Ex Post

Αφετηρία για το σχόλιο αποτελεί η μελέτη των βασικών παραδοχών του Paulo Freire, ενός εκ των θεμελιωτών της εκπαίδευσης ενηλίκων και ακτιβιστή παιδαγωγού.  Σύμφωνα με τον Βραζιλιάνο υπέρμαχο μιας απελευθερωτικής και ουτοπικής- επαναστατικής παιδαγωγικής σκέψης και δράσης,  η γνήσια απελευθέρωση, ο εξανθρωπισμός δεν είναι μια νέα "κατάθεση" στις ψυχές των ανθρώπων (κατάθεση της όποιας "απόλυτης"- δογματικής αλήθειας, κατάθεση της μίας και μοναδικής "γνώσης", κατάθεση του τι "πρέπει και δεν πρέπει") αλλά "μια πράξη που συνίσταται στη δράση και τον στοχασμό των ανθρώπων για την πραγματικότητά τους, με πρόθεση να τη μετασχηματίσουν" (Εκπαίδευση Ενηλίκων, Διεθνείς Προσεγγίσεις και Ελληνικές Διαδρομές, Επιμέλεια: Δημήτρης Βεργίδης, Αλέξης Κόκκος, Μεταίχμιο, 2010) Οι βασικές, λοιπόν, αρχές μιας απελευθερωτικής παιδαγωγικής που περιγράφει ο Freire και η αντίστοιχη αντιστροφή-διαστροφή τους στη σημερινή Ελληνική κοινωνία, περιλαμβάνουν τα ακόλ...

Θα σε ξυπνούσα απαλά για μια φορά να σμίγαμε μονάχα γυμνοί στη θάλασσα πριν την αυγή Στων κορμιών μας τις χίμαιρες νύχτες με τα χέρια σφιχτά αγκιστρωμένα Στον έρημο κόσμο παραδομένοι. Στου Σείριου την ξέμακρη λάμψη για παντα ξεχασμένοι Θέλησα να κεντήσω το σώμα σου με τη διάφανη της άλμης αψάδα Κει στης ακτής τα πρωτόφαντα όνειρα με τις εκλάμψεις των κύκνειων άστρων Και συλλογίστηκα πολλές φορές Και παραδέχτηκα άλλες τόσες: Αναρίθμητα σώματα Φιλιά που δεν δόθηκαν Λόγια που δεν ειπώθηκαν Στερνά αντίο που δεν τα πήρε το κύμα Τα μαλλιά σου που δεν ανέμισαν λυτά στ' ακρογιάλι Σε είπα "λήθη" Από καιρό πριν σε είχα ξεχάσει μα σε περίμενα πάντα θαρρείς Με την κρυφή αγωνία του πόθου Και ήταν όλα ξανά ειπωμένα Χωρίς φωτιά, χωρίς ανάσες που καίνε Χωρίς σημάδια από ξένα φιλιά Και ήταν όλα καλά σκεπασμένα με υποσχέσεις βαριές, σκοτεινές που δε μιλάνε γι' ...

Κυριακής βράδυ. Ιλισσός Μέσ' απ' το διάφανο το τείχος του ψιλόβροχου οι διαβάτες προσπεράσαν, τα φώτα λιγόστεψαν Ένας βυθός που ξεμακραίνει διαγράφεται σε δέσμες του κυανού και του κοβάλτιου Οι σκέψεις διαδέχονται το ρυθμικό τροχάδην Οι εμμονές και οι σκιές ακολουθούν συνάμα: εισπνοή- εκπνοή,  στάσου- τρέξε, φύγε-μείνε Στόχος το τέρμα Και ξανά η αφετηρία Βάδιζε δίπλα στο ποτάμι κι έτρεχε και σταματούσε. Kαι ξεκινούσε πάλι με το θυμό μιας εφηβείας πεισμωμένης Πόσο το κορμί να ξεγελά αντέχει τη μνήμη που σωρεύει αδυσώπητα: κούραση, κούραση χαμένο χρόνο δειλά αγγίγματα και βλέμματα πάθη ανεκπλήρωτα κι ανέκκλητους πόθους Και κει στις εκβολές του χρόνου αντίκρισε ένα πρόσωπο που, θα λεγες, σχεδόν διαγραφόταν Σχεδόν μειδιούσε Μπορεί και να τον σάρκαζε ή ακόμα αιμορραγούσε Και διέκρινε στον σαρκασμό αυτό και στην αδέξια κωμική επιβολή του μιας θάλασσας υπόσχεση κι ένα μακρύ ταξίδι Και το ποτάμι...

"Your time is limited, so don't waste it living someone else's life . Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition . They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary" Steve Jobs

Ας υποθέσουμε πως μέσα σ' όνειρο ξυπνάς Μετέωρος στο ανάμεσα της μνήμης και της λήθης Μετέωρη κι η αλήθεια σου: πόνεσα, πόθησα, έχασα, ξέχασα Τότε, εναγώνια θα ζητήσεις: διεύθυνση, όνομα και λόγο Μα θα 'σαι συ ο ίδιος πια σαν σώμα δίχως τόπο διωγμένο σώμα εξόριστο στου έρωτα τις στάχτες Κι αυτό, συνήθως, επιστρέφεται ως μη παραληφθέν "Αγνώστου Διεύθυνσης" κι άλλων λοιπών χαμένων χρόνων (Συνακρόαση: Wild is the wind... http://www.youtube.com/watch?v=RT__JxncHEs )