδισα    όλα τα χάρισα - και  είμαι εδώ γιατί εδώ είσαι και πατώ εκεί που αγγίζεις και μπορώ, ναι μπορώ, να γυρίζω στο πλευρό μου και ν' αντικρίζω όλο το φως να είναι δικό μου όλο δικό μου

Τώρα θα έπρεπε κανονικά φυσιολογικά αντί να κάθεσαι να μετράς τα κύματα στην προκυμαία θα έπρεπε λέμε να κάνεις βόλτα στην παραλία με πόδια γυμνά με την αλμύρα των χειλιών και τις ψιχάλες, ροές αγγέλων, στα μάγουλα με τα χέρια πλεγμένα και να λες ποτέ μην αφήσεις να με καταπιεί αυτό το κύμα ποτέ μην επιτρέψεις τη ζωή να προσπεράσει γι αυτό ανοίγω τα χέρια τεντώνω την καρδιά μου μέχρι να σπάσουν οι χορδές και σαν παλιά κιθάρα να ηχεί μέσα απ' τη φθορά της χρήσης ο πιο γλυκύς ο ήχος το πιο όμορφο βιμπράτο οι μελωδίες που θα 'θελες ν΄ ακούσεις μα ποτέ δεν έπαιξε κανείς γι' αυτό και μόνο λέω εδώ να ζήσουμε τώρα Σήμερα κάτι απ' τα παλιά. Μια από τις σταθερές στο χρόνο αξίες της θρυλικής 4AD των (αιωνίως) εφηβικών μας σκοτεινών αναζητήσεων. Ταιριάζει και με το συννεφιασμένο σκηνικό, τώρα, εδώ στο camping Καστράκι, στην παραλία της Πλάκας, στο Δρέπανο του Αργολικού κόλπου...  

Εγώ δεν είμαι παρά ένα σπασμένο μολυβένιο στρατιωτάκι ένα παιχνίδι που στα χέρια σου ακουμπάω πέφτω, σηκώνομαι, πέφτω στροβιλίζομαι στο πάτωμα ανεβαίνω με μιας στον ουρανό απογειώνομαι στο κορμί σου και βουτάω αποκαμωμένος γελώντας όπως πρώτα στο κενό του κόσμου στον αντίλαλο των κυμάτων στη φλύαρη καθημερινή απουσία των ανθρώπων ξαναγεννημένος πόσο πιο καθαρά πόσο πιο επώδυνα πόσο πιο αληθινά σαν τα μικρά παιχνίδια στο συρτάρι ξεχασμένα πόσο πιο βαθιά σαν την ανάσα της νύχτας να είμαι εκεί που είσαι να σβήνω εκεί που χάνεσαι να πονάω εκεί που καίγεσαι να σε φτάνω και να μη σε φτάνω να χάνομαι μέσα σου να σε χορταίνω και να μη σε χορταίνω όταν ολόλαμπρη και σύγκορμη δίνεσαι και χωρίς λόγια λες όσα ποτέ πριν μόνο εσύ τώρα πάντοτε

Έτσι, για να πω γεια είμαι καλά τα καταφέρνω μόνο που κοίτα καμιά φορά θυμάμαι σαν σε όνειρο μακρινό: διαδρομή μόνος απ' τη δουλειά καφές,  απόβραδο στην παραλία και να μην υπάρχει κανείς να περιμένει ούτε μήνυμα ούτε σκέψη κι αίσθηση βαριά γυρίζοντας επίμονα  γύρω απ' τις εμμονές μοναχικά βράδια μ άδεια τα χέρια κλειστό το στόμα πικρή γεύση άφησα πίσω στη στροφή της παραλιακής ποτέ πια σηκώνομαι με αγωνία μήνυμα: "είμαι εδώ έρχομαι σε περιμένω"

Ανήκουμε στα όνειρα τα χρόνια μας τ' απόνερα ζωή, χωρίς αγάπη ποιος αντέχει σκορπάμε τα γινάτια μας κι ο ορίζοντας στα μάτια μας σαν θάλασσα που σύνορο δεν έχει Ανοίγουμε παράθυρο και μεσημέρι ράθυμο βουτάμε στης ψυχής μας το λιμάνι να φεύγουν τα καράβια μας στα σώματα τα χάδια μας σαν ήλιος στου Αιγαίου το σεργιάνι Δεν έχω κανένα άλλο πιο δικό μου απ' το ξημέρωμα του δρόμου μακριά απ' την πόλη που ξυπνά Κι αν θέλεις γίνε απόψε τ' όνειρό μου να σ' έχω πάντα στο πλευρό μου ζωή για δύο έτσι απλά Και πάνω εκεί στα  σύννεφα μου είπανε πως γύρευα να δώσω μιαν απάντηση στο χρόνο τα ρούχα πώς παλιώσανε τα λάθη που φιλιώσανε να πω και με τη λύπη να τελειώνω Το χέρι στο τιμόνι σου να μην κοιμάσαι μόνη σου και φύγαμε μωρό μου απ' τις γραμμές μας να δούμε τα καλύτερα κι ας χάσαμε νωρίτερα να ζήσουμε τις μέρες τις δικές μας Δεν έχω κανένα άλλο πιο δικό μου απ' το ξημέρωμα του δρόμου μακριά απ' την πόλη που ξυπνά Κι αν θέλεις...