Ex Post

Με τρομάζουν οι άνθρωποι με τις βεβαιότητες. Με τα στέρεα, ατράνταχτα επιχειρήματα, τις θέσφατες αλήθειες, τις ακλόνητες αποφάνσεις.  Με τρομάζουν αυτοί που κατέχουν το μύθο και την αλήθεια. Που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Που ξέρουν τ' απομέσα και τ' απέξω, τα ρητά και τ' άρρητα.  Που με ευκολία σηκώνουν τα λάβαρα και την άλλη στιγμή τα υποστέλουν.  Που αποθεώνουν και δικάζουν. Που με περισσή φροντίδα εξυμνούν και διαπομπεύουν. Που κραυγάζουν και κωφεύουν.  Που εξισώνουν θύτη και θύμα.  Που όλο οι άλλοι φταίνε. Που πάντα κάποιος φταίει.  Που δεν αναγνωρίζουν το ενδιάμεσο, το μεταίχμιο, το ενδεχόμενο και μου ζητούν να πάρω θέση στ' άκρα.  Που με συμπιέζουν στο ακλόνητο σύμπαν τους, καιροφυλακτώντας να ξεσχίσουν την πρώτη αβεβαιότητα, την παραμικρή απόκλιση απ΄ το δόγμα, την αίρεση, ως επιλογή και εκλογή αλλά και στάση. Μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της υφέρπουσας- φασίζουσας απολυτότητας επικαλούμαι και πάλι τον ελευθεριακό λόγο ε...

Απόψε μια αναφορά στον Ζοζέ Σαραμάγκου με αφορμή την προμετωπίδα αυτού του blog:   Σπαράγματα νεκρά από κόσμους που δεν πρόλαβα να σώσω  ό,τι πασχίζω ν΄αποδώσω Κι ό,τι γυρνά ξανά στο στόμα και γίνετ' ένας στίχος είναι της μοναξιάς ο ήχος... Αντιγράφω λοιπόν από τον Πορτογάλο νομπελίστα και πραγματικά προοδευτικό διανοούμενο - και πάνω απ΄όλα συνειδητό πολίτη -  το παρακάτω απόσπασμα, όπως το παρέθεσε στο blog του: "Μεταφέρουμε αυτό που βλέπουμε και αυτό που αισθανόμαστε (αν υποθέσουμε ότι το "βλέπω" και το "αισθάνομαι", όπως τα αντιλαμβανόμαστε συνήθως, είναι κάτι παραπάνω από τις λέξεις με τις οποίες μας είναι σχετικά εφικτό να εκφράσουμε το ιδωμένο και το συναίσθημα...) σε ένα συμβατικό κώδικα σημείων, τη γραφή, και αφήνουμε στις περιστάσεις και στις συμπτώσεις της επικοινωνίας την ευθύνη να φέρουν ως την αντίληψη του αναγνώστη, όχι το ακέραιο της εμπειρίας που προτιθέμεθα να μεταδώσουμε (αναπόφευκτα μερικό σε σχέση με την πραγ...

Περνούν αδυσώπητα οι μέρες.   Δυσκολεύομαι ήδη να ακολουθήσω τις εξελίξεις. Δυσκολεύομαι να ανιχνεύσω τα βήματα και τις συντεταγμένες.   Έχω κουραστεί με τη μιζέρια, την υπόρρητη βία, τη δυσωδία αυτών που βυσσοδομούν, τη ματαίωση, την απουσία προοπτικής, την καταστροφολαγνεία και την αδιάκοπη ανακύκλωση της ανθρωποφαγίας, με τη μισερή υποκρισία, την προπέτεια της αμάθειας, την αλαζονεία της κάθε μικροεξουσίας, τα πολλαπλά προσωπεία του ψεύδους … Δεν επιθυμώ τίποτε άλλο παρά να βγω έξω, ν' αρχίσω να περπατάω και να εύχομαι να μη σώνεται ο δρόμος.   Ανεβαίνω τρέχοντας δίπλα στο ξερό ποτάμι ακολουθώντας αντίστροφα τη ροή. Μετά σταματώ, βάζω τα ακουστικά και κατεβαίνω παράλληλα με το άλλο μεγάλο ποτάμι, τη Θησέως.   Ανοίγω δρόμο αυτιστικά σαν υπνωτισμένος στο πεζοδρόμιο.   Όσο πλησιάζω στην παραλία τόσο προσπαθώ, μάταια, να επεκτείνω τη διαδρομή. Ο δρόμος λιγοστεύει και εγώ ακολουθώ τα βήματά μου που με βγάζουν πάλι στο ίδιο αδιέξοδο. ...