Ex Post

Εμού του ιδίου οι εμμονές οι πλάνες οι προσδοκίες Εμού του ιδίου οι αντιθέσεις οι υποσχέσεις οι λόγοι Εμού του ιδίου που πέτυχα που αστόχησα που θέλησα που μπόρεσα Εμού του ιδίου η επιθυμία η προσμονή Εμού του ιδίου τα παλιά και τα καινούρια τα φορεμένα τα τριμμένα τ' άφθαρτα Εμού του ιδίου εσύ που διαπερνάς το κέλυφος που ενδημείς εντός εμού του ιδίου

Μονόφθαλμος διατρέχοντας αδιεπάραστα ρήματα:  - θέλω    μπορώ     κάνω   - περίμενα    ζητούσα  - θα είσαι    θα φεύγεις    θα επιστρέφεις μέσα  στο ασυνάρτητο πλήρωμα των λέξεων Στο εξής Θα κείμαι ενθάδε στο πλευρό όσων ερίζουν για μια  στιγμή αλήθειας στον πάτο της αμφιβολίας στο περιθώριο  του ανέφικτου Που ασφυκτιούν για λίγη όραση που να δικαιολογεί την καθημερινή αφανή  επανάσταση του φωτός

Το κατσαριδάκι μου στον τοίχο στο τασάκι μου στα πιάτα μου τα στοιβαγμένα πώς ομοιάζει μου εμένα! Διασχίζει την κουζίνα Ταξιδεύει απ' το χωλ Περνά σύριζα στον τοίχο Στ' όνειρό μου που σκεπάζει το σκεβρό μου το κρεβάτι μπαίνει σφήνα και ταράζει. Κρύβεται κάτω απ' τα ρούχα που στο πάτωμα σκορπίζουν Με σπουδή περνά μεγάλη έπειτα απ' την κουζίνα Ανιχνεύει την αρμύρα των κορμιών μες το σκοτάδι. Ένα, τόσο δα, δικό μου αλλά τόσο και δικό σου μες τη νύχτα εποπτεύει Κι από των κορμιών τη θέρμη ως κι αυτό, δες, ξενυχτά. ψιθυρίζοντας μαζί μας τα μικρά του μυστικά Τέλος κρύβεται μονάχο το ξημέρωμα σαν έρθει Μέχρι το άλλο  πάλι βράδυ στου έρωτα την αγρυπνία θα 'ναι κει κι αυτό παρόν, το ζωύφιο ζαβόν!

Ήταν καιρός που άλλοι δεν ξέραν κι άλλοι ρωτούσαν άλλοτε περαστικοί άλλοτε ψιθυρίζοντας Μόνο που, να, κανείς δεν τραγουδούσε Τώρα, πώς γίνεται να βγεις να τραγουδήσεις: χωρίς φωνή χωρίς ψυχή χωρίς αίμα Κόκκινος ορίζοντας χείλη που ματώνουν χέρια που απλώνουν Ήταν καιρός να πετάξουμε να σηκωθούμε στα ψηλά μας όνειρα να τεντώσουμε λίγο την καρδιά να γευτούμε ένα κατακόκκινο φιλί Ήταν καιρός να ξερημάξουμε τις μέρες μας Να βγούμε έξω με το πουκάμισο ανοικτό και την ψυχή καθαρή Ήταν καιρός για όλα όσα από καιρό κι εσύ ζητάς όπως κι εγώ

Στο σώμα μου επάνω να σε τύλιγα σα ρούχο σαν πετσέτα νοτισμένη απ' του έρωτα το κύμα καθώς μόνος μες στο στόμα των φιλιών θα ' χω ακόμα της ανάμνησης αλμύρα καθώς φεύγουνε οι ώρες και κυλάνε και σκορπάνε όπως φεύγουμε και πάμε και ξανά εδώ γυρνάμε εδώ πάρε με ζωή μου μες την έρημο του κόσμου τ' άρωμά σου μόνο δος μου να'ναι θάλασσα και φως μου ζέφυρος και  άγγελός μου Χρόνια Πολλά, λοιπόν! Και χαρούμενα, ντε! 

Στρέφω, κοιτώ και προχωρώ τώρα σφιχτά κρατώντας μίας αυγής το μυστικό Στην άκρη το κύμα που περπάτησες έγνεθα αχτίδα αχτίδα μιαν ολοπόρφυρη Κυριακάτικη καλημέρα καθώς τα πλοία αργά περνούσαν σαν η στιγμή μετέωρη στον ορίζοντα δε ζύγιζε το χρόνο παρά τους χτύπους βαθιά μέσα στη φλέβα στα χέρια που 'μειναν πλεγμένα κατάρτια σώματα ψυχές, αρμοί κι ανάσες τα ξάγρυπνα άστρα που είδα στα μάτια σου γλυκά στον ύπνο να προσπέφτουν (Αντί ευχών, λοιπόν... I can hear the birds, I can see them fly, I can see the sky...)

Είμαι στο μυαλό σου στην καρδιά σου και στο σώμα Είμαι στο παραμιλητό στην τελευταία σκέψη στην κοφτή ανάσα στη λοξή ματιά Είμαι κάτω απ' το ρούχο στο δέρμα και στο αίμα Στις σιωπές και στο γέλιο Είμαι το σχόλιο το αστείο και το σοβαρό Είμαι αυτό που λέγεται κι αυτό που αιωρείται Η υπόθεση κι η βεβαιότητα Το υπονοούμενο κι ό,τι ακόμα δε λέγεται Είμαι ό,τι σημαίνει κι όσα ψάχνουν για νόημα Είμαι μια στιγμή κι ο χρόνος που τελειώνει Οι μέρες που έρχονται κι ο σκοτεινός ορίζοντας Τα σύννεφα ακόμα κι η ξαφνική βροχή Το ξημέρωμα στην παραλία κι ο σύντομος δρόμος της επιστροφής Είμαι ο καφές και το πακέτο στην τσέπη Το διάλειμμα κι η λιγοστή ώρα της απόδρασης Η εβδομάδα που πέρασε κι η νύχτα που σβήνει Οι σκέψεις οι αντιθέσεις Τα χέρια που μ' αγκαλιάζουν είμαι Ό, τι ξεκινά και καταλήγει σε σένα είμαι Παιδιά, sorry, αυτό το 'χω ξαναπαίξει, αλλά γουστάρω!

Μερικές φορές ο καλύτερος τρόπος να διηγηθείς μια ιστορία είναι  να τη ζήσεις Κι αν  το ταξίδι σε βαραίνει Κι αν  ο δρόμος είναι σκοτεινός και δύσκολος τόσο το καλύτερο Αυτά που θα 'ρθουν δεν θα περιμένουν Αυτοί που φεύγουν κι αποχαιρετούν έχουν πάντοτε στα μάτια μια σιωπή κι ένα παλιό κοχύλι που βρέθηκε καιρό μετά στη μικρή χούφτα ενός παιδιού που αγνοεί πόσα δάκρυα ενώνουν αυτόν  τον κόσμο με τα  μακρινά ατέλειωτα ταξίδια