οι νεκροί καγχάζουν γνωστό αυτό χωρίς καμία μνησικακία αναπαυμένοι στη μακάρια ακινησία των ο θυρωρός κάθεται στο γραφειάκι και επιβλέπει την είσοδο και την έξοδο προσμετρά τις διαθέσεις των ενοίκων από τον ήχο των βημάτων τους απ' το παίξιμο των κλειδιών στα χέρια ορά διαρκώς αυτή είναι η αποστολή του και την εκτελεί μ' αξιοθαύμαστη επιμέλεια και τάξη κυρίως αυτό η τάξη πρέπει να τηρείται τα εισερχόμενα στα εισερχόμενα και τα άλλα στην άλλη θυρίδα καταμετρά του καθενός τις εισροές και εκροές δοσιμετρητής της λίγης χαράς και των ισόποσων δακρύων όταν όλοι θα έχουν πια τακτοποιηθεί κι ένα ένα τα φώτα θα σβήνουν τα ρολλά θα κατεβαίνουν αφού κλειδώσει ήσυχα και προβλέψιμα θα κατευθυνθεί κι αυτός στο μικρό υπόγειο διαμέρισμα για να λάβει την πρέπουσα ανάπαυση εις την μακαρία ζωή ένθα απέδρα ό,τι συνέρρεε καθ' εκάστην
κι αν έχω λίγο λιγότερη καρδιά θα μπορώ ν' αγαπώ το ίδιο μόνο με μια μικρή υστέρηση στην πλήρωση\ ούτε που θα το νιώσεις κι αν μένω λίγο πίσω μην με προδώσεις θα ναι το δάκρυ μου μια τόση δα αναπλήρωση που στην αγάπη είχε καθυστέρηση κι αντέχω μέσα στην τόση ομορφιά που μου 'γινε η ζωή συνήθειο μόνο που με βαραίνει η απόσταση κι αλίμονο είναι μακρύς ο ανήφορος κι αν ξαποστάσω μην με περάσεις μα δος μου χρόνο ακόμα λίγο μόνο να βρει ό,τι μου λείπει υπόσταση