Ex Post

Είπες, το σώμα ακροβατεί πονάει ό,τι ποθεί ανοίγει τα φτερά στο φως εκτείνεται τη μέρα τη νύχτα συστέλλεται τη νύχτα χάνεται για να αντέχει κράτησέ με, φωνάζει, νίκησέ με, κραυγάζει, γίνε τώρα εμείς κάθε λεπτό κάθε πνοή κάθε νεύμα όλα όσα δε λέγονται γιατί ήδη γνωρίζεις σαν να 'χουν ειπωθεί χιλιάδες φορές μα ποιος, αλήθεια, και γιατί να φοβάται τη σιωπή τι να σκέφτεσαι, άραγε, όταν το μόνο που ήθελα ήταν να γύρω στον ώμο σου και να σου λέω όλα, να δεις, θα περάσουν κράτα με σφιχτά μόνο

Γίνε φωνή μου και σώμα μου το ένα και το ποτέ η στιγμή και το τώρα η μοναδική μου ώρα η ατέλειωτη αναμονή οι ανάσες τα βραδινά τρένα τα βήματα στο σκοτάδι τα φωτεινά σήματα στον ορίζοντα ο αντίλαλος στη σιωπή Γίνε όλα και περισσότερα απ' αυτά Τα λόγια που δεν λέγονται τα μικρά μυστικά και οι κρυφές σκέψεις Τα μύχια και τα φανερά Ανομολόγητα και συγγνωστά Απ' ό, τι γίνονται τα πράγματα τα μικρά και τα μεγάλα Όλα όσα υπάρχουν μέσα μας και εκεί έξω που με χαρά  και  πόθο αντικρίζουμε Αυτά που γιορτάζει η ζωή Όσα θέλω κι όσα κρύβω με φόβο μην ξαφνικά χαθούν Μη σκορπίσουν στον ενεστώτα επίβουλο Έτσι, καταλαβαίνεις γιατί σαν δώρο εύθραυστο τις ώρες σου κρατώ και τις σφίγγω στα χέρια μου με των παιδιών τη λαχτάρα Δυό ώρες μονάχα Δυό ώρες, τα πάντα

Πώς μπορείς, πες μου, όταν ακόμα τα κύμβαλα ηχούν οι αρμονικές σιωπές της αντίστιξης των ποιητών, των χαμένων, των λαμπρών λαμπαδηφόρων του φωτός που συντρίβει τις αυταπάτες ακόμα, σιωπηλά ταξιδεύουν μέσα στη νύχτα; Πώς μπορείς να λες "δεν καταλαβαίνω"; Τι άλλο, λοιπόν, τι άλλο από το σώμα της άνοιξης το έγκλειστο πάθος το ερμητικό σφρίγος της ζωής εκεί έξω εδώ σιμά δίπλα σου, να! Φωταγωγώντας την άβυσσο τα πάθη τα ανθρώπινα, τα θεϊκά, τα λυγρά Μα, διάολε, δε μιλώ για μένα, δεν καταλαβαίνεις; Παίρνω φωνή για σένα παίρνω νερό και φωτιά και στάχτη Παίρνω μνήμες, φωνές σιωπές, αντηχήσεις Νότες που σημαδεύουν τον ουρανό χορηγούς της αθανασίας Μα, δεν ακούς; Συγγνώμη, μα θα το ανεβάσω ολόκληρο, για όποιον θέλει να το απολαύσει ολοκληρωτικά. Ακούστε, δε, τουλάχιστον την εισαγωγή και το πρώτο κομμάτι...

Μ' εσένα μπορώ  να είμαι ψίθυρος και κραυγή το τελευταίο τσιγάρο κι ο πρωινός καφές άσκοπες περιπλανήσεις αποχαιρετισμοί, φιλιά ο άνθρωπός σου γυναίκες που καίγονται με σθένος ερμητικά λόγια σώματα που ψηλαφίζουν το μεταίχμιο κι ασπαίροντας λικνίζονται στην άβυσσο όνειρο της ημέρας χορός στη βροχή άνθρωποι που περνούν και μνήμες που μένουν απρόβλεπτο και τελεσμένο μια μάχη που κερδίζεται μια λάμψη στο σκοτάδι χιλιάδες που πορεύονται κι άλλοι τόσοι μόνοι αυτοί που αναζητούν όσοι πληγώνονται όσοι μένουν πίσω όσοι σηκώνονται  και συνεχίζουν Άσε με, λοιπόν, κρατώντας το χέρι σου να σβήνομαι στον ορίζοντα σαν δείλιο φως σαν όλοι οι άνθρωποι που τώρα δα αφήνουν πίσω τους τη μέρα και στα μικρά της ζωής τους τ' απογεύματα  σε έναν ώμο ακουμπούν και ξαποσταίνουν

Αφού, λοιπόν, πια μπόρεσα στο σώμα μου, στα χρόνια μου να ρίξω μια φωτιά Και στη σκηνή ανέβηκε να παίξει, να κερδίσει η αλήθεια την ψευτιά Ό,τι  μπορείς όσο κανείς να με πιστέψεις κι αν δεν τα βρεις όσα ζητάς να επιστρέψεις Καρδιά μου, μόνο οι άνθρωποι ξεχνάνε να ζούνε, να γελάν και ν' αγαπάνε Καρδιά μου ό,τι έχει απομείνει στο κρύο που μας δέρνει να σε ντύνει Κι αν είναι μέρες δύσκολες τις νύχτες όπως ήρθες της ζωής μου ξαστεριά Ν' αντέχουμε στα ζόρια μας στα λίγα, στα μεγάλα ώσπου να 'βρουμε στεριά Ό,τι  μπορείς όσο κανείς να με πιστέψεις κι αν δεν τα βρεις όσα ζητάς να επιστρέψεις Καρδιά μου, μόνο οι άνθρωποι ξεχνάνε να ζούνε, να γελάν και ν' αγαπάνε Καρδιά μου ό,τι έχει απομείνει στο κρύο σου μονάχη μη σ΄αφήνει Έτσι, απλά το σκέφτηκα και είπα να περάσω να σου πω πως σε ζητώ Κι όπως με καλωσόρισες πώς βρέθηκα ένα βράδυ στη Θησέως να πετώ Ό,τι  μπορείς όσο κανείς να με πιστέψεις κι αν δεν τα βρεις όσα ζητάς να επ...

Δες, στο κορμί, γυμνά σπαθιά, τα χέρια σμίγουν Κι εκεί στο φως  αναρριγούν βαθιά ποτάμια Πάνω στα βράχια  εμείς, για δες,  σιμά στον ήλιο Ίδιοι το φως μονάχα εμείς μες τη φωτιά του  Σαν εραστές  και σαν παιδιά της προσμονής Σαν ανυπόταχτοι Σεβάχ  και σαν ικέτες Σαν μεθυσμένοι ακροβάτες στο κατάρτι που όλο ζυγίζονται  στο άκρο κι όλο στέκουν μ' αυτή τη ζάλη στου μετέωρου το άλμα Με ένα σώμα μ' ένα βήμα που όλο στέργει για να τελειώσει στο "σε θέλω"  και στο "τώρα"